Για την απώλεια της μητέρας της και τον ρόλο που έπαιξε στη ζωή της και για την απόφαση να ασχοληθεί με την μουσική και το τραγούδι, μίλησε σε συνέντευξή της η Marseaux στο «The 2Night Show».
«Η μαμά μου ήταν η μόνη που με υποστήριζε να μην δώσω πανελλήνιες και να ποντάρω όλα όπου θέλω. Άμα αποφάσιζα να γίνω ηθοποιός να το κάνω, άμα αποφάσιζα να γίνω τραγουδίστρια να το κάνω. Την έχασα και αποφάσισα ότι θα κάνω αυτό που ήθελε, ας πούμε. Ήμουν 17 ετών. Την έχασα το 2018. Ξεκάθαρα αφιερώνω όλη μου την καριέρα στην μαμά, της οφείλω τα πάντα», είπε η 20χρονη και πρόσθεσε:
«Χρωστάω πάρα πολλά και στον μπαμπά, αλλά η μαμά είναι κάτι άλλο. Η μαμά μου έβγαλε και το όνομά μου. Το βαφτιστικό μου είναι Μαρία-Σοφία, αλλά η μαμά μου, μου είπε ότι δεν της αρέσει και είπε ότι θα κάνουμε Marseaux».
«Η μουσική μου είναι αληθινή»
Η ίδια αποφάσισε ότι θα γίνει μουσικός σημειώνοντας: «Γνωρίζω τον Solmeister και τους WNC, είναι η ομάδα μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ήταν καρμικό να συναντηθούμε, συγκατοικούμε κιόλας».
Με το crew της, τους WNC, κυκλοφορούν τραγούδια κάθε Τετάρτη εδώ και πέντε χρόνια: «Η μουσική μου είναι πολύ αληθινή. Ό,τι κομμάτι έχουμε βγάλει είναι βιωματικό. Αυτό που περνάω στις chicas και σε όποιον με ακούει είναι ότι ναι μεν είμαστε δυναμικές, αλλά υπάρχει και η ευαίσθητη πλευρά μας».
«Δεν είναι ανάγκη να ακολουθείς τα πρότυπα»
Επίσης, η νεαρή αναφέρθηκε στα τραγούδια της: «Δεν έχω την κλασική εικόνα ποπ τραγουδίστριας, είμαι λίγο χοντρούλα, έχω και τα σπυράκια μου, δεν το λέω για κακό, άμα δεν ένιωθα καλά θα αδυνάτιζα, δεν είμαι τέλεια, αλλά νιώθω όμορφη. Θέλω να πω μέσα από τα κομμάτια μου ότι δεν είναι ανάγκη να ακολουθείς τα πρότυπα, δεν πρέπει μόνο να είσαι όμορφη, αν θέλεις να πετύχεις κάτι μπορεί να γίνει. Έχω ένα τραγούδι το «Πολυαιθυλένιο» που λέει σε έναν στίχο, φτιάξε τον εαυτό σου όπως θες. Θες να βάλεις πλαστικό, βάλε. Αν δεν θες δεν χρειάζεται να το κάνεις επειδή προβάλλεται σαν πρότυπο ομορφιάς».
Τέλος, για την επιτυχία της «Βότκα βύσσινο», εξομολογήθηκε: «Είναι πραγματική ιστορία. Μιλάει για την εμπειρία μου με μια κοπέλα. Το ξέρει η κοπέλα ότι έχει γραφτεί γι’ αυτήν και της αρέσει. Δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό. Μου φάνηκε πολύ τρυφερή ιστορία και το κάναμε τραγούδι. Δεν μας ένοιαζε πώς θα το λάβουν. Η αγάπη δεν έχει φύλο. Γιατί να μιλάς για μια συγκεκριμένη αγάπη στα κομμάτια σου και να μη μιλάς για μια άλλη αγάπη, μια αγάπη μεταξύ δύο γυναικών, ή δύο αντρών».