«Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο», φώναζε ο 19χρονος Αλκης, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ με δρεπάνι στη Θεσσαλονίκη από ψυχανώμαλους χούλιγκαν εγκληματίες.
Σ’ έναν κόσμο που έχει γεμίσει κτήνη, σ’ αυτή τη χώρα που κανείς δεν τιμωρείται παραδειγματικά, θα θρηνήσουμε κι άλλα παιδιά κι άλλες βιασμένες κοπέλες κι άλλες δολοφονημένες γυναίκες. Τα κροκοδείλια δάκρυα του δημάρχου Θεσσαλονίκης, η υποτιθέμενη συντριβή του δεν μας άγγιξε καν. Ολοι πια ξέρουμε ότι όλοι αυτοί –και κυρίως οι εισαγγελείς, οι ανακριτές και οι δικαστικοί–, ενώ μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση, δεν το κάνουν. Οπότε τα κροκοδείλια δάκρυά τους είναι περιττά.
Η κοινή γνώμη μιλάει για ανθρώπους του συστήματος που δεν κάνουν τη δουλειά τους, που προστατεύουν αλήτες και νταήδες και δεν τους χώνουν μέσα να σαπίσουν στη φυλακή. Θα συλληφθούν και θα καταδικαστούν σε ισόβια αυτά τα καθίκια;
Ολοι εύχονται η φράση «Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο» να στοιχειώσει το υπόλοιπο της ζωής τους. Αμεσα πρέπει να μαζευτούν όλοι μαζί και να πάρουν μέτρα, ώστε να μη γίνει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. Ολοι ξέρουμε πως ο πιο μεγάλος πόνος είναι αυτός του γονιού που χάνει το παιδί του. Δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον.
Ποιος θα παρηγορήσει αυτούς τους γονείς στη Θεσσαλονίκη, τι να τους πει που το παιδί τους βγήκε μια βόλτα για να ξεσκάσει απ’ το διάβασμα και μια ομάδα αφιονισμένων φασιστοειδών το έσφαξαν με δρεπάνι στα καλά καθούμενα… Με ποιο δικαίωμα αφαίρεσαν τη ζωή σ’ ένα νέο παιδί;
Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γίνεται αυτή την ώρα πίσω από την πόρτα του σπιτιού του Αλκη, μέσα στην ψυχή της οικογένειάς του. Είναι αργά για δάκρυα. Τους ανεχτήκαμε, τους υποθάλψαμε, τους χαϊδέψαμε, τους δώσαμε χώρο.
Με την ανέχειά μας και με την ελαφρότητά μας τους επιτρέψαμε να αυθαδιάζουν σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Τώρα μη ζητάμε τα ρέστα. Φταίξαμε ΟΛΟΙ.
Τελείωσε ο χρόνος μας. Ή ξυπνάμε ή τελειώσαμε. Αλκιβιάδης Καμπανός. Ενα όνομα που θα το θυμόμαστε για πάντα. Αλκη, αγόρι μου, συγγνώμη γι’ αυτόν τον κόσμο
