Της Σίσσυς Μενεγάτου
«Χείμαρρος» αποκαλύψεων στην «ON time», πολυσχιδής, ανυπόμονος και πολυτάλαντος, με βιτριολικό χιούμορ, με το… ανικανοποίητο να τον «γαργαλάει» συνεχώς να βάζει δύσκολα «στοιχήματα-ζωής» και να τα πετυχαίνει. Άλλωστε, τι κουτσομπόλης κουρέας είναι στις «Άγριες Μέλισσες» αν δεν μας πει μυστικά όχι μόνο από το Διαφάνι, τον απολαυστικό Προκόπη που παίζει και τον Βόσκαρη, ο οποίος τον… πλησιάζει επικίνδυνα, αλλά και αποκλειστικά προσωπικά δικά του, που συγκλονίζουν;
-Μπήκες στη βιοπάλη από 14 χρονών. Είχες δύσκολα παιδικά χρόνια;
Όχι. Πέρασα πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν μπογιατζής και η μητέρα μου καθαρίστρια, καθημερινά στη βιοπάλη, αλλά φρόντισαν να μη μας λείψει τίποτα και μας έδωσαν πολλή αγάπη. Εγώ αποφάσισα να δουλέψω, μπήκα στο χώρο της εμπορίας ρούχων και αυτή ήταν η πρώτη μου επαγγελματική ενασχόληση για
πολλά χρόνια. Βγήκα στη βιοπάλη από «μαύρη ζήλια» γιατί ήθελα να είμαι κοντά στο μεγάλο μου αδελφό.
Έχασες στιγμές από την παιδική σου ηλικία;
Στην αρχή το έβλεπα σαν παιχνίδι. Όμως είχα ένα άλλο πρόβλημα, και το καταλαβαίνω τώρα που έχω μεγαλώσει, ότι από πολύ μικρός ήθελα να σπρώξω το χρόνο να πάει μπροστά. Ήταν μια τάση που είχα. Ήθελα να μεγαλώσω, να περάσουν τα χρόνια και να κάνω πράγματα που ήθελα. Στην ουσία αυτό είναι το άσχημο. Ότι δεν ζεις το «τώρα». Οπότε δεν έζησα ποτέ το «τώρα», γιατί διαρκώς σκεφτόμουν το «μετά». Ήθελα να κάνω πολλά πράγματα και γρήγορα. Είμαι ανυπόμονος.
Ποιοι «δάσκαλοί» σου σε βοήθησαν να πατήσεις γερά στα πόδια σου;
Ο Κώστας Καζάκος. Του χρωστάω τη ζωή μου. Είναι η οικογένειά μου. Είναι πολύ σπουδαίος άνθρωπος, καλλιτέχνης, πατέρας, δάσκαλος. Ο Στάθης Λιβαθινός που επί τέσσερα χρόνια ήταν δάσκαλός μου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Όλια Λαζαρίδου, ο Κοσμάς Χατζηιωαννίδης, ο Σοφοκλής Πέππας. Επίσης να σου πω τους ανθρώπους που μου άλλαξαν τη ζωή -εκτός από τον Κώστα Καζάκο- τον ποιητή Γιάννη Κοντό και το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Μανιώτη. Ένας άλλος άνθρωπος που αγαπώ πολύ και τον θεωρώ οικογένειά μου, είναι ο Γρηγόρης Βαλτινός που σκηνοθέτησε το πρώτο μου έργο, το «Desperados».
Το αληθινό σενάριο της ζωής του
Η ζωή σου μου θυμίζει ελληνική ταινία, με τους γονείς τους βιοπαλαιστές κι εσύ το φτωχόπαιδο που παλεύει για να κερδίσει τα όνειρά του και το καταφέρνει.
Ναι, με πολλή δουλειά και αγώνα. Είμαι το «εξώγαμο» της Φίνος Φιλμ. Όλα τα ξέρω. Ζω στη Φίνος Φιλμ. Πεθαίνω για τις παλιές ελληνικές ταινίες. Αυτές είναι οι καλύτερές μου παιδικές αναμνήσεις. Σάββατο βράδυ ελληνική ταινία, αλλά και τώρα αν πέσω στο ζάπινγκ σε κάποια από αυτές, δεν ξεκολλάω.
Πώς προέκυψε η ηθοποιία; Το 2000 πηγαίνεις στη Δραματική Σχολή «Τζένη Καρέζη»…
Ανέκαθεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Από παιδί. Το είχα δηλώσει παντού. Απλά, ασχολήθηκα με το εμπόριο ρούχων, ήρθε το ένα μαγαζί μετά το άλλο, οπότε ένιωσα ασφάλεια και το άφησα το όνειρο στην άκρη. Όμως υπήρχε αυτό το κενό μέσα μου. Ένα καλοκαίρι λοιπόν, ενώ ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, πήγα στο Κατράκειο και είδα την «Αντιγόνη» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Κώστα Καζάκο που είχε σκηνοθετήσει ο Μίνως Βολανάκης. Κι εκεί… θυμήθηκα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου… ξανάπιασα το όνειρό μου. Την άλλη μέρα πήγα στην οντισιόν της δραματικής σχολής.
– Πέρασες κάποια δύσκολη περιπέτεια ζωής;
Βεβαίως. Κοίτα, θα σου πω αυτό με τον πατέρα μου. Αν και έχει «φύγει» εδώ και οχτώ χρόνια, δεν το έχω αντιμετωπίσει. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Το έχω κλείσει σε ένα «κουτί» μέσα μου και κάποια στιγμή θα το αντιμετωπίσω. Το μεγαλύτερό μου παράπονο είναι ότι δεν κατάφερα να κάνω κάποια πράγματα και να τα δει, να τα καταλάβει. Πρωταγωνιστούσα στο «Μουσούρη», γυρνούσα σπίτι και ο πατέρας μου «ξήλωνε» τα κουμπιά από το
βίντεο. Δεν καταλάβαινε τι έκανε, λόγω του Αλτσχάιμερ. Νόμιζε ότι μάζευε πράγματα… πέτρες από τη θάλασσα… Ήταν τρομακτικό, ήταν στο τελευταίο στάδιο του Αλτσχάιμερ. Ραγδαία εξέλιξη. Το πρόβλημα υγείας άρχισε στα 58
του χρόνια όταν βγήκε στη σύνταξη κι εμείς νομίσαμε ότι έγινε παράξενος επειδή βγήκε στη σύνταξη. Πέθανε στα 65 του χρόνια.
Με εκπλήσσεις… Το «Μαύρο κουτί» όπου έπαιξες με τον Κώστα Καζάκο είναι μια αντίστοιχη ιστορία…
Ναι και θα σου αποκαλύψω κάτι τραγικό: Το «Μαύρο κουτί», που ο πατέρας του ήρωα πεθαίνει από άνοια, το έγραψα πέντε χρόνια πριν «φύγει» ο δικός μου πατέρας. Στη κηδεία του μου τηλεφώνησε ο Κώστας Καζάκος χωρίς να ξέρει τι περνούσα και μου ζήτησε να ανεβάσουμε αυτό το έργο. Από τη μία ήταν θείο δώρο, από την άλλη πολύ
δύσκολα αυτά τα δύο χρόνια που το έπαιζα. Μου είχε κολλήσει στο κεφάλι ότι σχεδόν το… προκάλεσα αυτό στον πατέρα μου γράφοντας αυτό το έργο.
Οι ανατροπές στο Διαφάνι
Μέσα σε όλη αυτή τη λαίλαπα ήρθε κάτι καλό. Οι «Άγριες Μέλισσες», όπου παίζεις τον Προκόπη, τον κουρέα στο Διαφάνι.
Είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Είναι μια μεγάλη παραγωγή, μια ελληνική σειρά που «μιλάει» για κάτι το οποίο είναι αναγνωρίσιμο. Δείχνει ανθρώπινες συμπεριφορές. Οι άνθρωποι που βλέπεις μπορεί να είναι οι θείοι σου, οι γείτονές σου, έχεις ακούσει ιστορίες από τους παππούδες σου, ξέρεις τι κάνουν, τους καταλαβαίνεις. Και στη γειτονιά σου μπορείς να τους συναντήσεις, να φοράνε σημερινά ρούχα και να μένουν δυο στενά πιο κάτω από εσένα. Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει. Η ανάγκη για αγάπη, η εκδίκηση, η μοχθηρία, η μοιχεία, η αλαζονεία της εξουσίας, αυτά κι άλλα πολλά είναι παντού γύρω μας. Μέχρι και το κουτσομπολιό που στο Διαφάνι το έχω αναλάβει εγώ, ο ξάδελφός μου ο Παναγιώτης ο καφετζής (Αλέξανδρος Καλπακίδης) και η μαμή, η Ρίζω (Ελένη Καρακάση).
Όλο αυτό όμως το κάνουμε στο χωριό από την ανάγκη μας για επικοινωνία, με πολλή αγάπη.
Με τη Ρίζω (Ελένη Καρακάση) θα γίνει κάτι; Απ’ ό,τι φαίνεται είσαι ερωτευμένος, αλλά γνωρίζω ότι θα σου τη «φάει» ο ενωμοτάρχης Προύσαλης (Γιώργος Σουξές).
Ναι θα μου τη «φάει» τη Ρίζω (γέλια). Η μαμά του η Δέσπω (Αλίκη Αλεξανδράκη) θα βάλει το χεράκι της στο προξενιό. Αλλά με τη Ρίζω θα είμαστε πάντα φίλοι, οι πρώτοι κουτσομπόληδες είμαστε εμείς. Μας ενώνει αυτό. Ας το παντρέψουμε το κορίτσι. Τόσα προξενιά κάνει, ας τακτοποιηθεί κι αυτή κι ας την πάρει ο ενωμοτάρχης.
Ο Βόσκαρης (Βασίλης Μπισμπίκης) θα εγκατασταθεί στο χωριό και θα έρχεται να τον ξυρίζεις.
Αυτό κι αν θα είναι ανατροπή! Ως κομμουνιστής εκείνα τα χρόνια θα είμαι κόκκινο πανί γι’ αυτόν. Ο Προύσαλης το ξέρει αλλά κάνει τα στραβά μάτια. Οπότε θα πρέπει να προστατευθώ κι εγώ από τον Βόσκαρη, όχι μόνο όλοι οι άλλοι που τον φοβούνται. Λογικά γνωρίζοντας ότι είμαι κομμουνιστής, θα μου κάνει τη ζωή μαύρη… Τότε είναι που ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου θα γίνει πραγματικότητα.
Στο δρόμο σε πλησιάζουν, σου μιλάνε;
Συνέχεια και το χαίρομαι. Κάνουμε αυτή τη δουλειά γιατί ζητάμε αγάπη. Και παίρνω πολλή αγάπη από τον κόσμο. Με ενοχλεί πολύ που τώρα λόγω του κορωνοϊού δεν μπορώ να αγκαλιάσω τον κόσμο και να με αγκαλιάσουν κι αυτοί που με πλησιάζουν. Αυτό με τις… μπουνίτσες μου κάνει πολύ γερμανικό. Εγώ είμαι Έλληνας εκδηλωτικός κι αυτό όλο μου στοιχίζει. Εγώ έχω μάθει με αγκαλιές. Μεγάλωσα με αγκαλιές και θέλω αγκαλιές. Φοβάμαι μη μας
μείνει και μετά την κορωνο-εποχή. Μπορεί να συμβεί όμως και το αντίθετο. Να είμαστε όλο αγκαλιές. Εγώ αυτό ελπίζω και θέλω. Να αφήσουμε τις μπουνίτσες και να πιάσουμε τις αγκαλίτσες.
Ο Προκόπης είναι «μπακούρι». Εσύ όμως εδώ και εφτά χρόνια έχεις βρει τον έρωτα της ζωής σου, την ηθοποιό Μαρία Πολυχρόνη. Θα το πάρεις το κορίτσι; Θέλεις να αποκτήσετε ένα παιδάκι;
Το χαρτί μετράει; Για μένα είναι πιο σημαντικό από τα χαρτιά το ότι ξέρω πως στη σκέψη, στα όνειρά μου, στη
ζωή μου υπάρχει αυτός ο άνθρωπος και τίποτα άλλο. Κι όσα χαρτιά και να βγάλεις και όσες υπογραφές να
βάλεις δεν σημαίνουν τίποτα, αν το μυαλό σου δεν έχει κλειδώσει εκεί. Κι εγώ έχω «κλειδώσει». Μου αρέσει το κουλέρ λοκάλ, τα νυφικά, οι συγγενείς, τα τσάμικα, τα καλαματιανά, τα τσιφτετέλια, όλα αυτά εντάξει, έχουν την πλάκα τους. Απλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Τα τελευταία δύο χρόνια τα πράγματα είναι παράξενα. Σαφώς όταν αλλάξουν τα πράγματα, θα γίνει κι αυτό. Πιστεύω ότι η Μαρία θα είναι εξαιρετική μητέρα.
Είσαι και δάσκαλος στη Δραματική Σχολή «Ίασμος». Πώς βλέπεις τους νέους σε αυτή τη δύσκολη περίοδο;
Απ’ όλα αυτά που κάνω, αν έχω ένα ταλέντο είναι αυτό του δασκάλου. Κάνουμε τηλεμαθήματα κι είχα τρομερή αγωνία πώς θα το κάνω. Ταλαιπωρήθηκα πολύ να βρω έναν τρόπο να είναι ενδιαφέρον το μάθημά μου. Με συγκινεί η αθωότητά τους. Νέος σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να ανακαλύψεις τα πάντα από την αρχή. Ξεχνάς τα «μη» που σου έχει μάθει η ζωή και είσαι έτοιμος να κάνεις λάθη. Να πέσεις στη φωτιά γιατί σου αρέσουν οι φλόγες, ξεχνώντας
ότι έχεις καεί…
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα OnTime την Τρίτη 24 Νοεμβρίου
