Ο Θεοχάρης Ιωαννίδης δοκιμάζει συχνά τις αντοχές του φροντίζοντας να ζει έξω από όρια και επιβεβλημένους κανόνες.
Ο ηθοποιός σε συνέντευξή του ανέφερε αν μεγαλώνοντας έχει τιθασεύσει τις φοβίες του και αν έχει υπάρχει «ατίθασος» και στην προσωπική του ζωή.
Μεγαλώνοντας έχεις τιθασεύσει τις φοβίες σου;
Η μεγαλύτερη φοβία μου είναι να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους. Αυτή είναι μια φοβία που δεν έχω ξεπεράσει, παρόλο που το έχω βιώσει γιατί έχω χάσει παππούδες και γιαγιάδες. Αλλά κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Αυτή που έχω δαμάσει με το χρόνια είναι η ακροφοβία, την οποίο ανακάλυψα τυχαία όταν ανέβηκα στον 58ο όροφο ενός κτιρίου στη Νέα Υόρκη. Εκεί λοιπόν τα παράθυρα ξεκινούν από το πάτωμα και φτάνουν μέχρι το ταβάνι. Όταν πήγα στην άκρη του δωματίου και κοίταξα κάτω έπαθα ίλιγγο. Οπότε κατάλαβα ότι έχω ακροφοβία. Κατάφερα να περιορίσω τον φόβο μου κάνοντας bungee jumping στην Κόρινθο. Αλλά και πάλι δεν θα σου πω ότι το έχω ξεπεράσει τελείως. Υπάρχουν όμως και πράγματα που φοβάμαι περισσότερο όσο μεγαλώνω. Όταν ήμουν μικρός, δεν φοβόμουν καθόλου την ταχύτητα. Αυτό δεν Ισχύει πια. Πιάνω τον εαυτό μου να είναι πιο προσεκτικός και όχι τόσο ατίθασος πια, ειδικά με ης μηχανές.
Στο παρελθόν τι έκανες δηλαδή;
Μου έχει τύχει όταν ήμουν 17 ετών να φύγουμε με φίλους από ένα νυχτερινό κέντρο στη Θεσσαλονίκη στις 4.00 το πρωί φορώντας μόνο το μαγιό μας και μια πετσέτα για το κρύο για να πάμε γιο πρωινό μπάνιο στη Χαλκιδική. Από τον αέρα η πετσέτα σκέπασε το πρόσωπο μου, έχασα τον έλεγχο και βρέθηκα να κάνω σβούρες με τη μηχανή. Από την πτώση στράβωσε τόσο πολύ το κράνος που φορούσα που αναγκάστηκα να πάω στο νοσοκομείο για να μου το κόψουν με πριόνι. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα και τη γλίτωσα με μερικές εκδορές. Ήμουν ατίθασος. Αυτό είναι κάτι που δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω τώρα. Καταρχάς, χρησιμοποιώ πολύ περισσότερο το αυτοκίνητο μου, δεν αναπτύσσω μεγάλες ταχύτητες και τη μηχανή την έχω μόνο για να κάνω βόλτα.
Υπήρξες το ίδιο «ατίθασος» και στην προσωπική σου ζωή;
Έχω κάνει ατίθασα πράγματα στην προσωπική μου ζωή γιατί δεν σκεφτόμουν με τη λογική. Αυτό το «πάμε να φύγουμε κι όπου μας βγάλει» το έχω κάνει πολλές φορές, χωρίς να έχω ψάξει δικλίδες ασφαλείας. Έχω αλλάξει χώρα για έναν έρωτα, χωρίς να σκεφτώ ούτε τη δουλειά μου ούτε η αφήνω πίσω ούτε τίποτα.
Εχεις υπάρξει δηλαδή ερωτικός μετανάστης;
Ναι, βέβαια. Και δεν το έκανα οργανωμένα. Μία που το αποφάσισα, μία που το έκανα. Παράτησα τη δουλειά μου, το δωμάτιο όπου έμενα στην Αγγλία με όλα μου τα υπάρχοντα και πήγα σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, χωρίς να με ενδιαφέρει τίποτα. Άφησα μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά ως άνκορμαν σε μια εταιρεία παραγωγής στο Μάντσεστερ και έφυγα χωρίς καν να έχω μαζί μου μια βαλίτσα με ρούχα. Τα άφησα όλα στο σπίτι όπου έμενα με άλλους δύο συγκάτοικους και ζήτησα ύστερα από μερικές μέρες να μου τα στείλουν. Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι αντίστοιχο στα 37 που είμαι τώρα. Παραμένω χίπης, αλλά υπό προϋποθέσεις.
Άρα, ανήκεις στους ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει να έχουν ιδιοκτησία;
Έχω μόνο ό,τι χρειάζεται για να περάσω την επόμενη πενταετία. Πάντα έτσι έκανα. Τα πιο μακροπρόθεσμα σχέδιά μου δεν ξεπερνούν τα πέντε χρόνια. Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση να μπω στη διαδικασία να πάρω ένα δάνειο για να αγοράσω σπίτι. Τουλάχιστον προς το παρόν. Και γενικά δεν έχω προβεί σε τόσο μεγάλες και δεσμευτικές αγορές γιατί-δεν ξέρω πού θα είμαι σε τρία χρόνια από τώρα.
Είπες πριν ότι ήσουν «ατίθασος» στην προσωπική σου ζωή. Λειτουργούσες με τον ίδιο τρόπο και όταν χώριζες;
Έχω εξαφανιστεί οπό μια σχέση χωρίς να πω κουβέντα! Όταν έβλεπα ότι αυτή η σχέση με πλήγωνε -κι αυτό δεν αφορά μόνο τις προσωπικές αλλά και τις φιλικές μου σχέσεις- προτιμούσα να εξαφανιστώ και να μη δώσω ποτέ ξανά σημεία ζωής, παρά να κάτσω να το συζητήσω. Δεν απαντάω σε μηνύματα και τηλεφωνήματα, είναι σαν να μην υπάρχω. Κι όταν πάρω αυτή την απόφαση, κλειδώνω και δεν ανταποκρίνομαι σε ό,τι κι αν κάνει το άλλο πρόσωπο. Είναι κι αυτό μία μορφή εγωισμού και μια θεαματική έξοδος.
Πηγή: ΟΚ