Το «Μaestro » συνεχίζει την ανοδική του πορεία στον πίνακα τηλεθέασης κι ένας από τους ταλαντούχους ηθοποιούς που πλαισιώνουν το καστ, είναι ο Γιάννης Τσορτέκης.
Ο γνωστός ηθοποιός υποδύεται τον Χαράλαμπο, σύζυγο της Μαρίας και πατέρα του Σπύρου. Είναι απαίδευτος και πολύ σκληρός. Όταν πίνει γίνεται βίαιος και κακοποιητικός με τη γυναίκα του και τον γιο του. Ο Χαράλαμπος είναι το είδος ανθρώπου που μπορεί να φτάσει στα άκρα καθώς πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος επιβολής είναι η βία. Δεν του αρέσει η μουσική και δεν θέλει ο γιος του και η γυναίκα του να έχουν καμία σχέση με το φεστιβάλ και τον Ορέστη.
Ο Γιάννης Τσορτέκης σε συνέντευξή του στο protothema.gr μίλησε για τον ρόλο του στην επιτυχημένη σειρά του MEGA, τη βία σε κάθε μορφή της, τη συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και το υπόλοιπο καστ, αλλά και για το πώς πιστεύει ότι πρέπει να φέρεται ένας πατέρας στο παιδί του.
Πόσο δύσκολο σας ήταν να υποδυθείτε στο «Maestro» έναν τόσο σκληρό και βίαιο ρόλο;
H δυσκολία ήταν κυρίως στην προετοιμασία, όπου για να προσεγγίσω αυτό τον ήρωα έπρεπε να συναντηθώ με τα στοιχεία του χαρακτήρα του όπως αυτά προκύπτουν από τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του. Εκεί υπήρχε σοβαρό θέμα διότι, όσο και να έψαχνα, δεν μπορούσα να βρω ένα στοιχείο καλό αυτού του ανθρώπου. Αναγνώριζα συνεχώς εναν κακοποιημένο άνθρωπο που έχει κλειστεί πίσω από τα τραύματά του και επιβιώνει εκδηλώνοντας χωρίς σκέψη τη βία που έχει φωλιάσει βαθιά μέσα του, επαναλαμβάνοντάς την κάθε φορά, με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Είναι πολύ δύσκολο να μη βρίσκεις ούτε ένα σημείο σ΄έναν άνθρωπο, σ΄έναν χαρακτήρα, κάτι στοιχειωδώς θετικό από το οποίο να πιαστείς για να αρχίσεις να ξετυλίγεις το κουβάρι και εν τέλει να συμπορευτείς μαζί του. Είναι πολύ δύσκολο όταν αντιδράς κι εσύ ο ίδιος στην ωμότητα και τη φρίκη της εικόνας που παράγεις, μην μπορώντας ηθικά να το αποδεχτείς.
O «Χαράλαμπος» πιστεύει πως ο μόνος τρόπος επιβολής, είναι η βία. Πώς αντιδράτε με όλα τα περιστατικά βίας που συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή;
Ο Χαράλαμπος πιστεύει πως ο μόνος δρόμος είναι η βία, διότι μόνο βία έχει εισπράξει. Είναι το μόνο που αντιλαμβάνεται και το μόνο που αναπαράγει. Οι έννοιες της αγάπης, της φροντίδας, του μοιράσματος, της συντροφικότητας, είναι σχεδόν άγνωστες. Αμύνεται ο Χαράλαμπος. Αμύνεται σθεναρά απέναντι στον χειρότερο εχθρό του που είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αντιδρά με τόση βία μόνο και μόνο για να φτάσει να σιχαθεί ολοκληρωτικά τον εαυτό του, μήπως και λυτρωθεί κάποια στιγμή.
Δυστυχώς η βία, σε κάθε μορφή της, μας κατακλύζει. Το πρόβλημα, πλέον, νομίζω ότι είναι η επιλεκτικότητα με την οποία ο καθένας στέκεται απέναντί της, σαν παρατηρητής. Γνωρίζοντας βαθιά μέσα του πως μπορεί κι ο ίδιος να έχει υπάρξει θύτης, δεν καταθέτει μια σθεναρή αντίδραση. Αυτό τον ακυρώνει τον άνθρωπο. Τον υπερβαίνει η ενοχή του και κλείνεται φοβισμένος στο καβούκι του.
Η βία έχει τόσα πρόσωπα, όσες και οι σκέψεις όλων των ανθρώπων. Η βία σε σκληραίνει, προσπαθεί να σε νεκρώσει. Η βία έχει σκοπό, σε διαβρώνει. Και ο σκοπός της είναι να κρατά φοβισμένο τον άνθρωπο, να πάψει να σκέφτεται, να τον ελέγχει, να τον χειραγωγεί μέσα σε ένα σύστημα που τρέμει στην ιδέα ότι αυτός ο πολίτης υπάρχει η πιθανότητα να ξυπνήσει και να γίνει “οπλίτης”, να αντιδράσει, να ξεσηκωθεί, να επαναστατήσει.
Η αντίδραση είναι, λοιπόν, προσωπική -άκρως προσωπική- υπόθεση και το μόνο ζητούμενο σε αυτή την εξίσωση είναι να επιλέγεις να αντιδράς, ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα, υπερασπιζόμενος τις αξίες σου που καταστρατηγούνται.
Πώς ήταν η συνεργασία μας με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και το υπόλοιπο καστ της σειράς;
Η συνεργασία ήταν εξαιρετική και δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, διότι υπήρχε ως βάση και προϋπόθεση μια βαθιά εκτίμηση του ενός προς τον άλλον, και κυριότερα μια πραγματική ανάγκη να συναντηθούμε καλλιτεχνικά. Ο Χριστόφορος είχε μια ξεκάθαρη εικόνα του τι ζητούσε κάθε στιγμή κι αυτό βοηθούσε τα μέγιστα στην ησυχία και την ηρεμία. Πάντα είχε χιούμορ και απεριόριστη καλή διάθεση. Το ίδιο συνέβαινε και με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες, όπου το γέλιο και η ζεστή ατμόσφαιρα αποσυμπίεζε και αποφόρτιζε τη στιγμή από τη δυσκολία της.
Εδώ θέλω και πρέπει, πραγματικά, να κάνω ιδιαίτερη μνεία σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονταν κάθε στιγμή από την πρώτη στιγμή εκεί, που εργάζονταν πολύ πολύ συχνά κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες για να βγει το αποτέλεσμα που όλοι βλέπουμε, και που τους ορίζουμε πάντοτε μέσα στη λέξη “το συνεργείο” ή “η παραγωγή”. Άνθρωποι πολύτιμοι, συνεργάτες πολύτιμοι, που χωρίς ΚΑΙ αυτούς κανένας χαρακτήρας δεν θα έπαιρνε ζωή.
Όπως στη σειρά, έτσι και στη ζωή, πολλά ομοφυλόφιλα αγόρια αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους μια παρόμοια συμπεριφορά με αυτή που βλέπουμε στο «Maestro», μεταξύ πατέρα και γιου. Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να φέρεται ένας πατέρας στο παιδί του;
Δεν είναι μόνο τα αγόρια, είναι και τα κορίτσια. Είναι οι άνθρωποι απέναντι στους ανθρώπους. Το ζήτημα ξεκινά από την αγωνία του ανθρώπου να νιώσει ότι εξουσιάζει, από την απεγνωσμένη προσπάθειά του να καλύψει την αγωνία του κενού του, συγκρουόμενος με την αδυναμία του, με μια λανθασμένη συνείδηση. Κανένα παιδί δεν φταίει για καμία επιλογή του, όπως δεν φταίει κι ο σημερινός πατέρας που οι επιλογές τον γονιών του ή της όποιας κλειστής κοινωνίας τον καταδίκασαν σε αυτή την απελπισία του, σε ένα τέρας που κουβαλά μέσα του.
Δεν υπάρχει συνταγή για όλα αυτά. Είναι προσωπική υπόθεση και συνειδητή επιλογή ενός ανθρώπου να επιλέξει να “ακούσει” παρ’ όλες τις φοβίες του, να ξορκίσει τους δαίμονές του, να επαναπροσδιοριστεί σε μια πιο υγιή βάση για τον ίδιο του τον εαυτό. Ο έρωτας είναι αίσθημα βαθύ που κυκλώνει τον άνθρωπο. Ο έρωτας είναι αναπνοή, ίσως ακριβέστερα πνοή. Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν εκλογικεύεται και κυρίως δεν επιδέχεται ερμηνειών περί ορθής ή μη ηθικής… ο έρωτας είναι η πλέον κυρίαρχη ηθική ανέκαθεν, σαρωτική στην αγνότητά της, στην ανιδιοτέλεια που υποβάλει τους εραστές. Δεν μπορούμε άλλο να μιλάμε για κακοποιητές. Δεν πρέπει… πια. Ας μιλήσουμε για τον έρωτα… είναι η μόνη αντίδραση! Να υπερβούμε τις ενοχές και τα συμπλέγματα.
