Με μια μακροσκελή ανάρτηση στον λογαριασμό του στο instagram θέλησε ο Στάθης Δρογώσης να περιγράψεις την – όχι και τόσο ευχάριστη – εμπειρία του από την επιστροφή στο λιμάνι του Πειραιά καταγγέλλοντας τα ελλιπή μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό – και όχι μόνο – σε συνδυασμό με το υψηλό κόστος των εισιτηρίων.
Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ανάρτηση του Στάθη Δρογώση
«Στην επιστροφή χτες από Νάξο με το Blue star Patmos ένιωσα απαίσια και έπεσα θύμα στυγνής εκμετάλλευσης από την εταιρεία αυτή. Το πλοίο ήταν υπερφορτωμένο. Άνθρωποι χωρίς καρέκλες στο πάτωμα κυριολεκτικά περίμεναν υπομονετικά να φτάσουμε. Εγώ είχα φροντίσει επειδή είχα και το παιδί μου να κλείσω σε αριθμημένη θέση.
Ο χώρος στις αεροπορικές θέσεις ήταν φυσικά και αυτός γεμάτος και οι μισοί δεν φόραγαν μάσκα. ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ δεν έγινε για τις μάσκες ενώ είναι υποχρεωτική η χρήση τους στους κλειστούς χώρους του πλοίου. Αντίθετα ένας συμπαθής ξεμάσκωτος τύπος από το πλήρωμα πέρασε 2 φορές να ελέγξει τα εισιτήριά μας. Τα πανάκριβα εισιτήρια μας. Όμως όλα αυτά είναι πταίσματα μπροστά στο χάος της άφιξης.
Οι οδηγίες λένε ότι πρέπει τις ογκώδεις βαλίτσες μας να τις αφήνουμε στο γκαράζ. Και είναι σωστό αυτό για να χωρέσει και να κάτσει κάποιος άνθρωπος στο υπερφορτωμένο χώρο του πλοίου. Όταν λοιπόν φτάσαμε πήγαμε στο γκαράζ για να πάρουμε τις βαλίτσες μας. Σε ένα χώρο πάρα πολύ μικρό χωρίς εξαερισμό ένιωσα πραγματικά την απίστευτη περιφρόνηση της εταιρείας προς τους πελάτες της.
200 άτομα στριμωγμένα και με τους μισούς να μη φοράνε καν μάσκα να προσπαθούν να μπουν μέσα από μια μικρή πόρτα στον χώρο των αποσκευών χωρίς να υπάρχει ούτε ένας υπάλληλος του πλοίου να τους κατευθύνει. Τα φορτηγά να έχουν βάλει μπρος τις μηχανές και η ατμόσφαιρα να γίνεται φριχτά αποπνικτική. Εγώ φυσικά έβαλα το παιδί μου να κάτσει λίγο πιο έξω με κίνδυνο να χαθούμε γιατί δεν μπορούσε καν να αναπνεύσει.
Κανονικά έπρεπε 2-3 υπάλληλοι να μας βοηθήσουν να φτιάξουμε σειρά και να φτιάξουν και διάδρομο διαφυγής για αυτούς που έμπαιναν και έπαιρναν την αποσκευή τους. Μείναμε 30 λεπτά σε αυτή την κατάσταση χωρίς να έρθει ΚΑΝΕΝΑΣ να μας βοηθήσει. Δεν έχω θέμα φυσικά για τις βαλίτσες. Δεν πιστεύω ότι έπρεπε να μας τις σηκώσουν.
Μια χαρά μπόρεσα μόνος μου και εννοείται ότι οι εργαζόμενοι στα πλοία δεν είναι δούλοι μας. Αλλά ένιωσα τον μεγαλύτερο κίνδυνο συνωστισμού εδώ και 2,5 χρόνια. Έπρεπε να οργανώσουν την παραλαβή των αποσκευών. Όταν μάλιστα το είπα σε δυο βαθμοφόρους ξεμάσκωτους στο διπλανό δωμάτιο ( αποθήκη) οι τύποι απάντησαν ” έχει 1500 άτομα τι να κάνουμε;) Για ποιο λόγο τα γράφω όλα αυτά….Πληρώνουμε φέτος το πιο ακριβό εισιτήριο για να πάμε λίγες μέρες στα νησιά μας.
Η παροχή υπηρεσιών πρέπει να είναι σύμφωνη με την αξία του εισιτηρίου. Ας προσλάβουν κόσμο και ας φτιάξουν τις διαδικασίες εισόδου και εξόδου από το πλοίο. Να μας σεβαστούν. Δεν είμαι υστερική πριμαντόνα ούτε έχω απαιτήσεις πολυτελούς ταξιδιού. Μια σοβαρή εταιρεία σε καιρό πανδημίας πρέπει να τηρεί όλους τους νόμους και να διευκολύνει τους πελάτες της και όχι να τους εκθέτει σε κίνδυνο. Και πρέπει και το αρμόδιο υπουργείο να κάνει ελέγχους. Αν δεν κάνει σημαίνει ότι αποδέχεται αυτή την κατάσταση. Άρα είναι συνυπεύθυνο.»
