Κάποτε, η επιτομή της αντρικής ομορφιάς στον κινηματογράφο, άκουγε στο όνομα Μάρλον Μπράντο. ‘Οχι ότι δεν υπήρξαν κι άλλοι ηθοποιοί που κατέκτησαν εκατομμύρια γυναικείες καρδιές, παράλληλα με το ταλέντο τους στην υποκριτική.
Τα τελευταία 20 χρόνια ο σταρ που έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός, και για το ταλέντο του, αλλά και για τις κατακτήσεις του είναι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο Αμερικανός ηθοποιός, που γεννήθηκε σαν σήμερα, 11 Νοεμβρίου 1974, στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, όπου και μεγάλωσε. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 που ξεκίνησε την καριέρα του, έχει διαγράψει μια σταθερά ανοδική και πετυχημένη πορεία στην διεθνή κινηματογραφική σκηνή.
Ο ηθοποιός αναδύθηκε στο κινηματογραφικό στερέωμα την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα και σήμερα αναγνωρίζεται παγκοίνως ως αστέρι πρώτου μεγέθους. Είναι γνωστός όχι μόνο για το υποκριτικό του ταλέντο αλλά και για την ακτιβιστική του δράση σε θέματα περιβάλλοντος και τους έρωτες του, κυρίως με μοντέλα.
O Ντι Κάπριο ήταν παιδί της Ιρμελίν και του Τζορτζ Ντι Κάπριο. H Ιρμελίν Ίντενμπιρκεν ήταν Γερμανίδα μετανάστρια και εργαζόταν ως γραμματέας σε δικηγορικά γραφεία, ενώ ο πατέρας του ήταν μεταξύ άλλων συγγραφέας, εκδότης, δημιουργός κόμικς και είχε ιταλικές και γερμανικές ρίζες.
Οι δυο τους ήταν ζευγάρι από την εποχή που φοιτούσαν στο κολλέγιο, ωστόσο χώρισαν έναν χρόνο μετά τον ερχομό του γιου τους κι έτσι ο μικρός Λεονάρντο μεγάλωσε με τη μητέρα του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1978, απέκτησε έναν ετεροθαλή αδερφό, τον Άνταμ, από τον γάμο του πατέρα του με την Πέγκυ Ανν Φαράν.
Πίσω από το όνομα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο κρύβεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Το όνομά του εμπνεύστηκε η μητέρα του, Ιρμελίν. Σε μια επίσκεψη της σε μουσείο στην Ιταλία όταν ήταν έγκυος, καθώς κοιτούσε έναν πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο αγέννητος ακόμα Λεονάρντο κλώτσησε την κοιλιά της μητέρας του.
Η Ιρμελίν, το θεώρησε σημαδιακό κι έτσι έδωσε το όνομα του γνωστού αυτού καλλιτέχνη στον γιο της, προοικονομώντας έτσι την σπουδαία πορεία του στον δρόμο προς την 7η τέχνη. Όσον αφορά στο δεύτερο όνομά του, το «Wilhelm», το «κληρονόμησε» από τον παππού του.
Τα πρώτα βήματα
Η ενασχόληση με τον χώρο του θεάματος ήρθε μετά τον αδερφό του, ο οποίος από τα παιδικά του χρόνια ξεκίνησε να παίρνει μέρος σε τηλεοπτικές διαφημίσεις.
Σε ηλικία πέντε ετών πρωτοεμφανίστηκε στην μικρή οθόνη στην παιδική σειρά «Romper Room». Παρόλα αυτά, η εμφάνιση αυτή δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία καθώς ο μικρός Λεονάρντο «έκανε φασαρία» στα γυρίσματα και απορρίφθηκε.
Έτσι και ο νεαρός τότε Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ακολουθώντας τα βήματα του μικρού του αδερφού, ξεκίνησε να πρωταγωνιστεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε διαφημίσεις, όπως του Kraft Singles και του Bubble Yum.
Δεν άργησε να έρθει ο καιρός που θα συμμετείχε και σε άλλου είδους τηλεοπτικά θεάματα, ενώ αργότερα ως έφηβος συμμετείχε σε πολλές διαφημίσεις και εκπαιδευτικές ταινίες.
Παράλληλα οι γονείς του αντιλήφθηκαν το ταλέντο του νωρίς και τον έγραψαν σε πρακτορείο ταλέντων, όπου προτάθηκε να αλλάξει το όνομά του σε «Lenny Williams», κάτι το οποίο ο ίδιος απέρριψε.
Το 1990, όταν ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ήταν μόλις 16 ετών, άρχισε να συμμετέχει και να παίρνει ρόλους σε σειρές.
Ο πρώτος του ρόλος ήταν αυτός του «Garry Buckman» στη σειρά του NBC «Parenthood», που είχε διάρκεια ένα χρόνο. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στις σειρές «The New Lassie» και «Santa Barbara». Το 1991 έκανε το ντεμπούτο του στην μεγάλη οθόνη στο «Critters 3», μια ταινία τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού.
Μέχρι να ενηλικιωθεί πήρε μέρος σε ακόμη μια ταινία το «Poison Ivy» (1992).
Ο ίδιος σαν μαθητής δεν έτρεφε μεγάλο ενδιαφέρον για το σχολείο κι έτσι το εγκατέλειψε λίγο μετά το γυμνάσιο. Τότε ήταν που αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την υποκριτική.
Κατά τη διάρκεια της πορείας του παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στην ιδιωτική σχολή του ηθοποιού, σκηνοθέτη και καθηγητή υποκριτικής Λάρρυ Μος, ενώ ενίσχυσε τις ικανότητες του εμπειρικά, δουλεύοντας δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς.
Η πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ
Η καριέρα του άρχισε να παίρνει ανοδική πορεία μετά τη συμμετοχή του στην πρώτη του ταινία «This Boy’s Life» το 1993, στην οποία συμπρωταγωνίστησε με την Έλεν Μπάρκιν και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Ο Ντε Νίρο ξεχώρισε αμέσως το ταλέντο του νεαρού αγοριού, ανάμεσα σε καστ 400 ακόμη υποψηφίων για τη συγκεκριμένη ταινία. Κάτι ανάλογο έγινε και για την ταινία «What’s Eating Gilbert Grape» το 1993. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Λάσε Χάλστρομ, τον ξεχώρισε, κι έτσι ο Λεονάρντο συμπρωταγωνίστησε με τον Τζόνι Ντεπ.
O νεαρός ηθοποιός έλαβε εγκωμιαστικές κριτικές στην ταινία «Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ» και έτσι κέρδισε την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα, στα 19 του μόλις χρόνια, για την ρεαλιστική απεικόνιση ενός εφήβου με νοητική καθυστέρηση.
Έτσι ξεκίνησε να παίρνει μέρος και να πρωταγωνιστεί σε αμέτρητες ακόμη ταινίες μέχρι και σήμερα, με τις περισσότερες από αυτές να βραβεύονται και ο Λεονάρντο να μεγαλώνει τη συλλογή με τις υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Ωστόσο η ταινία που σημάδεψε την καριέρα του είναι αναμφίβολα ο «Τιτανικός».
Ο «Τιτανικός»
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, άρχισε να προσελκύει το μεγάλο κοινό, παίζοντας σε πιο συμβατικές παραγωγές.
Έγινε ίνδαλμα των κοριτσόπουλων ως Ρωμαίος, στην μοντέρνα εκδοχή της σεξπιρικής τραγωδίας «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» («Romeo + Juliet», 1996) που σκηνοθέτησε ο Μπαζ Λούρμαν.
Το 1997 έγινε γνωστός και στο πιο απόμερο σημείο του πλανήτη από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο επικό δράμα του Τζέιμς Κάμερον «Τιτανικός» («Titanic»).
Το ωραίο του παρουσιαστικό και η σπαραχτική απεικόνιση ενός απένταρου καλλιτέχνη που ερωτεύεται μια επιβάτιδα της ανώτερης τάξης, την οποία ερμηνεύει η Κέιτ Γουίνσλετ, βοήθησε την ταινία να γίνει μια από τις εμπορικότερες όλων των εποχών.
Αν και οι προτάσεις έπεφταν βροχή μετά την τεράστια επιτυχία του «Τιτανικού», ο ΝτιΚάπριο προτίμησε να αφήσει τις μεγάλες εμπορικές παραγωγές και να υποδυθεί αντισυμβατικούς και περίπλοκους χαρακτήρες.
Ο δρόμος για το πολυπόθητο Όσκαρ
Το 2000 πρωταγωνίστησε στο θρίλερ του Ντάνι Μπόιλ «Η Παραλία»(«The Beach»), μια σκοτεινή ταινία για την αναζήτηση ενός παράδεισου από έναν νεαρό περιπλανώμενο τουρίστα. Δύο χρόνια αργότερα συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Μάρτιν Σκορσέζε στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», μια συνεργασία που θα πυκνώσει τα επόμενα χρόνια.
Εκείνη την χρονιά υποδύθηκε ένα διάσημο απατεώνα τον Φρανκ Αμπανιάλε στην ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «Πιάσε με αν μπορείς» («Catch Me If You Can»).
Το 2004 συνεργάστηκε και πάλι με τον Σκορσέζε στην βιογραφική ταινία «Ιπτάμενος Κροίσος» («The Aviator»), στην οποία υποδύεται τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο Χάουαρντ Χιούζ. Για τον ρόλο του προτάθηκε για δεύτερη φορά για Όσκαρ.
Το 2006 συνεργάστηκε τρίτη φορά με τον Σκορσέζε στην ταινία «Ο πληροφοριοδότης» («The Departed») και πρωταγωνίστησε στην ταινία του Έντουαρντ Ζούικ «Ματωμένο Διαμάντι» («Blood Diamond»). Oι ερμηνείες και στις δυο ταινίες απέσπασαν κολακευτικές κριτικές με αποτέλεσμα να κερδίσει μια τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ για την απεικόνιση ενός λαθρέμπορου διαμαντιών.
Το 2008, υποδύθηκε ένα πράκτορα της CIA που κυνηγάει έναν τρομοκράτη στο κατασκοπικό θρίλερ του Ρίντλεϊ Σκοτ «Η πλεκτάνη» («Body of Lies»).
Τον ίδιο χρόνο συνάντησε και πάλι την Κέιτ Γουίνσλετ στην ταινία εποχής του Σαμ Μέντες «Ο Δρόμος της Επανάστασης» («Revolutionary Road»), μια προσαρμογή του μυθιστορήματος του Ρίτσαρντ Γέιτς με πρωταγωνιστές ένα νεαρό ζευγάρι που αγωνίζεται να συμβιβάσει τις ασυνήθιστες φιλοδοξίες του με την οδυνηρή πραγματικότητα.
Δύο χρόνια αργότερα, στο ψυχολογικό θρίλερ του Μάρτιν Σκορσέζε «Το νησί των καταραμένων» («Shutter Island») θα εμφανισθεί ως αστυνόμος που προσπαθεί να εξιχνιάσει την μυστηριώδη εξαφάνιση ενός τρόφιμου ψυχιατρείου.
Το 2010, ο Ντι Κάπριο, υποδύθηκε έναν εταιρικό κατάσκοπο που προσπαθεί να διεισδύσει στα όνειρα των ανθρώπων στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του Κρίστοφερ Νόλαν «Inception» και τον επόμενο χρόνο τον μακροβιότερο διευθυντή του FBI, τον περιβόητο Έντγκαρ Χούβερ στην ταινία «J.Edgar» που σκηνοθέτησε ο Κλιντ Ίστγουντ.
Από την φιλμογραφία του δεν θα μπορούσε να λείψει και ο Κουέντιν Ταραντίνο. Έπαιξε σε δύο ταινίες του, το 2012 έπαιξε στο «Τζάνγκο ο Τιμωρός»(«Django Unchained») και το 2019 στο «Κάποτε …στο Χόλιγουντ («Once Upon a Time…Hollywood»).
Ενδιάμεσα έδωσε σπουδαίες ερμηνείες στις ταινίες «Ο Μεγάλος Γκάτσμπι» («The Great Gatsby» (2013) του Μπαζ Λούρμαν, «Ο Λύκος της Γουόλ Στριτ» («The Wolf of Wall Street», 2013) του Μάρτιν Σκορσέζε, που συνοδεύτηκε από μια τέταρτη υποψηφιότητα για Όσκαρ και «Η Επιστροφή» («The Revenant», 2015), που του τελικά χάρισε το πρώτο του βραβείο Όσκαρ καθώς και Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Η προσωπική ζωή και οι σχέσεις
Η προσωπική ζωή του Λεονάρντο Ντι Κάπριο βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο του κουτσομπολίστικου Τύπου.
Ο ίδιος φροντίζει να την κρατάει όσο μπορεί κρυφή και στις συνεντεύξεις του επικεντρώνεται στο καλλιτεχνικό του έργο και τις ακτιβιστικές του δράσεις. Είναι γνωστό ότι λατρεύει τα μοντέλα και μάλιστα τα σούπερμοντελς. Κατά καιρούς έχει συνάψει σχέσεις με την Ζιζέλ Μπούντσεν, την Μπαρ Ραφαέλι και την Τόνι Γκαρν.
Η δράση του ως ακτιβιστής
Εκτός από την υποκριτική, ο ηθοποιός, Λεονάρντο Ντι Κάπριο δείχνει έντονο ενδιαφέρον και ανησυχία για την περιβαλλοντική κρίση.
To 1998 ίδρυσε το «Leonardo Di Caprio Foundation», μέσα από το οποίο συμβάλλει στη διάσωση ειδών προς εξαφάνιση και στην βελτιστοποίηση των περιβαλλοντικών προβλημάτων.
Το καλοκαίρι του 2019 ίδρυσε το ίδρυμα Earth Alliance (Συμμαχία για τη Γη) μαζί με τους Λόρεν Πάουελ Τζόμπς και Μπράιαν Σεθ και έκανε δωρεά 5 εκ. δολαρίων για τις πυρκαγιές που έκαψαν τον Αμαζόνιο.
Μεταξύ άλλων, το 2014 ορίστηκε ως πρεσβευτής του ΟΗΕ και κοινωνός του μηνύματος για Παγκόσμια Ειρήνη και Δράση για την Κλιματική Αλλαγή από τον Μπαν Κι Μουν, τον τότε Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Η ενεργός συμμετοχή του είναι έντονη και παρούσα σε κάθε στιγμή και ο ακτιβισμός του ηθοποιού δεν περιορίζεται μόνο σε περιβαλλοντικά ζητήματα.
Τον περασμένο Ιούνιο του 2020 δεσμεύτηκε να συμβάλει στο κίνημα «Black Lives Matter» και πιο συγκεκριμένα στο ζήτημα για το δικαίωμα ψήφου των αφροαμερικανών πολιτών.