Σε μια προσωπική εξομολόγηση προχώρησε η Λένα Παπαληγούρα στο περιοδικό Glow και τον Άρη Καβατζίκη. Η ταλαντούχα ηθοποιός, η οποία αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το σώσε» στο θέατρο Παλλάς μίλησε για τον σεξισμό και τις κακοποιητικές συμπεριφορές αλλά και για την οικογένειά της.
Ως γυναίκα που ζει σε μια εποχή κατά την οποία, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, τα περιστατικά βίας, κακοποίησης και εκμετάλλευσης με θύματα εκπροσώπους του φύλου της βρίσκονται, δυστυχώς, σε ημερήσια διάταξη, η Λένα Παπαληγούρα σαφώς και δε μένει αδιάφορη.
Όπως λέει και η ίδια, «η βία ανέκαθεν υπήρχε, δεν είναι νέο φαινόμενο. Σε κάποιες κοινωνίες, κάποιες εποχές, το να ασκήσει βία ένας άντρας στη σύζυγό του ήταν μάλιστα οριακά αποδεκτό. Και κακοποιήσεις υπήρχαν και βιασμοί. Ευτυχώς, η κοινωνία πλέον δεν είναι αδιάφορη, αλλά ευαισθητοποιημένη. Υπάρχει χώρος και τρόπος, ώστε τα θύματα να βγουν και να μιλήσουν, να γίνουμε γνώστες τέτοιου είδους περιστατικών. Αλλά, ας μην κοροϊδευόμαστε, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να διατυμπανίσουμε ότι υπάρχει ισότητα.
Η οικονομική δυσπραγία, ο εγκλεισμός της πανδημίας, η απομόνωση των ανθρώπων, έχουν οδηγήσει σ’ έναν κύκλο βίας με μεγάλες προεκτάσεις, και θεωρώ ότι δεν υπάρχει γυναίκα που να μην έχει βιώσει ανάλογα περιστατικά: από τα πειράγματα στον δρόμο -το “πέσιμο”- μέχρι την απειλή. Σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει κι η παράμετρος της τύχης, γιατί είναι σημαντικό σε ποια στιγμή σε πετυχαίνει ένα κακοποιητικό πρόσωπο. Δεν αναφέρομαι μονάχα σ’ έναν βιασμό, αλλά μπορεί να σου προκύψει μια τέτοια σχέση σε μια ευάλωτη περίοδο της ζωής σου.
Σίγουρα υπήρξε κάποια εποχή που κι εγώ άφησα περισσότερο ανοιχτή την “πόρτα” μου και εισχώρησαν άνθρωποι περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα. Δεν έχω υποστεί σωματική βία, αλλά ίσως έχω υπάρξει σε κακοποιητική σχέση. Την ψυχολογική βία που υπέστην εκείνη την περίοδο δεν την αντιλαμβανόμουν και την κατάλαβα πολύ καιρό μετά. Κι επειδή όλα “γράφουν” μέσα μας, έκανα κι εγώ την ψυχοθεραπεία μου. Μπορείς να αντιληφθείς τραύματα, να πρέπει να δουλέψεις επάνω σε αυτά ή να γνωρίσεις έναν άνθρωπο ο οποίος θα σ’ τα επουλώσει. Ψυχοθεραπεία έκανα για πέντε χρόνια. Την άρχισα μετά τις δυσκολίες σε μια σχέση που οδηγήθηκε σε χωρισμό.
Με βοήθησε πολύ, με έμαθα περισσότερο, “μετατοπίστηκα” σε αρκετά θέματα. Και καλό είναι να περνάει ένας άνθρωπος από αυτήν τη διαδικασία πριν κάνει οικογένεια, γιατί οι γονείς φορτώνουμε στα παιδιά μας πράγματα που κουβαλάμε ερήμην μας. Ας είμαστε λίγο πιο υποψιασμένοι, για να μη μεταφέρουμε σε αυτά όλες μας τις ελλείψεις».
«Από μικρή δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς οικογένεια. Επίσης, δεν ήθελα παιδιά χωρίς έναν σύντροφο στο πλευρό μου. Σαφώς κι είναι θεμιτό για έναν άνθρωπο να θέλει να βιώσει τη μητρότητα ή την πατρότητα χωρίς να βρίσκεται αναγκαστικά μέσα σε μια σχέση, αλλά εγώ το είχα αλλιώς στο μυαλό μου. Όταν γνωριστήκαμε με τον Άκη, η θεωρία έγινε επιθυμία. Ήθελα να το ζήσουμε μαζί. Ευτυχώς, το ήθελε κι εκείνος. Για μένα, αν δε μοιράζεσαι τη ζωή σε επίπεδο συντροφικότητας, μητρότητας, φιλίας, δεν έχει νόημα» εξομολογήθηκε η Λένα Παπαληγούρα για την οικογένειά της.