Για τη συμμετοχή της στην επιτυχημένη σειρά του MEGA «Η Γη της ελιάς», την οικογένειά της και την πορεία της στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου μίλησε στην εκπομπή «Ελένη» η ηθοποιός Δώρα Χρυσικού.
Είμαι καλός άνθρωπος και δεν έχω καμία σχέση με την Αρετή Καπερνάρου. Αυτός είναι ο ρόλος που μου δόθηκε, είμαι πολύ ευγνώμων και το υποστηρίζω καλά. Και μένα με εκνευρίζει, κάποιες φορές που διαβάζω τα κείμενα γελάω ως πρώτη αντίδραση και μετά ζητάω συγγνώμη από τους άλλους ηθοποιούς για αυτά που θα τους πω» σημείωσε χαρακτηριστικά για την «Αρετή» και τον ρόλο που ενσαρκώνει στη σειρά του Αντρέα Γεωργίου.
Μιλώντας για το παρελθόν της, τόνισε ότι προέρχεται από δύο εξαιρετικούς γονείς, που υπήρξαν οι ήρωες της παιδικής της ηλικίας. «Το θέμα της γονεϊκής σχέσης είναι αυτό που ζεις ως καθημερινότητα, το πώς ζεις τον άλλον και εγώ είχα επίγνωση ότι προέρχομαι από δύο ανθρώπους που ήταν ελεύθεροι και δημοκράτες, ενώ παρότι χώρισαν, ήμουν από τα παιδιά που δεν κατάλαβαν διαζύγιο» συμπλήρωσε.
«Στη μάνα μου οφείλω τα πάντα. Είναι η ασπίδα και το τόξο μου. Είναι ο τύπος που μου έμαθε να είμαι γυναίκα, άνθρωπος και πολίτης, ενώ στον πατέρα μου οφείλω την αντίληψη για τον κόσμο, την πολιτική μου ύπαρξη, το ονειρικό» πρόσθεσε.
Παράλληλα, η Δώρα Χρυσικού σημείωσε ότι η μητέρα της ήταν εκείνη που τη βοήθησε να ξεπεράσει το δύσκολο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε. «Η μητέρα μου έκανε τα πάντα, βρήκε τους γιατρούς, ρύθμισε όλα τα πρακτικά, μου άνοιξε το δρόμο για να γίνω καλά».
«Η δύναμη είναι κάτι πολύ σχετικό. Πολλές φορές την έχεις και δεν γνωρίζεις ότι την έχεις, άλλες φορές την ψάχνεις, άλλωτε είναι στοίχημα, προορισμός ή ζητούμενο. Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς, συχνά είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας» σημείωσε η δημοφιλής ηθοποιός, τονίζοντας: «Εγώ λόγω συνθηκών αναγκάστηκα να είμαι ανθεκτική, να παλεύω, να πέφτω και να ξανασηκώνομαι. Δεν μου χαρίστηκε τίποτα».
«Από την πρώτη μέρα που μπήκα στην αίθουσα του χορού, σε ηλικία τεσσάρων ετών, μου ανοίχτηκε ένας μαγικός κόσμος και ήξερα ότι θέλω να γίνω χορεύτρια» σημείωσε για την αγάπη της για το χορό και τα όνειρά της όταν ήταν μικρή. «Η υποκριτική ήρθε ως σανίδα σωτηρίας» συμπλήρωσε, ενώ αναφέρθηκε και στους φόβους που είχαν οι γονείς της και στο σεβασμό που έδειξαν για την επιλογή της. «Φόβος υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, αλλά προσπαθώ να διώχνω το φόβο κάθε μέρα» κατέληξε.
