«Εμένα μου πήρε χρόνο για να καταλάβω πόσο σημαντικοί είναι και οι δυο στις δουλειές τους. Ειδικά ο πατέρας μου. Μπορώ να σου πω όμως πως ήταν ως γονείς» υποστηρίζει ο Μιχαήλ – Άγγελος Βαρθακούρης.
Λίγες ημέρες πριν πραγματοποιήσει την πρώτη του έκθεση, ο Μιχαήλ Άγγελος Βαρθακούρης έδωσε μια σπάνια συνέντευξη στο περιοδικό «Gala» και τον Γιάννη Βίτσα και εξήγησε πως είναι να μεγαλώνεις με γονείς τον Γιάννη Πάριο και τη Σοφία Αλιμπέρτη, ενώ αποκάλυψε και ποια είναι τα στοιχεία του χαρακτήρα τους που έχει κληρονομήσει.
Πως είναι να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια στην οποία και οι δυο γονείς σου είναι αγαπητοί και αναγνωρίσιμοι;
«Με τη μητέρα μου έχουμε δουλέψει και μαζί. Κάναμε μαζί τηλεόραση για μια σεζόν. Πήγαινα σχολείο από Δευτέρα έως Παρασκευή και τα Σαββατοκύριακα εμφανιζόμουν στην εκπομπή, νομίζω ήταν το “Αυτό μας έλειπε”. Μεγαλώνοντας με γονείς την Αλιμπέρτη και τον Πάριο, έχει δυο όψεις το νόμισμα: η μια ήταν η μαμά και ο μπαμπάς. Η άλλη ήταν αυτό που μεγαλώνοντας μου εξηγούσαν οι άλλοι ποιοι είναι οι γονείς μου.
Εμένα μου πήρε χρόνο για να καταλάβω πόσο σημαντικοί είναι και οι δυο στις δουλειές τους. Ειδικά ο πατέρας μου. Μπορώ να σου πω όμως πως ήταν ως γονείς. Ήταν και οι δυο πολύ καλοί, δε μας έλεγαν πολλά “όχι”, τα απαραίτητα μόνο. Άφησαν τα παιδιά τους να εξελιχθούν και να διαμορφώσουν μόνα τους τις προσωπικότητές τους. Μας δίδαξαν πρωτίστως τον σεβασμό απέναντι σε οτιδήποτε στον εαυτό μας, στην οικογένεια, στους τρίτους, στη φύση. Τώρα τους θαυμάζω. Μου αρέσει που ο κόσμος έχει μόνο καλά να πει γι΄αυτούς».
Σε δυσκόλεψε να είναι τα φώτα στραμμένα στην οικογένεια ενώ εσύ ήσουν παιδί ή στην εφηβεία σου;
«Θυμάμαι σκηνικά με παπαράτσι στον δρόμο, στις παραλίες της Πάρου που ναι μεν ήταν ενοχλητικά αλλά κυρίως για τους γονείς μου. Δε θυμάμαι να έχω ενοχληθεί εγώ από αυτό. Αυτό που ίσως με πείραξε είναι που όταν έχεις διάσημους γονείς κάποιος σε κρίνει προτού σε γνωρίσει. Λίγο αυτό. Πολύ λίγο».
Η Σοφία Αλιμπέρτη ζει μόνιμα στην Πάρο. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει αποσυρθεί από όλα και έχει ρίξει άγκυρα εκεί.
«Μαμά, μας λείπεις. Όταν το διαβάσεις έλα πίσω. Τη θαυμάζω πολύ αυτή τη γυναίκα. Νομίζω πως η μαμά μας έμαθε να είμαστε άντρες. Μας έμαθε να κυνηγάμε αυτό που μας εμπνέει. Μόνη της μια ζωή εκεί πέρα. Τρομερή μαχήτρια. Άφησε μια ζωή μέσα στη λάμψη γιατί θα μπορούσε να είναι ακόμα στις επάλξεις και έφυγε, ρίσκαρε, γιατί στην αρχή ήταν δύσκολα τα πράγματα αλλά είναι ακόμα εκεί και επιμένει. Τη θαυμάζω πολύ».
Ζείτε μαζί στην Πάρο;
«Ναι ζούμε στο ίδιο σπίτι. Όλοι μαζί: σκυλιά, γατιά, ο Νικόλας, ο θείος, φίλοι, φίλες, οι πάντες. Και μου αρέσει πολύ».
Είναι πολύ ωραίο που δεν έχετε χάσει την αίσθηση της οικογένειας.
«Για τους έξω η οικογένειά μας είναι μια χωρισμένη οικογένεια αλλά στην πραγματικότητα έχουμε όλοι μια υπέροχη σχέση μεταξύ μας. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Ο ένας σπρώχνει τον άλλον να πάει μπροστά. Υπάρχει κατανόηση».
Ποια στοιχεία του πατέρα σου και ποια της μητέρας σου πιστεύεις ότι έχεις κληρονομήσει;
«Το πείσμα της μάνας μου και νομίζω την ταπεινότητα του πατέρα μου. Δυστυχώς, δεν έχω πάρει από εκείνος αυτό που θα έπρεπε. Όμως, για τη σπουδαιότητα του έργου του και το ταλέντο του είναι έως και ενοχλητικά ταπεινός».
