Ο ταλαντούχος μουσικός που σφράγισε το ελληνικό τραγούδι μέσα από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του
Ο Νίκος Αντύπας έφυγε από τη ζωή και θα μείνουν βουβά πια τα τύμπανα που συνόδευσαν την ελληνική δημιουργία από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα.
Ο σπουδαίος μουσικός, συνθέτης και ενορχηστρωτής έγινε μέρος της μουσικής μας ιστορίας, στιγμάτισε με τα χτυπήματά του ιστορικούς δίσκους και δημιούργησε τη δική του λάβα που θα μας συντροφεύει πάντα.
Για το χώρο της μουσικής, όμως, ο Νίκος Αντύπας ήταν και κάτι άλλο σπουδαίο, που ίσως οι απλοί πολίτες δεν γνώριζαν. Ηταν ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων των μουσικών δημιουργών. Ηταν αυτός που τα τελευταία χρόνια, από τη σημαντική θέση του προέδρου της Αυτοδιαχείρισης (Autodia) έδωσε αγώνες για να μπορούν να εισπράττουν οι δημιουργοί τους κόπους τους.
Για να μπορούν τα πνευματικά δικαιώματα να αποδίδονται όπως πρέπει σε αυτούς που τα δικαιούνται. Και κατάφερε σπουδαία πράγματα ο εκλιπών, καταφέροντας άλλωστε να προσελκύσει τους περισσότερους καλλιτέχνες στην Αυτοδιαχείριση.
Σε ηλικία 68 ετών ο Νικολάκης, όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, πέθανε έχοντας κοντά του την αγαπημένη του οικογένεια. Την πραγματική αλλά και τη μουσική.
Σιωπηλά υπέφερε μέχρι το τέλος, όπως σιωπηλά και διακριτικά δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Socrates, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Γιώργος Νταλάρας, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας είναι κάποιοι μόνον από τους καλλιτέχνες που χρωστούν στον Νίκο Αντύπα ορισμένες από τις φωτεινότερες στιγμές της μουσικής διαδρομής τους. «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», «Δι’ ευχών», «Διθέσιο», «Λάβα», «Να ζήσω ή να πεθάνω» είναι κάποια από πιο σημαντικά και δημοφιλή συνάμα τραγούδια που φέρουν την βαριά υπογραφή του.
Το 1985, κυκλοφορούν τα «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα, σε ενορχήστρωση του Νίκου Αντύπα, με την συμβολή του μέχρι τότε κιθαρίστα των Socrates, Γιάννη Σπάθα. Ο δίσκος εισάγει έναν πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής ήχο, βασισμένο τόσο στα κρουστά, όσο και στα ατμοσφαιρικά synthesizer, για να πουλήσει τελικά πάνω από 100.000 εκείνη την περίοδο και γεννιούνται τα «Ρίτα Ριτάκι», «Μια Βραδιά Στο Λούκι», «Φάνης», «Υπόγειο» και «Γέλα Πουλί Μου».
Αρχικά, το 1992 το «Δι’ ευχών» σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
Το 1991 ο Νίκος Αντύπας αναλαμβάνει την ενορχήστρωση του δίσκου «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.
Στο ένθετο του δίσκου η ερμηνεύτρια δηλώνει: «Ο Νίκος δεν ενορχήστρωσε απλώς. Ανα-σύνθεσε. Αυτός είναι ο σωστός όρος για την παρουσία του σ’ αυτόν τον δίσκο».
Το 1997 είναι ο συνθέτης του δίσκου «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου.
Ηχογραφημένο στο Παρίσι, το άλμπουμ γνωρίζει επιτυχία με το «Διθέσιο» και το «Λάβα», ενώ το 1998 παρουσιάζεται και με τη μορφή μουσικής παράστασης σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Το 2001 ο Νίκος Αντύπας διασκευάζει το «Mad about you» του Sting για τον δίσκο «Η άσφαλτος που τρέχει» του Γιώργου Νταλάρα, με τον οποίο επρόκειτο να συνεργαστεί ξανά το 2012 στο δίσκο «Τι θα πει έτσι είναι».
Το 2008 έγραψε τον δίσκο της Καίτης Γαρμπή στο ανατρεπτικό «Καινούργια εγώ».
