Ο Πασχάλης ήταν καλεσμένος στο Στούντιο 4 και διηγήθηκε την αποτυχημένη του προσπάθεια να γίνει επιχειρηματίας τη δεκαετία του 70 όταν αποφάσισε να σταματήσει το τραγούδι για να βιοποριστεί πιο σοβαρά.
«Όταν ήμουν 25, μία φορά επιχείρησα να κάνω άλλη δουλειά γιατί πίστευα ότι δεν βγαίνει με την καλλιτεχνία. Ήμουν 6 χρόνια με τους Olympians και όταν τελείωσε απογοητευτήκαμε. Έπρεπε να δούμε τη ζωή μας πιο σοβαρά. Έπρεπε να κάνουμε οικογένειες, παίρναμε ένα μεροκάματο διά του 5. Δεν έφτανε για τίποτα. Mόνο τα live έφερναν χρήματα -μέχρι και σήμερα- όχι οι δίσκοι. Αποφασίσαμε από κοινού ότι θα διαλύσουμε το συγκρότημα. Κάναμε την πλάκα μας, δεν το είχαμε πάρει ποτέ στα σοβαρά.
Εγώ και ο οργανίστας, ο Άλκης, βάλαμε ότι είχαμε μαζέψει από οικονομίες και αγοράσαμε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο πλαστικών στη Θεσσαλονίκη. Φιλοδοξούσαμε να γίνουμε βιομήχανοι! Τότε τα πλαστικά ήταν πολύ δημοφιλή. Όμως μείναμε από πρώτες ύλες. Φτιάχναμε σακούλες. Αναγκάστηκα να πάω στην παλιά δουλειά, δηλαδή να τραγουδάω για να βγάζω λεφτά και να τροφοδοτήσω το εργοστάσιο. Αυτό κράτησε 8 μήνες μέχρι που δέχτηκα πρόταση να κατέβω στην Αθήνα, στα Δειλινά. Πήρα μετά από λίγο καιρό τον Άλκη και του λέω “πούλα, δεν ξανάρχομαι πίσω!”.
«Δεν ήμουν για επιχειρήσεις. Μάλιστα να σας πω και ένα περιστατικό. Ένα από τα μηχανήματα είχε ράουλα και τραβούσε το φιλμ. Αναγκαζόμουν και κρατούσα κόντρα στο ράουλο και όπως το κρατούσα, ξεχάστηκα και πήρε μέσα το δάχτυλό μου. Δείτε πώς είναι το δάχτυλο! Είναι κομμένοι οι μυς μέσα» είπε και έδειξε το τραυματισμένο από τότε δάχτυλό του.
«Ο Θεός ήθελε να μου πει ότι “σου έδωσα ένα ταλέντο να το δώσεις στον κόσμο, δεν σε έκανα για πλαστικά”. Είπα “ναι Θεέ μου”» είπε.