Ο Χάρης Χριστόπουλος βρέθηκε το μεσημέρι της Τρίτης στο “Πρωινό” και μίλησε συγκινημένος για όλες τις δυσκολίες που βίωσε ο ίδιος και η σύζυγός του, Ανίτα Μπραντ, με την έλευση του τρίτου του παιδιού.
Αρχικά ο φωτογράφος είπε:
«Με συναντά ο κόσμος στο δρόμο και μου λέει “το έχουμε ζήσει και εμείς κύριε Χριστόπουλε”. Είναι ένας άλλος κόσμος στα υπόγεια. Κοιμάμαι μαζί του. Το άγχος μου είναι να ακούω την ανάσα του. Μου λέει η γυναίκα μου “κοιμήσου, θα ξυπνήσει πάλι σε λίγο”. Αλλά εγώ κάθε ημέρα σηκώνομαι κάθε 10 λεπτά και ακούω την ανάσα του».
«Έχει προχωρήσει τόσο πολύ η γενετική, παλαιότερα ένα μεγάλο ποσοστό δεν τα κατάφερνε, όπως και σήμερα υπάρχει. Είναι ελάχιστο πια ένα 5%. Η συντριπτική πλειονότητα επιβιώνει και γίνονται θηρία. Και λένε ότι τα πρόωρα γίνονται πιο δυνατά στη ζωή…» πρόσθεσε στην συνέχεια.
«Μια ώρα ήμουν μόνος μου να γυρνάω στα δωμάτια και να προσεύχομαι»
Σε άλλο σημείο ο Χάρης Χριστόπουλος είπε για τον ερχομό του τρίτου του παιδιού:
«Ήταν πολύ ξαφνικό. Για 15 ημέρες η Ανίτα νοσηλεύτηκε σε πλήρη ακινησία χωρίς να βλέπει τα παιδιά. Ένα βράδυ νιώσαμε ότι δεν το ακούμε πια, δεν κουνιέται. Καλέσαμε το γιατρό μας και ήρθε με υπέρηχο και είδε κάτι περίεργο και λέει αυτή τη στιγμή πάμε κάτω. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Μια ώρα ήμουν μόνος μου 2-3 η ώρα το πρωί να γυρνάω στα δωμάτια και να προσεύχομαι γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται. Τέλος καλό όλα καλά».
Και υπογράμμισε με δάκρυα στα μάτια:
«Όταν μπεις στα υπόγεια των κλινικών είναι ένας άλλος κόσμος εκεί, που δεν ασχολείται με μικροπροβλήματα με όλα αυτά που συμβαίνουν. Πόσο ανόητα είναι αυτά τα πράγματα μπροστά στην ζωή και στην ανάσα».
«Ειδικά στο Νότο δεν ξέρουμε να αγαπούμε…»
Και τόνισε:
«Μου λένε τώρα με τι ασχολείσαι, λέω με τα παιδιά. Τώρα με τα παιδιά ξεκίνησα να αγαπώ. Δεν υπάρχει manual στο πως να είσαι γονέας και κάνουμε λάθη. Ειδικά στο Νότο δεν ξέρουμε να αγαπούμε. Όταν ακούς έναν γονέα να λέει “δεν τρως το φαγητό σου άρα δεν με αγαπάς”, αυτά είναι τραγικά πράγματα. Αγάπη είναι μόνο να δίνεις. Τι αγάπη είναι αυτή; Είναι τόσο λάθος αυτό το πράγμα. Είναι να θέλεις μόνο την αγάπη του άλλου. Βλέπω πάντα την τρυφερή πλευρά της ζωής».
Για το μωρό που το άφησαν στην θερμοκοιτίδα, είπε:
«Το έζησα επί 100 το να το αφήσεις μέσα σε ένα πλαστικό κουτί και να φεύγεις. Λες που πάω να κοιμηθώ, αφού η ψυχή μου είναι εκεί. Εκεί είναι αυστηρά για λόγους υγείας, είναι εντατική. Το να βγαίνω έξω και να κάθομαι στο ξωκλήσι… Το έβλεπα και έρημο συνήθως γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε άλλα πράγματα. Όταν η επιστήμη δεν μπορεί να κάνει πολλά υπάρχει η ανάγκη να παρακαλέσουμε κάποιους για βοήθεια, είτε το λέμε Θεό είτε κάτι άλλο».
