Η Μαρίνα Σπανού, η νεαρή τραγουδίστρια, που συστήθηκε στο ευρύ κοινό με την μεγάλη επιτυχία «Ταξίδι» βρέθηκε κασεσμένη το μεσημέρι της Πέμπτης στο «Στούντιο 4».
Η Μαρίνα Σπανού συνομίλησε με τους Νάνσυ Ζαμπέτογλου και Θανάσης Αναγνωστόπουλο, και αναφέρθηκε στην πορεία της στον χώρο της μουσικής, στους γονείς της και ηθοποιούς Χρήστο Σπανό και Μελίνα Παιονίδου, και πως δέχτηκαν την απόφαση της να ασχοληθεί με το τραγούδι, ενώ διηγήθηκε την ιστορία για την πρώτη φορά που τραγούδησε στον δρόμο.
Μαρία Σπανού:”Όταν έπαιζα μουισκή στον δρόμο ένιωθα τόσο ελεύθερη και τόσο προστατευμένη με έναν τρόπο, επειδή είχα τη μουσική πρώτο πλάνο»
Η Μαρίνα Σπανού δήλωσε ότι αντιλήφθηκε εξαρχής ότι της ταίριαζε να τραγουδά έξω στον δρόμο: «Όταν έπαιζα μουσική στον δρόμο, κατάλαβα ότι έχω γεννηθεί για να κάνω αυτό. Ένιωσα τόσο ελεύθερη και τόσο προστατευμένη με έναν τρόπο, επειδή είχα τη μουσική πρώτο πλάνο και όχι τη συμπεριφορά μου, τον τρόπο που ντύνομαι ή μιλάω, οτιδήποτε, ένιωσα ότι ανήκω. Εκεί το ένιωσα για πρώτη φορά».
Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου ήταν ο δρόμος όπου επέλεξε να πάει και ανέφερε: «Υπάρχουν πιάτσες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, νιώθουν ότι τους ανήκει. Υπάρχουν άνθρωποι που τραγουδούν εκεί 7-10 χρόνια. Στο εξωτερικό αν δεν κάνουν λάθος, υπάρχουν διαγωνισμοίγια τα μετρό, που διαλέγουν ποιος καλλιτέχνης θα κάνει perform ποια ώρα».
Στη συνέχεια, περιέγραψε ότι αποφάσισε να βγει στον δρόμο για να τραγουδήσει, όταν κατά τη διάρκεια των Πανελληνίων πήγε μια βόλτα στην Αρεοπαγίτου και άκουσε έναν μουσικό που την ενέπνευσε.
Aναλυτικά, είπε: «Πρώτη μέρα έχω αποφασίσει πάρα πολύ βιαστικά να βγω στην Αρεοπαγίτου, ήταν μία περίοδος που ήμουν πολύ φρικαρισμένη με τις Πανελλήνιες, την εβδομάδα που έδινα, και ακούω έναν μουσικό που είχε φέρει ένα ολόκληρο πιάνο στην Αρεοπαγίτου και τραγουδάει το “Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι”, το οποίο είναι έτσι ένα πάρα πολύ προσωπικό κομμάτι που έχω με τη μητέρα μου. Οπότε τον άκουσα και μαγεύτηκα τόσο πολύ και λέω κι εγώ “έτσι θέλω να κάνω”. Είχα γράψει κάποια δικά μου τραγούδια που δεν ήθελα να τα δημοσιοποιήσω ακόμη, ντρεπόμουν. Έτσι λοιπόν την απόφαση να βγω στην Αρεοπαγίτου, παίρνω έναν εξοπλισμό, που με κράτησε για 2 χρόνια. Το είπα στους γονείς μου ότι θα βγω και μου λένε “κάτσει να τελειώσεις τις Πανελλήνιες και το φτιάχνουμε”».
Η Μαρίνα Σπανού αφηγήθηκε όλη την πορεία μέχρι να τραγουδήσει για πρώτη φορά, το πώς το είπε στους γονείς της και το ηχείο που αγόρασε με τον πατέρα της
«Δίνω το τελευταίο μάθημα στις Πανελλήνιες και γυρνάω πίσω φρικαρισμένη και λέω “τώρα πρέπει να πάρουμε το ηχείο γιατί θέλω να βγω”. Κάναμε μια έρευνα, φτάνει η Παρασκευή και 10 λεπτά πριν κλείσει το τελευταίο μαγαζί που είχε το τελευταίο ηχείο που θέλαμε, μας λέει “ελάτε”. Τρέχουμε εμείς στην Πειραιώς, γιατί ήθελα την Κυριακή να βγω να τραγουδήσω […] Έτσι, την Κυριακή πριν το σούρουπο, είχα πάρει 4-5 φίλους και ξαφνικά ενώ τραγουδώ το “Άρωμα”, βλέπω τον πατέρα μου με μαύρα γυαλιά να με κοιτά. Έρχεται η κολλητή μου και με κέρασε μια μπύρα μέσω της κολλητής μου. Από εκεί με ακολουθεί πάντα», δήλωσε η Μαρίνα Σπανού.
Έπειτα, η τραγουδίστρια μίλησε για το τι ένιωσε όταν ερμήνευε για τον κόσμο και τις συναναστροφές που είχε με τους περαστικούς: «Το συναίσθημα του να τραγουδάς στον δρόμο είναι μαγικό. Ο κόσμος που σταματούσε και για λίγα δευτερόλεπτα με κοιτούσε στα μάτια, το βλέμμα είναι συγκλονιστικό. Τώρα ας πούμε το αποφεύγω στις συναυλίες, επειδή είναι και πολύς ο κόσμος, σπάνια εστιάζω στα μάτια. Τότε επειδή ήταν λίγοι οι περαστικοί τους κοιτούσα όλους στα μάτια».
Επίσης, σχολίασε: «Τα βλέμματα των ανθρώπων είχαν στοργή, είχαν ένα ταξίδι. Είναι πολύ σκληρή δουλειά να τραγουδάς στον δρόμο, μπορεί ανά πάσα στιγμή ο καθένας να σε πλησιάσει με τρόπο ίσως παρεμβατικό. Νιώθει ότι έχει μια επιρροή πάνω σου, αυτό του δίνει δύναμη και καλά και κάπως έτσι πιο δύσκολα».
«Ένιωσα ότι άνοιξε ένα πεδίο μπροστά μου που θέλω να το εξερευνήσω, θέλω να ξαναβγώ, αυτό είπα τη μέρα που γύρισα σπίτι μετά»
Τέλος, η Μαρίνα Σπανού δήλωσε: «Ο κόσμος έχει πολύ μεγάλη δύναμη πάνω σου, όσο τον άφηνα. Εγώ τον άφηνα γιατί είχα πολύ θετικό feedback. Το βλέμμα, η ενέργεια ότι είμαι ανοιχτή απέναντί του, το καταλαβαίνει ο κόσμος, συνεννόουμασταν. Το να αφήσεις κάποιος χρήματα ήταν αμήχανο, γιατί δεν βγήκα για αυτό. Έλεγα ένα ευχαριστώ και κάπως δεν τους κοιτούσα. Μου άφηναν στην πορεία λουλούδια και σημειώματα. Με έπαιρναν σφιχτές αγκαλιές, με χαιρετούσαν, μου άφηναν ποιήματα και αυτό ήταν συγκλονιστικό. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις σε έναν μουσικό του δρόμου νομίζω είναι να του χαμογελάσεις την ώρα που περνάς και να σταθείς και λίγο παραπάνω».