Καλεσμένη στο κανάλι της Άννας Μαρία Βέλλη στο Youtube βρέθηκε η Στεφανία Γουλιώτη και προχώρησε σε μια εφ’ όλη της ύλης συνέντευξη.
«Αυτό που κάνω είναι να κλαίω. Αυτό κρατάει περισσότερο από το να φωνάξω κάπου. Στο τέλος μιας μέρας που μπορεί να ήταν πιεστική, μπορεί να μην πήρα αυτό που ήθελα, θα κάτσω στο μπαλκόνι μου, θα κάνω ένα τσιγάρο και θα κλάψω. Θα κάτσω να ζήσω το μαράζι μου. Δεν θα κάνω “έλα φύγε τώρα έχουμε δουλειές”. Υπήρχαν περίοδοι που με “κατάπιε”, πήρα ψυχοφάρμακα. Δεν κάνεις ότι δεν υπάρχει αυτό που συμβαίνει. Είμαι κομμάτια; Θα πάω στον ψυχίατρο και θα του πω δεν είμαι λειτουργική, θέλω να με βοηθήσεις. Δεν θα το αφήσω να μην μου συμβαίνει.
Παρατήρησα όταν έχω μια παράσταση, όπως το The Doctor, τα τελευταία 20 λεπτά κάνει έναν μονόλογο για τον άνθρωπο που έχασε και τι συνέβη που είναι για μένα μέσα μου σπαρακτικά καθαρτικό. Εγώ δεν έχω έναν άνθρωπο για 20 χρόνια όπως είχε η Ρουθ και μου έρχονται συνειρμοί με ανθρώπους που είναι μαζί με τον άλλον 20 – 30 χρόνια. Εκεί υπήρχε κάτι πιο συναισθηματικό. Με έβαζε να κλαίω! Τα δάκρυα που έβγαιναν ήταν για όλους τους ανθρώπους που έχουν χάσει τον άνθρωπό τους. Για τον άνθρωπο που έρχεται κοντά με τον άλλον άνθρωπο. Για το τι βιώνει ένας άνθρωπος που έρχεται κοντά με τον θάνατο και πώς το διαχειρίζεται. Τα δικά μου είναι μικρά μπροστά στο τι περνάει ο άνθρωπος. Τώρα παίζω τη Μεγάρα που θρηνεί τα παιδιά της. Θα κάτσω ως Στεφανία να κλάψω επειδή αυτά που μου συμβαίνουν είναι μικρά; Ενώ μου έρχονται οι συνειρμοί για το τι συμβαίνει δίπλα μας. Ανοίγεις και τα δικά σου γίνονται πιο μικρά και διαχειρίσιμα!
Είμαι πολύ γραφική σε αυτό. Θα μιλήσω για τα παιδιά στη Γάζα, θα μιλήσω για όλα. Έχω τρομερή ενοχή για το πόσο καλά είμαι. Βράδια στο μπαλκόνι μου κλαίω για αυτό. Δεν το χωράει ο νους μου να επιτρέπεται να είμαι έτσι και οι άλλοι άνθρωποι όχι; Γενικά είμαι ενοχική!».
