Καλεσμένη στο podcast της Μαρίας Μπακοδήμου βρέθηκε η Ελένη Ράντου και αναφέρθηκε το πόσο δύσκολο είναι να είσαι φροντιστής ενός ανθρώπου με άνοια.
Η ηθοποιός έχει μιλήσει ανοιχτά για τη μητέρα της και πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί και να κατανοήσει την αλλαγή συμπεριφοράς που επέρχεται με την άνοια.
«Κανένας γιος ή κόρη δεν έχει επίγνωση της ηλικίας του γονιού του. Δεν συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνουν! Καλείς να ζεις το Μπέντζαμιν Μπάτον. Γυρνάει πίσω αλλά με έναν μακάβριο τρόπο, χωρίς την ελπίδα ότι θα μεγαλώσει. Με την απελπισία ότι πλησιάζει το τέλος αλλά χρειάζεται τη φροντίδα ενός μωρού. Ειδικά αν πάσχει από άνοια ο φροντιστής αυτό καλείται.
Από όλη την οικογένεια χρίζεται φροντιστής ο ένας. Και ποιος είναι αυτός; Αναρωτιόμουν ποιος παίρνει αυτόν τον ρόλο. Έτσι όπως έχω καταλάβει από την εμπειρία μου φροντιστής χρίζεται αυτός που ασχέτου συμβάντος και στην υπόλοιπή του ζωή φωτογραφίζεται καλά στον εαυτό του όταν είναι χρήσιμος και απαραίτητος. Συνήθως είναι ένα άτομο που του αρέσει να ελέγχει και τον κάνει το κατάλληλο πρόσωπο να πάρει αυτόν τον σκληρό ρόλο του φροντιστή. Γιατί αυτό με έναν τρόπο είναι το χρέος του. Δεν έχει πάντα ευχαρίστηση αλλά μια ψυχαναγκαστική υποχρέωση. Σε αυτό το πλαίσιο νιώθει χρήσιμος και απαραίτητος. Νομίζω ότι ο πρώτος λογαριασμός έχει να κάνει με τις δικές σου ανάγκες να βρει ο χαρακτήρας σου μια ολοκλήρωση που έχεις σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Το κουβαλάς παντού και ως φροντιστής δίνεις ρέστα. Δίνεις όλη σου την ενέργεια γιατί έτσι έχεις μάθει να παίρνεις την αγάπη. Είναι ένας τρόπος που έχεις εθιστεί από τις δικές σου μικρές κακοποιήσεις. Για να πάρεις αγάπη πρέπει να δώσεις πάρα πολλά. Είναι εξόντωση!
Πολλά τραύματα όσο κι αν τα συνειδητοποιήσεις δεν σημαίνει ότι τα λύνεις. Τα βελτιώνεις και ξέρεις γιατί τα κάνεις. Μετά από απίστευτη δουλειά με τον εαυτό μου δεν κατάφερα να τον αλλάξω αλλά να ξέρω γιατί κάνω το καθετί που με πληγώνει, είτε είναι τοξικό κι αυτό να μου παίρνει την εξόντωση. Εκλογικεύεται. Δεν σημαίνει ότι το λύνεις γιατί έχει γίνει χαρακτήρας. Όταν το τραύμα σου γίνεται τσιμέντο μέσα σου γίνεται τρόπος ζωής! Δεν μπορείς να αλλάξεις τόσο πολύ. Έχω βρει έναν τρόπο με τη γνώση και την απασχόληση πάνω στα προβλήματα να γαληνέψω το τέρας μέσα μου. Να μην μου κοστίζει πολύ. Γαλήνη μπορείς να κερδίσεις, να κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου, δεν κάνεις άλλο πόλεμο. Που δεν είναι λίγο σαν κέρδος. Επιλέγεις να είσαι φροντιστής, αποκτάς τη λεγόμενη συνεξάρτηση από το πρόβλημα. Είναι το πρόβλημα του ανθρώπου σου κάθε μέρα και είσαι τόσο εξαρτημένος όσο είναι ο άρρωστος με εσένα. Φροντίζω άρα ζω και το κουβαλάς παντού. Έχω δει πόσο φροντιστική είμαι με τη δουλειά μου, με τους ανθρώπους της δουλειάς μου γιατί νιώθω ότι έτσι θα αξίζω την αγάπη τους. Όταν μετά από τόση φροντίδα δεν σε αγαπάει, πληγώνεσαι πάρα πολύ.
Στην περίπτωση του γονιού με άνοια το πρώτο σύμπτωμα είναι η έλλειψη συναισθημάτων. Δεν υπάρχουν συναισθήματα, δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιος με άνοια. Τη θυμάται την αγάπη μέχρι που τη ξεχνάει κι αυτή. Ήταν πολύ επιθετική στην αρχή. Τα συναισθήματα επειδή είναι σε σύγχυση βγαίνει σε επίθεση. Κάποιος ψυχίατρος μου είχε πει ότι η άνοια δεν ξεφεύγει πολύ από την σχιζοφρένεια. Είναι κυκλοθυμικοί, αλλάζουν διάθεση. Μπορεί να γελάνε και να κλαίνε σε δευτερόλεπτα, σαν το μωρό. Στη φάση που είναι τώρα που δεν μιλάει κιόλας, εάν επιδιώκεις να πάρεις αγάπη μέσα από τη φροντίδα, όχι δεν παίρνεις τίποτα αλλά ματαιώνεσαι κάθε δευτερόλεπτο. Μου συνέβη και θύμωσα πολύ. Δεν καταλαβαίνεις πόσα κάνω για σένα, ενώ είμαι παρούσα με ξεχνάς. Το παίρνεις προσωπικά και η μεγαλύτερη δουλειά που έχεις να κάνεις είναι ότι ο άλλος δεν είναι ο εαυτός του και η ασθένεια κυριαρχεί πάνω του. Δεν είναι αυτός που σε έχει ξεχάσει αλλά η ασθένεια».