Στην εκπομπή, Στούντιο 4, παραχώρησε συνέντευξη η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και μιλά μεταξύ άλλων για την πιο δυνατή στιγμή της καριέρας της που θυμάται και ανατριχιάζει μέχρι και σήμερα.
«Το Μέγαρο το αγαπώ πολύ. Το εσωτερικό χώρο του Μεγάρου τον έχω επισκεφθεί πολλές φορές και έχω κάνει πολλές συναυλίες.
Ο εξωτερικός χώρος, το γκαζόν, έχει μια άλλη μαγεία. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι ο καθένας φέρνει το καρεκλάκι του, το μαξιλαράκι του, το κουβερτάκι του και είναι σαν να είναι σε μια παραλία που ο κόσμος ακούει μουσική. Θα είναι η μοναδική συναυλία στην Αττική γιατί ετοιμάζουμε κι άλλα πράγματα τον χειμώνα. Να με επιθυμήσει λίγο ο κόσμος. Θα είναι τραγούδια που έχω αγαπήσει, που έχουμε αισθανθεί πολύ ωραία συναισθηματικά. Είναι τραγούδια με ευαισθησία, με ένταση, που αγγίζουν το παρελθόν και έρχονται στο τώρα. Χωρίς τους μουσικούς μου το βέλος δεν φεύγει.
Νομίζω ότι ο κόσμος βλέπει μια αλήθεια πάνω μου που δεν έχει καμία διαφορά η Άλκηστις στην σκηνή και έξω από αυτή. Το πάθος, η όρεξή μου και να συνεχίζω να ψάχνω δεν έχει μειωθεί ούτε χιλιοστό. Βλέπω τρεις γενιές! Βλέπω το παιδί των 10, τη μαμά και τον μπαμπά των 35 και τη γιαγιά. Δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα.
Κάνοντας ένα flashback στο παρελθόν ίσως έπρεπε να δώσω λίγο παραπάνω χρόνο στον εαυτό μου. Είναι τέτοιο το πάθος για το τραγούδι και τον κόσμο που τα φέρνει όλα σε μια ισορροπία.
Δεν είμαι ακριβώς show woman. Αλλά αυτό το συνεσταλμένο, κλειστό κορίτσι της δεκαετίας του ’70 προχώρησε, δούλεψε. Ψαχνόμουν να γίνω καλύτερη, να κινώ καλύτερα το σώμα μου και να μεταφέρω ειδικά στο εξωτερικό μέσα από την έκφραση της φωνής μου τι θέλω να πω. Αλλά όλα έγιναν αργά, ωραία και συνειδητά.
Μία στιγμή από όλα αυτά τα 50 χρόνια καριέρας θα διάλεγα τη στιγμή της τελετής λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004. Δεν ακούγαμε τίποτα και όταν βγαίνω από το στάδιο, το “ααα” και όπου έβλεπα ήταν χρώματα, χαρούμενοι άνθρωποι, φωνές, νομίζω είναι μια τρομερή στιγμή. Και τη στιγμή που έλεγα τα Παιδιά του Πειραιά. Είδα ένα τεράστιο φεγγάρι, τον κόσμο, τα χρώματα και βέβαια το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι».
