Η Μαρία Ναυπλιώτου ήταν καλεσμένη στην εκπομπή Πρωίαν σε είδον και μίλησε για την καθημερινότητα και το άγχος, τους γονείς της, τον χορό και την απόφαση της να ακολουθήσει την υποκριτική.
Αναφερόμενη στην αγάπη της για το χορό και την απόφαση της να ακολουθήσει την υποκριτική, είπε:
«Όταν κάνεις κάτι όπως ο χορός από τόσο μικρή μαθαίνεις στην πειθαρχία. Κάθε τι που θες να πετύχεις είναι μια δέσμευση. Το άγχος μου δεν είχε φτάσει στο σημείο να εμποδίζει την καθημερινότητά μου. Κάποιες φορές δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια, δεν με άφηνε να είμαι δημιουργική. Δηλαδή το άγχος μου ήταν μεγαλύτερο από ό,τι η χαρά μου να εξερευνήσω ένα ρόλο δηλαδή όσο και να ήθελα να είμαι καλή, δεν ήμουν. Δεν χαιρόμουν με τις στιγμές».
Για τους γονείς, ανέφερε:
«Δεν είχαμε φούρνο, ο πατέρας μου ήταν σεφ σε ένα ζαχαροπλαστείο πολύ γνωστό της εποχής. Πάρα πολύ γνωστό και πολύ ωραίο. Σπίτι γινόταν χαμός, από τσουρέκια, μπισκότα, τούρτες. Μας έφερνε και τούρτες που δοκίμαζαν για τις καινούργιες γεύσεις. Κι εκείνος μύριζε βούτυρο και ζάχαρη. Ήμουν 13 χρονών και πήγαινα στη σχολή χορού να κάνω μάθημα και τότε ξέρεις, περνούσαν τα μηχανάκια τα “παπάκια” να μας κάνουν καμάκι και τότε ένας τύπος με ρώτησε “ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σου;” και λέω κι εγώ με έκπληξη “ναι, πού το ξέρεις;”».
Επίσης μίλησε για την απόφασή της να ακολουθήσει το χορό και έπειτα την υποκριτική.
«Οι χορευτές έχουν ένα δύσκολο βιοπορισμό και έκανα και διαφημίσεις για τα προς το ζην. Οπότε έτυχε να συνεργαστώ με τον Περράκη και τον Πανουσόπουλου και με έσπρωχνα να γίνω ηθοποιός, μου είπαν, ”θα πας σε εκείνο το κάστινγκ” και είπα, ”ναι θα παω” και πήγα και μου έδωσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τότε άρχισα να το σκέφτομαι και έτσι έγινε. Η ζωή ενός χορευτή πάνω στην σκηνή τελειώνει πάρα πολύ γρήγορα».
«Είχαμε ολόκληρη συμφωνία με τον πατέρα μου, είχα πει ότι εγώ θα γίνω χορεύτρια με το που το είδα. Μου είπαν ότι πρώτα θα πάω πανεπιστήμιο και θα τα κάνω όλα και μετά. Τρίτη Λυκείου αποφάσισα να μην δώσω Πανελλαδικές και τους το ”ξεφούρνισα”. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που μας έβαζαν εμπόδια αλλά πάντα μας αποδέχονταν στο τέλος».