Καλεσμένη στην εκπομπή Στούντιο 4 ήταν η Μάρω Κοντού και άνοιξε την καρδιά της για τον πατέρα της που έχασε σε πολύ μικρή ηλικία, την καλλιτεχνική της διαδρομή αλλά και τις ερωτικές της σχέσεις.
Επικά ξεκίνησε η συνέντευξη της Μάρως Κοντού η οποία αποκάλυψε ότι τον Ιούνιο γίνεται 90 ετών.
«Έχω βαρεθεί να βλέπω συναδέλφισσές μου να έρχονται εδώ και να λένε παραμύθια. Δεν έχει πάρει χαμπάρι τι παραμύθια σας λένε; Παραμύθια καταγωγής, μόρφωσης, τέτοια… Έχω μεγαλώσει με συναδέλφους και δεν μπορώ να ακούω τέτοια. Μάλλον το έχουν πιστέψει. Έχω ακούσει τέρατα. Μια φορά μούτζωσα κιόλας. “Ηλίθια, να!”.
Έχω ακούσει να λένε “εγώ χρυσή μου ήμουν τριάντα χρόνια πρώτη” ή ότι “εγώ κατάγομαι από εκεί”. Και να ξέρεις τα αντίθετα. Αρκετοί ξέρουν. Τα μισά τα λέγανε και τότε και σιγά σιγά πολλαπλασιάστηκαν και ωραιοποιήθηκαν τα παραμυθάκια. Εγώ δεν μπορώ να πω κάτι που είναι εκτός πραγματικότητας, που είναι ψέμα».
«Μεγάλωσα πολύ ωραία, με μία υπέροχη γιαγιά, την οποία θαύμαζα. Ό,τι ξέρω, και ό,τι είμαι το χρωστάω σε εκείνη. Η μαμά μου δούλευε στο υπουργείο Παιδείας, η μεγάλη μου αδερφή δούλευε στην τράπεζα απ’ το πρωί ως το βράδυ, εγώ ήμουν στο σχολείο και τις ελεύθερες ώρες η γιαγιά δίπλα. Είχε μία ντομπροσύνη, μία καλοσύνη, και έναν τρόπο να δείχνει την αγάπη της χωρίς “σάλια”, με έργο. Μου άρεσε πάρα πολύ η γιαγιά. Με τη μαμά τσακωνόμασταν», είπε χαρακτηριστικά για τα παιδικά της χρόνια.
Η Μάρω Κοντού αναφέρθηκε στη συνέχεια και στους συντρόφους της: «Στις σχέσεις μου δεν ήμουν σαλιάρα, ούτε γατούλα στον έρωτα. Μέχρι που κάποιος που το είπε κάποια στιγμή να γίνω, έτσι περίμεναν κάποια αρσενικά, μπορεί να τους βοηθάει αυτό, να τους χαλαρώνει. Εγώ ήμουν Γερμανοτραφής! Μπαμπάς δεν υπήρχε, πέθανε όταν ήμουν δύο ετών, δεν τον γνώρισα. Την έλλειψή του την κατάλαβα στη διάρκεια. Ήθελα από τον άνθρωπο που ερωτευόμουν να μου κάνει λίγο τον μπαμπά. Αυτό δεν ήταν πολύ εύκολο, γιατί πιθανό κι εκείνος να γύρευε μια μαμά. Μια φορά το βρήκα, και θυμάμαι μάλιστα ότι το έλεγα, μου μυρίζεις “μπαμπίλα”, μπαμπάς. Ήταν μεγαλύτερος, δεν είχαμε μεγάλη διαφορά, αλλά δεν είχε το νεανικό επάνω του. Ενώ δεν ήταν μεγάλος, ήταν “βαρύς”».
Σε άλλο σημείο μίλησε για τις σχέσεις που κράτησε με τους συναδέλφους με τους οποίους συνεργάστηκε σε θέατρο ή κινηματογράφο.
«Το δέσιμο με τους συναδέλφους γινόταν αυτόματα μετά την ταινία. Δηλαδή καταλάβαινες, αν θα συνεχίσεις ή δεν θα συνεχίσεις τη σχέση μαζί τους. Ας πούμε, με τον Γιώργο Κωνσταντίνου είμαστε φίλοι. Με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα δεν είχαμε το μετά».
«Είχα εγώ τις δικές μου ιστορίες, είχε εκείνος τα δικά του. Ιδιαίτερος άνθρωπος ο Λάμπρος. Νομίζω ότι ήταν λίγο δυσκολούλης. Τσαντίλας, εντάξει!» είπε χαρακτηριστικά.
