Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Κάτια Κοξένογλου που είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Super League αν και προσωρινή μετά την παραίτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Η ίδια μίλησε πως αποφάσισε να ασχοληθεί με το κομμάτι του ποδοσφαίρου, τα σεξιστικά σχόλια που έχει ακούσει αλλά και πως έπρεπε να κάνει αισθητή την παρουσία της σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα.
«Είμαι η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα σε αυτή τη θέση. Το 2017 έγινα η πρώτη αναπληρώτρια πρόεδρος και τώρα κάνω και χρέη προέδρου.
Είμαι αναπληρώτρια μέχρι το καλοκαίρι, τώρα αν και εφόσον υποψηφιότητα θα πρέπει να κάνω τις διαδικασίες για τη θέση προέδρου. Θα με ενδιέφερε υπό προϋποθέσεις. Τώρα δεν έχει εμφανιστεί κάποια υποψηφιότητα, οπότε το βλέπουμε!».
«Η πρώτη μου μέρα ήταν πολύ παράξενη»
«Πιστεύω ότι η διαφορά είναι ότι μια γυναίκα βλέπει πολύπλευρα τα πράγματα και δεν έχει τόσο αυθορμητισμό, νομίζω ότι βγάζει και μια ευαισθησία, μπορούμε να τα δούμε διαφορετικά τα πράγματα. Ξεκίνησα το 1999 από την ομάδα της Χαλκηδόνας ως γραμματέας. Σπούδαζα τότε και για καθαρά βιοποριστικούς λόγους ήταν ο θείος μου γνωστός στον χώρο του ποδοσφαίρου, ξεκίνησα ως γραμματέας. Η πρώτη μου μέρα ήταν πολύ παράξενη. Έπρεπε να καλέσω όλους τους ποδοσφαιριστές για την πρώτη τους προπόνηση! Τους φαινόταν παράξενο το “κύριε τάδε” που έλεγα. Αισθανόμουν παράξενα, πήγαινα στο Πανεπιστήμιο, είχα άλλες βλέψεις στη ζωή μου. Πήγαινα στο γήπεδο, στα τοπικά αλλά δεν ήταν κάτι που λάτρευα. Ήμουν πιο πολύ του καλλιτεχνικού, ο χορός ήταν το όνειρό μου. Στην πορεία επειδή σπούδαζα διοίκηση και άρχισε ο χώρος να αλλάζει, χρειαζόταν άτομα με προσόντα και είδα ότι υπάρχει χώρος για μένα. Γιατί να πάω σε μια αγορά που υπάρχουν πολλοί και να μην κάτσω κάπου και να το παλέψω;».
«Πήγαινα σπίτι κλαίγοντας»
«Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Υπήρχαν στιγμές που πήγαινα κλαίγοντας στο σπίτι, δεν με έβλεπαν. Δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν ότι ασκώ διοίκηση. Δυσκολεύτηκα, ήθελα κάποιες στιγμές να φύγω. Έλεγα “γιατί πάλεψα; Για να είμαι κάπου που να μην με καταλαβαίνουν;”. Αλλά με βοήθησαν οι τέσσερις γλώσσες που ήξερα και έγινα απαραίτητη. Έμπαινα μέσα και ένιωθα ότι δεν υπάρχω. Ακόμη και σε περιπτώσεις που η ομάδα έπαιξε Ευρώπη, μπαίνω σε μια αίθουσα και ήταν 30 άντρες. Αλλά λέω “θα επιβληθώ!”. Στον χώρο μας υπάρχουν αξιόλογες γυναίκες αλλά πίσω από έναν άντρα, στον ρόλο της γραμματέας. Εγώ εκεί το πάλεψα! Δεν ήταν εύκολο να μπω μπροστά. Η εμπειρία μου, το ότι πέρασα από όλες τις θέσεις μιας ΠΑΕ, μπορώ να διοικήσω! Εγώ μπορώ να καταλάβω και να μπω στη θέση του εργαζόμενου και για αυτό έχω καλή σχέση με τους συναδέλφους μου και τους χρωστάω πάρα πολλά».
«Έχω πάθει ανοσία»
«Σε ένα διοικητικό συμβούλιο μου είπαν “Κάτια, το ποδόσφαιρο δεν είναι σαν να φτιάχνουμε παστίτσιο”. Κράτησα την ψυχραιμία μου! Απάντησα “Ό,τι έχω μάθει για το ποδόσφαιρο, το έμαθα από το Πανεπιστήμιο και όχι από το πεζοδρόμιο”. Δεν έχουν τολμήσει να εκφραστούν μπροστά μου και δεν με ενδιαφέρει, έχω πάθει πια ανοσία».