Στον καναπέ της εκπομπής Στούντιο 4 κάθισε η Άννα Φόνσου. Η σπουδαία ηθοποιός Άννα Φόνσου βρέθηκε το απόγευμα της Δευτέρας (27/11) στο μαγκαζίνο της Δημόσιας Τηλεόρασης και συνομίλησε με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο, όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον θάνατο της αδελφής της, που τη συγκλόνισε.
Οι δηλώσεις της Άννας Φόνσου
«Όταν έχασα την αδελφή μου, έπιασα πάτο. Ένιωσα ότι ως εδώ ήταν, δεν ήθελα να ζήσω ούτε μία μέρα παραπάνω. Είχα πάει το βράδυ, την έντυσα, την έβαψα και μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αλέκο Φασιανό πώς θα γίνουν τα χρώματα στο Σπίτι του Ηθοποιού. Μετά πήγα σπίτι μου, μια χαρά. Την άλλη μέρα πήγα και αγόραζα ταγεράκια», περιγράφει η Άννα Φόνσου.
«Με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν: έλα στην εκκλησία, πρέπει να ξεκινήσει το μυστήριο. Τους έλεγα: δεν πειράζει, δεν θα γίνει η κηδεία. Με παίρνει ο γιατρός και μου λέει: είσαι με τα καλά σου; Του λέω: δεν θα ‘ρθω. Ήρθε και με πήρε με το αμάξι. Ως εκεί καλά.
Είχα πει να μοιράσουν ουίσκι και κάτι γλυκά που άρεσαν στην αδελφή μου, έβαλα και μουσικές που της άρεσαν. Το βράδυ γύρισα σπίτι, τους λέω «όλα έγιναν πολύ ωραία» και πέφτω λιπόθυμη. Με έβαλαν στην εντατική. Από ‘κει και μετά δεν ήθελα τίποτα, με έπαιρναν για δουλειές και τους έκλεινα το τηλέφωνο», εξομολογείται αμέσως μετά η Άννα Φόνσου και συγκλονίζει με τις περιγραφές της.
«Είχα πληρώσει κάτι για να πηγαίνω κάθε μέρα στον τάφο της, της πήγαινα μπλούζες και τέτοια, είχα τρελαθεί. Μου λέει η κόρη μου, που είναι η κόρη της αδελφής μου που την έχω υιοθετήσει: αν δεν σταματήσεις να πηγαίνεις στο νεκροταφείο, δεν θέλω να σε ξαναδώ. Εκεί με ταρακούνησε», αφηγείται στη συνέχεια η Άννα Φόνσου.
«Έμενα στο νεκροταφείο όλο το βράδυ, είχαμε ένα σπιτάκι, οικογενειακό τάφο και το κλείδωνα και έμενα εκεί μέσα μαζί της. Είχα βάλει μια καρέκλα μέσα εκεί και της μίλαγα όλη τη νύχτα. Αυτό κράτησε 5 μήνες. Ήταν το 2006. Η Μαρία νόσησε 6 μήνες στον πνεύμονα χωρίς να έχει καπνίσει ποτέ. Είχαμε πάει Αμερική, Λονδίνο αλλά δεν έγινε τίποτα», εξομολογείται η σπουδαία ηθοποιός για τον χαμό της αδελφής της.
«Δεν υπάρχει τέτοιος πόνος, σου εύχομαι να μην έχεις ποτέ τέτοια σχέση αγάπης με δικό σου άνθρωπο», είπε η Άννα Φόνσου στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου, κλείνοντας τη συγκλονιστική της ιστορία.
Η καταξιωμένη ηθοποιός εξομολογήθηκε και τι συνέβη με τον έρωτα της ζωής της που δεν κατάφερε να τον παντρευτεί ποτέ.
«Φέτος μου έχουν συμβεί πολλά. Μένω 50 χρόνια σε μια πολυκατοικία στο Κολωνάκι. Ήρθαν να βάλουν πετρέλαιο αλλά δεν μπορούσαν γιατί κουνιόταν η πολυκατοικία. Φύγαμε 22 οικογένειες και τώρα την φτιάχνουν. Πάνω στην απελπισία μου βρίσκω ένα σπίτι στην οδό Σόλωνος και μου θύμιζε παλιό κινηματογράφο. Περνάει καλοκαίρι και τώρα κρύωνα. Δεν έχει καλοκαίρι και λέω “α, και δίνω τόσα λεφτά”. Πάμε στο ξενοδοχείο εκείνο το βράδυ γιατί κρύωνα. Λέω στον άνθρωπο που το νοίκιασα ότι θα φύγω γιατί θα παγώσω και την 1η του μηνός θα πάω να μείνω στο Σπίτι του Ηθοποιού. Μου αρέσει στα Εξάρχεια γιατί λέω “τέλεια, θα πάω εκεί που μου αρέσει”. Δεν ξέρω πως θα είναι στο Σπίτι του Ηθοποιού. Έχω ένα δωμάτιο, καλά θα είναι. Με περιμένουν, όλη μέρα εκεί είμαι.
Είναι γεμάτο. Είμαστε 30 άτομα. Είναι παιδιά που σπουδάζουν και σε 10 μήνες θα είναι και το διπλανό κτίριο. Θα χωράνε καμιά 20αρια γιατί κάνουμε πολλά πολιτιστικά. Συμπληρώνονται 16 που υπάρχει το Σπίτι του Ηθοποιού. Μια φορά περπατούσα στο δρόμο και μου είπε ο Σαντοριναίος ότι δεν χτυπάει το τηλέφωνο, δεν έχει λεφτά και μου λέει “Δεν μας κάνεις εσύ ένα καφενείο να είναι σαν το Σπίτι του Ηθοποιού;”. Και μου είπε η αδερφή μου να το κάνω σπίτι και όχι καφενείο».
«Λόγω παιδικής ηλικίας έπρεπε να γίνω δολοφόνος όχι να βοηθάω. Έμοιασα στον πατέρα μου που ήταν γενναιόδωρος. Μπορώ να βγάζω λεφτά αλλά δεν πρέπει να μου τα δίνουν στο χέρι μου. Τα ξοδεύω σε μπουτίκ, παπούτσια και μέχρι το βράδυ δεν θα υπάρχουν. Τα πρώτα καλά λεφτά τα έβγαλα στον κινηματογράφο. Στην άκρη δεν έβαζα ποτέ! Για εκείνη την εποχή ήταν σοβαρά τα λεφτά. Δεν πληρώθηκα για το Αγοροκόριτσο γιατί ζήτησα να με διαφημίσουν παγκόσμια. Επειδή ήταν μεγάλη επιτυχία, μου πήραν ένα αυτοκίνητο αλλά ήμουν 16 χρονών. Το οδηγούσε ένας ξάδερφός μου μέχρι που το πήρα εγώ. Δεν είχα βγάλει δίπλωμα αλλά μου έβγαλαν στην Γερμανία. Οδηγούσα 35 χρόνια χωρίς δίπλωμα, το έχω τα τελευταία τρία χρόνια».
Άννα Φόνσου: «Έφυγα από το σπίτι και δεν ξαναγύρισα»
«Μετά το Αγοροκόριτσο έκανα άλλες 4 ταινίες και έκαναν επιτυχία. Εγώ δεν είχα πάρει σοβαρά τον κινηματογράφο, ήθελα το θέατρο. Τώρα που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο θυμάμαι τον Ροντίρη. Εκτός από το Μοναχή μου παλεύω, γιατί αν ζούσε ο Τάκης δεν θα πάλευα μοναχή μου. Είχαμε χωρίσει χωρίς διαζύγιο. Μου έλεγε ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί. Ούτε εγώ ήθελα. Και εγώ και ο Τάκης αναρωτηθήκαμε γιατί χωρίσαμε. Μια φορά τσακωθήκαμε και του λέω “Δεν θέλω να σε ξαναδώ”. Και μου λέει “κάνε αυτό που θέλεις”. Και έφυγα, δεν ξαναγύρισα. Σέβομαι πολύ τον γάμο και τα παιδιά. Τώρα κατάλαβα ότι η οικογένεια είναι πολύ σοβαρό πράγμα και εγώ δεν είχα τα κατάλληλα προσόντα. Δεν θα μπορούσα να είμαι παντρεμένη. Πρέπει να είσαι αφοσιωμένη, να μην τον εγκαταλείψεις. Να είσαι πάντα υπ’ ατμών, να σε κρατήσει και να τον κρατήσεις τον άλλον άνθρωπο.
Ο Τάκης είναι ένας από τους έρωτες της ζωής μου. Έχω σκεφτεί ποιος είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου αλλά δεν θέλω να το πω το όνομα. Δεν ήθελε να με παντρευτεί, μάλλον με θεωρούσε επιπόλαια. Τα είχε όλα! Ήταν γιατρός, ήταν συγγραφέας, ήταν χαριτωμένος, ήταν μορφωμένος. Με έβαλε σε άλλους δρόμους, στους δρόμους της γνώσης. Δεν ήταν σπασίκλας! Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που του έκανα πρόταση γάμου και ήμασταν στο Δαφνί και μου λέει “Σε ωραίο μέρος μου το είπες για να σε πάρουν μετά”. Μόλις μου είπε “όχι”, του είπα “Σταμάτα. Πάρε τη βαλίτσα σου και κατέβα από το αυτοκίνητό μου”. Χωρίσαμε, παντρεύτηκε μία φίλη μου μετά και γίναμε φίλοι».
«Οι άντρες που παντρεύτηκα τους άρεσε ο χαρακτήρας μου, η τρέλα μου. Ο Τάκης ήθελε να είμαστε συνέχεια οι δυο μας, με είχε εκνευρίσει. Σε ορισμένα πράγματα δίνω σημασία και τα άλλα τα περνάω και αυτό το θεωρώ επιπολαιότητα. Δεν μπορώ να ενδιαφερθώ το ίδιο με έναν άνθρωπο που πονάει και έναν που μπορεί να βρει γιατρό γιατί έχει χρήματα. Σε καλό μου βγήκε η επιπολαιότητα. Δεν μου αρέσει η κοσμική ζωή. Παλιά είχα μπλέξει με άντρες που τους άρεσε η κοσμική ζωή. Εμένα μου άρεσαν τα μπουζούκια ή η κλασσική μουσική. Έχω το δικαίωμα να τους κρίνω.
Θύμωσα όταν είδα ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με το Πολυτεχνείο, που το είχα ζήσει κιόλας. Εκείνη την μέρα δεν πας να διασκεδάσεις ενώ παιδιά στην ηλικία σου σκοτώθηκαν. Αυτό μπορώ να τους κρίνω και να πω “δεν ξαναβλέπω”».
