Καλεσμένη στην εκπομπή, Πάμε Δανάη, βρέθηκε η Ναταλία Τσαλίκη, η οποία αναφέρθηκε στην πρεμιέρα της παράστασης, Μικρά συζυγικά εγκλήματα.
Η επιτυχημένη ηθοποιός Ναταλία Τσαλίκη μίλησε και για το άγχος του εκάστοτε καλλιτέχνη, για το τι την κάνει χαρούμενη αλλά και την Τέχνη.
«Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον έργο που μιλά για την πυρηνική σχέση της οικογένειας, τον άντρα και τη γυναίκα, το ζευγάρι. Έχει σασπένς, ένα ύφος νουάρ μυθιστορήματος, το παλιό σινεμά, του Χίτσκοκ, αλλά και με πολύ βάθος. Μιλά για ένα ζευγάρι μετά από 20 χρόνια γάμου, μετά από ένα ατύχημα που παθαίνει ο άντρας και το ζευγάρι πρέπει να επανεφεύρει τη σχέση του.
Ξεκινάμε να μην ακούμε τον εαυτό μας, να μην καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε, οπότε όλη αυτή τη δουλειά τη βγάζουμε στον άλλον. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς στον εαυτό μας δεν το κάνουμε και ασχολούμαστε συνέχεια με τους άλλους. Μας φταίει το άλλο, το διαφορετικό. Κουβαλάμε το βαρίδι του τι θα πουν οι άλλοι για εμάς.
Ζούμε για τους άλλους και όχι για εμάς. Αυτό μας στερεί την ελευθερία, μας κάνει στερημένα, λειψά άτομα και δεν είμαστε ελεύθεροι. Το μυαλό μας έχει μία μουτζούρα, σκουπίδια μέσα. Ασχολούμαστε με όχι ουσιαστικά πράγματα», είπε η Ναταλία Τσαλίκη.
Ναταλία Τσαλίκη: Τι την κάνει χαρούμενη; Ποιο είναι το καταφύγιό της;
Η Ναταλία Τσαλίκη είπε: «Να είμαι με τον εαυτό μου, να βγαίνω από την μπρίζα. Να ηρεμώ με μουσική ή ένα βιβλίο. Να κάνω μία ωραία συζήτηση με ανθρώπους που αγαπώ, αλλά συζήτηση επί της ουσίας. Αυτά με γειώνουν.
Δεν είμαι όλη μέρα ζεν, προσπαθώ. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Προσπαθείς να πεις “ναι, θα ηρεμήσω”, αλλιώς αν αφεθείς θα σε πάρει από κάτω. Με τι κουράγιο θα ανέβεις στη σκηνή να παίξεις και να δώσεις στον κόσμο κάτι να ξεφύγει από όσα βλέπουμε στην τηλεόραση; Μία καλή θεατρική παράσταση, ένα καλό θεατρικό έργο σε αποσπά από αυτά τα πράγματα και σε κάνει να ηρεμείς , να έρχεσαι σε επαφή με το μέσα σου».
Η Ναταλία Τσαλίκη αναφέρθηκε στην τέχνη και το διάβασμα ως μέσο αφύπνισης.
Στο τέλος η Ναταλία Τσαλίκη δήλωσε:«Δεν δίνουμε στους νέους τα εφόδια για να έχουν ένα όραμα, μία ελπίδα να ακουμπήσουν κάπου. Όλη την ορμή που έχουν οι νέοι θα έπρεπε η πολιτεία μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα να τους ωθήσει στον αθλητισμό και τις τέχνες. Μέσα από αυτό το περιβάλλον άρχισα σιγά σιγά να ασχολούμαι, να βλέπω τι λάθη κάνω. Όταν απαιτώ από τους άλλους πρέπει να απαιτήσω πρώτα από εμένα.
Η ζωή δεν είναι εύκολη. Για να κατακτήσεις την ελευθερία θέλει αγώνα. Πρέπει να βρεις τα όριά σου. Αφού κάνεις αυτή τη διαδρομή φτάνεις σε ένα σημείο που λες “θα αναπνεύσω”. Τίποτα δεν σου χαρίζεται. Και ποιος είπε ότι είναι εύκολη η ζωή; Έχεις υποχρέωση να κατακτήσεις τη χαρά και την ελευθερία σου».