H Σίσσυ Χρηστίδου πιο ανανεωμένη από ποτέ βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή, Ελένη και η οικοδέσποινα το πρώτο πράγμα που σχολίασε ήταν η θεαματική αλλαγή στην εικόνα της.
Αρχικά η Σίσσυ Χρηστίδου τόνισε: «Αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η υπομονή, είναι από τα βασικά μου χαρακτηριστικά που άλλες φορές είναι καλό και άλλο κακό. Δεν ήμουν ιδιαίτερα δυνατή, δεν ήμουν μπροστάρισσα ποτέ. Άλλαξα μέσα στα χρόνια όμως… τώρα είμαι. Τώρα θα διεκδικήσω πράγματα και για μένα πολλά και στη δουλειά»!
Και πρόσθεσε: «Ξεκίνησα να αλλάζω όταν έκανα παιδιά, απέκτησα θάρρος. Έλεγα μπορεί να μην το έχεις αλλά πρέπει να το αποκτήσεις γιατί θα χρειαστείς να υπερασπιστείς τα παιδιά και εκεί άρχισε να αλλάζει σιγά σιγά και η ψυχοθεραπεία με βοήθησε….»!
«Δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική»
Αναφερόμενη στις διαφορές μεταξύ μίας καθημερινής εκπομπής και μίας εκπομπής του Σαββατοκύριακου είπε πως το Σαββατοκύριακο υπάρχει η πολυτέλεια να μην λειτουργείς τόσο ανταγωνιστικά.
«Εγώ δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική. Νιώθω πως τα καθημερινά έχουν άλλη ένταση. Τα Σαβββατοκύριακα είναι πιο χαλαρά. Πιστεύω πως οι εκπομπές που κάνουν επιτυχία το Σαββατοκύριακο δεν θα είχαν την ίδια επιτυχία τις καθημερινές».
Όπως είπε, το πιο δύσκολο κομμάτι για εκείνη στην εκπομπή είναι όταν σχολιάζονται τα προσωπικά κάποιου και η ισορροπία που θα πρέπει να κρατήσει. Εκείνη προσπαθεί να είναι πολύ προσεκτική με αυτά που λέει «γιατί έτσι θέλω να μου φερθούν και εμένα», είπε χαρακτηριστικά.
«Το διαζύγιό μου το διαχειρίστηκα σαν μητέρα»
Μιλώντας για το διαζύγιό της από τον Θοδωρή Μαραντίνη είπε πως πήρε την απόφαση που θεωρεί πως δεν θέλει γενναιότητα, αλλά δύναμη και ενσυναίσθηση.
«Η ασθένεια της μητέρας μου με βοήθησε να αντιμετωπίσω όλα τα υπόλοιπα , τα οποία είναι λιγότερα βαριά. Αφοσιώθηκα στη μαμά μου. Όταν έφυγε η μαμά μου, άλλαξε αυτό και αυτή η αλλαγή έφερε αλυσιδωτές αντιδράσεις στη ζωή μου. Εγώ ήξερα ότι θα γίνει. Τα έχω ζυγίσει όλα πολύ καλά και έχω κάνει πολλή υπομονή για πολλά χρόνια. Και όταν γίνει το ‘’κλικ’’ δεν υπάρχει γυρισμός. Το διαζύγιό μου το διαχειρίστηκα σαν μητέρα», είπε αρχικά.
«Στην αρχή νόμιζα πως ήταν όλα προφανή αλλά δεν ήταν. Οπότε σκέφτηκα πως ή θα βγω να μιλήσω ή θα προστατέψω τα παιδιά μου. Και επέλεξα το δεύτερο. Αποφάσισα να μην φοβηθώ άλλο γιατί φοβόμουν πολλά χρόνια αυτήν την έκθεση. Αλλά πραγματικά δεν φοβάμαι πια γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω», πρόσθεσε.
Σε σχέση με το πώς είναι ως μητέρα είπε ότι είναι εντελώς η μαμά της.
«Πάντα έλεγα να γίνω το 1/10 της μαμάς μου. Ήταν ακόμη και για τους φίλους μου μαμά. Τα παιδιά μου είναι η βασική μου προτεραιότητα. Προσπαθώ να προσεγγίσω τον μεγάλο αλλά δεν θέλει να περνάει χρόνο μαζί μου γιατί είναι στην εφηβεία. Ήμουν πιο αυστηρή σαν μαμά αλλά με βοήθησε ο ψυχολόγος μου. Μιλάω πολύ με τα παιδιά μου και τους δίνω την ευκαιρία να μου πουν τη γνώμη τους και πολλές φορές με έχουν πείσει. Του έχω πει πως δεν θέλω να κάνει τίποτα κρυφά, αλλά να έρθει να μου μιλήσει, και όποιος πείσει τον άλλον».
«Το κουτάκι ‘’σχέση’’ για εμένα είναι πολύ κλειδωμένο στο μυαλό μου»
Αποκάλυψε πως πλέον κάνει πολλά πράγματα που παλιά φοβόταν ενώ είπε πως το κουτάκι «σχέση» για εκείνη είναι πολύ κλειδωμένο στο μυαλό της κυρίως για τα παιδιά της.
«Ξέρω πως δεν είναι σωστό. Δεν ξέρω όμως, έχω πολύ ψηλά τον πήχη, δεν έχω δει ποτέ τους γονείς μου να τσακώνονται. Πιστεύω πως έχω παραιτηθεί από αυτό το κομμάτι. Δεν εμπιστεύομαι ακόμα το ένστικτό μου καθόλου. Έχω αντιστάσεις στο συναισθηματικό κομμάτι και δεν έχει να κάνει μόνο με τα παιδιά μου αλλά και με εμένα. Μεγάλωσα με την ιδέα πως είναι όλοι καλοί και κανείς δεν θα σου πει ψέματα», είπε και πρόσθεσε: «Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν αντίθετα από εμένα. Εγώ εμπιστεύομαι όλους τους ανθρώπους μέχρι να μου αποδείξουν το αντίθετο. Επειδή δεν θεωρώ πως αυτό έχει αλλάξει πλήρως για εμένα, αυτός είναι και ο λόγος που έχω αυτό το ‘’κουτάκι’’. Είμαι άνθρωπος που κάνω φιλίες ακόμα και τώρα. Δεν έχω χάσει πραγματικούς φίλους αυτά τα χρόνια».
Μιλώντας για τη μαμά της είπε πως το μεγαλύτερο μάθημα το πήρε όταν έφυγε από τη ζωή.
«Όταν έφυγε η μαμά μου, σηκώθηκα και είπα ‘’στέκομαι’’ και δεν πίστευα πως θα μπορώ. Και εκείνη η στιγμή με έκανε δυνατή. Αν ο θάνατος ήταν ξαφνικός, δεν ξέρω πώς θα το είχα διαχειριστεί, αλλά η ασθένεια σου δίνει τον χρόνο να πεις πράγματα σε αυτόν που αγαπάς. Σκεφτόμουν τι ήθελαν να κάνουν τα δικά μου παιδιά εάν συνέβαινε αυτό και έτσι έκανα με τη μαμά μου».
