Καλεσμένη στο «Στούντιο 4» βρέθηκε η Λυδία Φωτοπούλου και αναφέρθηκε τόσο στην απώλεια της μητέρας της όσο και στη σχέση που έχει με τον γιο της.
Όπως εξομολογήθηκε, της πήρε πολλά χρόνια ώστε να αντιληφθεί το πένθος και την απώλεια της μητέρας της, η οποία έφυγε όταν η Λυδία Φωτοπούλου ήταν 14 ετών.
«Την απώλεια της μητέρας μου την αντιλήφθηκα όταν ένιωθα όταν περίμενα ένα τέλος στη ζωή μου για τα πράγματα. Όταν μεγάλωσα και είχα το τέλος πιο μπροστά μου από το να ζήσω. Αυτό μου προκαλούσε πανικό και εκεί κατάλαβα ποιο ήταν το πρόβλημα. Το πένθος μου δεν ήξερα πως να το ζήσω και γύρω στα 45 μου άρχισα. Πήγα σε ψυχολόγο, μίλησα. Δεν το ονόμασα γρήγορα αλλά ότι ήταν ένα μοτίβο της ζωής μου το ήξερα και αργότερα το ονόμασα κιόλας.
Στα 45 άρχισα να βλέπω λίγο πιο βαθιά τον εαυτό μου. Ίσως είχα περάσει μια απογοήτευση και ήθελα να μιλήσω με κάποιον. Ήταν πολύ γιατί ωραίο γιατί είχα πάει σε μια γιατρό στη Θεσσαλονίκη, της είπα ότι έχασα τη μαμά μου στα 14 από καρκίνο. Της είπα ότι ήταν ηρωίδα η μητέρα μου, δεν μου είπαν ότι ήταν άρρωστη και δεν ήθελε να πονέσω και μου είπε (η γιατρός) “Και δεν πόνεσες;”».
«Το παιδί μου το έβαλα στη ζωή μου από την πρώτη στιγμή. Μιλώντας του πιο ειλικρινά. Συνειδητά με την έννοια του συναισθήματος, όχι τόσο με την έννοια της λογικής.
Ήξερα ότι το συναίσθημα με οδηγούσε να είμαι πιο ειλικρινής και βοηθητική προς αυτόν.
Νομίζω τις ήξερε τις κακές μου μέρες. Θυμάμαι ότι είχαμε καθίσει ένα βράδυ σε ένα σαλόνι με απογοήτευση και εκείνος ήξερε και εγώ ήξερα.
Ενοχές είχα αλλά όχι πολύ έντονες. Προσπαθούσα να είμαι πολύ εκεί, τα παιδιά μεγαλώνουν, πας και στην άκρη. Μπορεί να ξεσπάσει ένα παιδί πάνω σου αλλά λες “Αν δεν ξεσπάσει σε εμένα που έχει δεδομένη την αγάπη μου, πού θα ξεσπάσει;”».