Η Νατάσα Ράγιου βιώνει δύσκολες στιγμές καθώς έφυγε από την ζωή πριν τρεις μέρες η Βάσω Μετζελοπούλου, η μητέρα του πρώην συζύγου της, Αλέξη Μετζελόπουλου, με την οποία η δημοσιογράφος είχε άριστη σχέση.
Η ίδια έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στα social media:
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία. Τι να γράψω; Αποχαιρετιστήριο; Νεκρολογία; Επικήδειο; Ανταρεύω και μόνο που το σκέφτομαι. Ακούστε κυρία Βάσω…
Δεν το καταλαβαίνω αυτό το “έφυγε πλήρης ημερών” . Δεν μου αλλάζει σε τίποτα την ψυχολογία μου. Όλο μου το είναι πονάει για το φευγιό σας. Ήξερα ότι θα φύγετε κάποτε , 96 γεμάτα πια..
Αυτό το αόριστο “κάποτε” με τρόμαζε και το έδιωχνα από την σκέψη. Όχι μόνο εγώ . Όλοι γύρω σας. Γιατί μοιάζατε άτρωτη. Δεν σας προσφώνησα ποτέ “μητέρα”.
Θεωρούσα υποκριτικό να λες μητέρα την μάνα του ανθρώπου που παντρεύεσαι. Μία μάνα έχει ο καθένας.Όμως τώρα που ταξιδεύετε για άλλους κόσμους, θέλω να ξέρετε ότι ήσασταν για μένα μάνα, με όλη την σημασία της λέξης.
Και φίλη καρδιάς και προστάτιδα. Και παρηγορήτρια. Και συμβουλάτορας. Και καθοδηγήτρια. Και όλα όσα θα μπορούσε να ζητήσει μια νέα γυναίκα από μια μεγαλύτερη.
“Εγω είμαι η πεθερά” λέγατε πάντα, πριν προλάβω να σας συστήσω σε κάποιον. Όχι δεν ήσασταν απλά μια πεθερά. Ήσασταν πολλά περισσότερα. Ήσασταν “πολύ” σε όλα σας.
Πριν λίγες μέρες σας μίλησα στο τηλέφωνο για τελευταία φορά. Τρεις λέξεις μου είπατε, γροθιά στο στομάχι: ”Θέλω να φύγω”. Αργόσυρτα, κουρασμένα, μα αποφασιστικά. “Θέλω να φύγω”. Και μετά βαριά σιωπή με πλάκωσε. Και ερημιά. Ακόμα μου χτυπάνε σαν πένθιμη καμπάνα τα λόγια που τρύπησαν το νου .. “Θέλω να φύγω”. Εμείς πάλι που μένουμε πίσω, δεν θέλαμε να φύγετε ποτέ. Τι δουλειά έχετε εσείς, ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, με όλα αυτά τα σωληνάκια και τους ορούς, περιτριγυρισμένη από άσπρο και γκρίζο;
Αφού το μισούσατε το γκρίζο. Θέλατε χρώμα πάντα πάνω σας και γύρω σας. Και πώς σας πήγαιναν τα χρώματα….Αυτή η εικόνα της ξαπλωμένης ανήμπορης, που περίμενε στωικά το τέλος, δεν είστε εσείς . Είναι κάποια άλλη που σας υποδύεται. Δεν ξέρω πως τολμάει αυτή , όποια κι αν είναι, να υποδυθεί την αεικίνητη, δυνατή, ζωντανή, ενεργητική, δαιμόνια , δραστήρια , πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, κυρία Βάσω.
Τώρα ποιος θα κατσαδιάζει τα κορίτσια και τα αγόρια του προσωπικού στο ξενοδοχείο; Ποιος θα γκρινιάζει στον Αλέξη να μην νευριάζει και στον Ηλία να μην καπνίζει; Ποιος θα παίρνει τον Φάνη τηλέφωνο τρεις φορές την ημέρα αν έφαγε, αν ντύθηκε, πώς είναι, με ποια είναι, γιατί είναι;
Ποιος θα αγωνιά για την Ζωή και τον Θοδωρή; Ποιος θα συμβουλεύει την Μάριβη, τον Θόδωρο, τον Βασίλη; Ποιος θα διεκπεραιώνει τις υποθέσεις της Κορίνας; Ποιος θα κάνει παρέα με την Μαντέλη;
Όλους τους είχατε υπό την σκέπη και την φροντίδα σας. Όλους. Φύλακας άγγελος για τόσους πολλούς..Καλή, χρυσή, συμπονετική.. μέχρι να σας γυρίσει το μάτι ανάποδα και να βγάζει φωτιές. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Πού να ήξεραν ότι, πίσω από αυτή την αυστηρότητα και το μπλαζέ επιβεβλημένο ύφος, κρυβόταν πάντα εκείνο το ευαίσθητο κορίτσι από το Βλατερό…
Η ζωή σας σκλήρυνε και θάψατε κοριτσίστικα όνειρα βαθιά μέσα σας. Θυσιάσατε και την καριέρα της οδοντογιατρού για την οικογένεια. Μπορεί να λέγατε ότι δεν το μετανιώσατε, όμως κρυφό μαράζι το ‘χατε , το ξέρω. Χαλύβδινη γίνατε .Υποδειγματική σύζυγος , μάνα-κέρβερος , ασυναγώνιστη γιαγιά , δοτική φιλενάδα, ενεργό και ακούραστο μέλος μιας πόλης, που δύσκολα θα σας ξεχάσει. Η κοινωνική δράση προσωποποιημένη.
Σε κάθε τι που καταπιανόσασταν, δινόσασταν με πάθος . Μέχρι να ολοκληρωθεί με άρτιο τρόπο. Τοξότης γαρ..Θα λείψετε κυρία Βάσω.. Πάρα πολύ . Από όλους εκείνους που ζήσατε μαζί , συναντήσατε, σας γνώρισαν, σας αγάπησαν, υποκλίθηκαν στην εκρηκτική προσωπικότητά σας. Δεν τα είχατε εύκολα τα γλυκόλογα και τις κολακείες . Είχατε ενδυθεί με επιτυχία τον ρόλο της σιδηράς κυρίας. Μια η Θάτσερ και μια εσείς. Μακάρι να ήταν έτσι οι σιδερένιες γυναίκες. Μακάρι να είχαν την καρδιά και την ψυχή σας.
Πόσο λυπάμαι που τόσα χρόνια δεν έκανα αυτό που είχα πάντα κατά νου. Να σας βάζω ένα μαγνητοφωνάκι κάθε φορά που αρχίζατε τις ιστορίες για τα παλιά . Μια ιστορία συναρπαστική και γεμάτη η δική σας ζωή.
Είμαι ευγνώμων που η μοίρα με έφερε στον δρόμο σας.
Σας χρωστάω πολλά. ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ. Όσα δάκρυα κι αν τρέξουν απ τα μάτια μου, δεν ισοφαρίζουν όσα κάνατε για μένα.
Δεν μπορώ να χωνέψω ότι δεν γίνεται πλέον να σας πάρω τηλέφωνο, να σας ακούω, να μιλάμε για χίλια δυο, γιατί τα ξέρατε όλα, να πάρει η ευχή και είχατε άποψη για όλα, την σωστή κατά συντριπτική πλειοψηφία!
Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν θα ξανακούσω εκείνο το χαρακτηριστικό ” Τι λες παιδάκι μου;;”Τι λέω κυρία Βάσω μου; Λέω να πείτε στην μαμά μου, όταν την συναντήσετε, ότι πλέον, είμαι εντελώς ορφανή από μάνα. Αυτό».
