Στο «Πρώτο θέμα» και την Αναστασία Κουκά μίλησε ο Αντώνης Καφετζόπουλος που τη νέα σεζόν θα τον ξαναδούμε στην τηλεόραση και στη σειρά «3ος όροφος» της ΕΡΤ.
Ο ηθοποιός μίλησε για τον «θόρυβο» που έχει δημιουργηθεί για τις «εναλλακτικές» παραστάσεις στην Επίδαυρο και έθεσε μια άλλη διάσταση στο θέμα.
Τις τελευταίες εβδομάδες, πάντως, έχει ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων με αφορμή τις παραστάσεις της Λένας Κιτσοπούλου και του Φρανκ Κάστορφ στην Επίδαυρο.
Η Κιτσοπούλου είναι ένα αξιόλογο άτομο των γραμμάτων και των τεχνών. Είναι ένα απόκτημα για τον χώρο και δεν πρόκειται αυτό να μηδενιστεί αν αστοχήσει κάποιες φορές. Η αξία της θα μειωθεί μόνο εάν σταματήσει να παράγει δημιουργικές ιδέες. Εάν η τελευταία της παράσταση, που δεν την έχω δει, δεν ήταν καλή, αυτό καταγράφεται ως αρνητικό στην πορεία της. Πρόκειται ωστόσο για ένα ενδιαφέρον πρόσωπο που θέλουμε να υπάρχει, με τον λόγο της, τον τρόπο της και το ύφος της. Αυτό που αντιλαμβάνομαι πως της προσάπτουν είναι η στήριξη που έχει από μεγάλους οργανισμούς όπως η Στέγη και το Εθνικό Θέατρο, το οποίο της ανέθεσε δύο παραστάσεις μέσα σε λίγους μήνες. Αυτή την γκρίνια την καταλαβαίνω. Παρ’ όλα αυτά, στηρίζω απόλυτα το προνόμιο των καλλιτεχνικών διευθυντών των κρατικών σκηνών να κάνουν τις επιλογές τους και να κριθούν γι’ αυτές. Το λέω αυτό παρότι δεν έχω καλές σχέσεις με τη διοίκηση του Εθνικού Θεάτρου – είμαι πολύ θυμωμένος μαζί τους γιατί τους έκανα μια πρόταση για μια παράσταση και μου φέρθηκαν απαίσια, με έφτυσαν κατάμουτρα.
Ορισμένοι υποστηρίζουν πως προσβάλλεται και κινδυνεύει η Επίδαυρος από τέτοιες ανατρεπτικές προσεγγίσεις.
Η Επίδαυρος δεν κινδυνεύει από την Κιτσοπούλου, αλλά από την υπερβολική χρήση. Εγώ εύχομαι εδώ και χρόνια, και με στραβοκοιτάνε οι συνάδελφοί μου, να πηγαίνουμε στην Επίδαυρο όσο γίνεται λιγότερο για να μην επιβαρύνουμε τον χώρο τόσο με τις εξωτερικές παρεμβάσεις που γίνονται για τις ανάγκες μιας παράστασης όσο και με το πλήθος που συγκεντρώνεται στον αρχαιολογικό χώρο. Το ότι φτιάχτηκε πριν από 2.500 χρόνια για να δίνονται παραστάσεις δεν είναι λόγος να συνεχίσουμε να τον φθείρουμε. Με τον ίδιο τρόπο που προστατεύουμε την Ακρόπολη θα έπρεπε να προστατεύουμε και το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Υπάρχει όμως στη μέση και το θέμα της εμπορευματοποίησης του χώρου και γι’ αυτό όταν τα λέω αυτά πέφτει μια σιωπή… Ωστόσο δεν είναι ιδιοκτησία του θεάτρου η Επίδαυρος, είναι ιδιοκτησία της ανθρωπότητας.
Όρια πρέπει να υπάρχουν στην προσέγγιση του αρχαίου δράματος και αν ναι, ποιος είναι κατάλληλος να τα θέσει;
Η αρχή μου είναι ότι δεν πρέπει να θέτουμε όρια στην τέχνη. Η τέχνη πρέπει να είναι ελεύθερη στον πειραματισμό. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει να είναι έντιμη, να μη διαλαλεί κάτι το οποίο είναι ψευδές. Να σε καλεί δηλαδή να δεις κάτι συγκεκριμένο και τελικά να σου παρουσιάζει κάτι άλλο. Αυτό, βέβαια, δεν προέκυψε ξαφνικά. Στον Αριστοφάνη έχουν ασελγήσει κατά καιρούς, με τρομακτικό τρόπο, μεταφραστές, σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές. Παίρνανε δηλαδή ένα έργο του Αριστοφάνη και άρχιζαν να σατιρίζουν ανεξέλεγκτα σύγχρονα πράγματα, με αποτέλεσμα να γίνεται μια επιθεώρηση βασισμένη στον Αριστοφάνη. Από τη δεκαετία του ’70 και μετά συμβαίνει κατά κόρον αυτό.
Και γιατί τώρα ενοχλεί τόσο; Παίζουν σημαντικό ρόλο τα social media σε όλο αυτό;
Τα social media είναι ένα μεγάφωνο που συχνά δίνει μια εικόνα στρεβλή, η οποία δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Θα έλεγα ότι συχνά περνούν μια αυτοεκπληρούμενη βαβούρα. Οπότε αν αντλείς πληροφορίες μόνο από εκεί, πιθανότατα θα καταλήξεις σε λάθος συμπεράσματα. Το είδαμε εξάλλου αυτό να συμβαίνει και στις πρόσφατες εκλογές.
