Στο περιοδικό ΟΚ! και τον Νίκο Γεωργιάδη άνοιξε την καρδιά της η Δανάη Μπάρκα όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην προσωπική της ζωή, την εικόνα της ενώ αποκάλυψε τη μεγαλύτερη ανασφάλειά της.
Σε ό,τι αφορά τα προσωπικά σου, είπες πρόσφατα πως νιώθεις ότι έρχεται κάτι καλό.
Αυτό δεν πήγαινε σε έναν άνθρωπο. Περιέγραφε μια κατάσταση. Έπειτα από τρία χρόνια λανθασμένης διαχείρισης χρόνου, έμαθα ότι πρέπει να αφήνω χώρο και σε άλλα πράγματα εκτός από τη δουλειά. Η ευρεία αναγνωρισιμότητα έβλαψε την προσωπική σου ζωή; Δεν ξέρω αν την έβλαψε η αναγνωρισιμότητα ή η διαχείρισή της – είτε από μένα είτε από όσους έχω συναναστραφεί τα τελευταία χρόνια. Τα πράγματα έχουν δύο όψεις. Υπάρχουν στιγμές που έχω νιώσει ότι κάποιος με προσεγγίζει επειδή είμαι αναγνωρίσιμη. Μην ξεχνάς ότι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με καλλιτέχνες, οπότε αντιλαμβανόμουν ποιος μπορεί να σε προσεγγίζει με δόλο.
Άρα έχεις γίνει πιο καχύποπτη;
Σίγουρα ήμουν πιο αυθόρμητη. Ίσως για αυτό οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι από το Λύκειο. Έχουν προστεθεί μόνον ένας ή δύο άνθρωποι, που είναι και εκτός χώρου. Έχουν υπάρξει όμως και άτομα που έχουν απομακρυνθεί εξαιτίας αυτής της αναγνωρισιμότητας. Είτε γιατί δεν άντεξαν ότι βγαίναμε και μας κοιτούσε όλο το μαγαζί είτε το ένιωσα εγώ και για να τους προστα τεύσω τους έβγαλα από τη δύσκολη θέση.
Υπάρχει φυσικά και το θέμα του body shaming. Για αυτές τις κοπέλες που μου ανέφερες πριν ποζάρεις με μαγιό, και μάλιστα μου ζήτησες να μην κάνουμε πολύ ρετούς.
Μα δεν είναι ντροπή να βγει ένα περιοδικό που θα με δείχνει αψεγάδιαστη και αύριο να με δει στην παραλία και να πει «καλέ, ποια είναι αυτή;»; Όλοι θέλουμε να βγαίνουμε πιο λαμπεροί αλλά όχι να γίνουμε κάποιοι άλλοι! Έχω μιλήσει πολλές φορές για τη διαφορετικότητα, αλλά νιώθω ότι πλέον αν αντιμετωπίζω τον εαυτό μου ως διαφορετικό, γίνεται οριακά ρατσιστικό. Όπως δεν θα ρωτήσουν έναν άνθρωπο με κοιλιακούς πώς νιώθει να είναι με μαγιό, έτσι δεν θέλω να ρωτάνε και μένα. Όσο εμείς το αντιμετωπίζουμε ως κάτι περίεργο ή σπάνιο, τόσο πιο ρατσιστικός γίνεται ο κόσμος μας. Όταν πάψουμε να ασχολούμαστε και αντιληφθούμε πως όπως θα δούμε με μαγιό την Άσλεϊ Γκράχαμ, τη Lizzo, την Κιμ Καρντάσιαν, έτσι θα δούμε και την Τζένιφερ Άνιστον, την Κόρτνεϊ Κοξ και τη Μέριλ Στριπ, ο κόσμος μας θα γίνει πιο ομαλός για όλους. Κουράστηκα να βλέπω και δικούς μου τίτλους να μιλάω για τα μαγιό και τα σώματα. Όταν κάνουμε ακτινογραφία στον γιατρό, το πόδι το δικό μου, της φίλης μου και το δικό σου ίδια φαίνονται.
Ταυτόχρονα ζούμε την απόλυτη ματαιοδοξία, όπου οι άνθρωποι παίρνουν τα φάρμακα των διαβητικών για να αδυνατίσουν…
Και δεν τα βρίσκουν εκείνοι που τα χρειάζονται. Όσο εμείς προάγουμε αυτά τα πρότυπα και όσο θέλουμε να δείχνουμε τέλειοι, τόσο πιο πολλά κόμπλεξ θα αποκτούν οι άνθρωποι. Όσο αποβάλλουμε την ανάγκη να μιλάμε για την εικόνα μας, τόσο καλύτερο θα είναι το μέλλον μας.
Από την άλλη, το να μιλάς για την εικόνα σου δείχνει απενοχοποίηση.
Αν το κάνω όμως σημαία μου, ο άλλος θα πάθει ναυτία στο τέλος. Υπάρχουν στιγμές που κι εγώ λέω για τον εαυτό μου «μην αρχίσεις πάλι τα κατεβατά, έχεις κουράσει». Μπορεί να σου πω τώρα δεν θέλω να μιλάω άλλο για το σώμα μου, να πάω μετά στη Σέριφο, να κλάψει ένα κορίτσι μπροστά μου και να γράψω ένα ολόκληρο κείμενο. Δεν θέλω να είμαι η Μπουμπουλίνα του ’23 χωρίς λόγο.
Φαίνεται να αγαπάς τον εαυτό σου. Με την έννοια της αγκαλιάς, όχι της έπαρσης.
Δεν ισχύει πάντα αυτό. Μπορεί Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή να με αγαπάω, να με βλέπω στον καθρέφτη και να συγκινούμαι και να με εμψυχώνω και Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή να είμαι στα πατώματα και να κλαίω, όχι μόνο για την εικόνα μου αλλά και τις άλλες ανασφάλειές μου. Όσο με χτυπάω, τόσο προσπαθώ να με χαϊδεύω.
Πες μου μια ανασφάλειά σου.
Σ’ το είπα και πριν, θα ήθελα να αποβάλω το σύνδρομο του καλού παιδιού. Όχι εντελώς, θα ήθελα όμως να είμαι πιο θαρραλέα και να λέω τη γνώμη μου για πιο πολλά πράγματα. Έχω τόσο έντονη την ανάγκη να μένω στο μυαλό των άλλων μόνο με γλυκό τρόπο, που πολλές φορές αυτό έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν θέλω να έχω το άγχος να βγαίνω μόνο η καλή. Θέλω να μπορείς να δεις όλες μου τις πλευρές.
