Ο γνωστός μπασκετμπολίστας, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μίλησε για τον ρατσισμό, την πίεση, την κατάθλιψη, το ταξίδι του στην Ελβετία για ψυχολογική στήριξη και για την βοήθεια του ατζέντη του και των Αγγελόπουλων.
Ο big Sofo παραδέχτηκε πώς τα πρώτα χρόνια δεν είχε ιδιαίτερη επαφή με το μπάσκετ σε σημείο να βαριέται να πηγαίνει στο γήπεδο παρότι έπαιζε σε σχετικά μεγάλη ομάδα.
«Έπαιζα με τους φίλους μου μπάσκετ, έτυχε να με δουν και μου είπαν να πάω στον Ηρακλή. Είχα περάσει και από άλλες ομάδες αλλά δεν μου άρεσε. Δεν με τραβούσε κάτι. Είχα καλούς προπονητές στον Ηρακλή Καβάλας και καλούς φίλους. Ο πρώτος προπονητής ερχόταν έξω από το σπίτι να με πάρει και εγώ δεν ήθελα, κοιμόμουν. Την πρώτη φορά που έπαιξα μπάσκετ είχαμε φτάσει σε συζήτηση ότι θα πάρω μεταγραφή, ότι θα παίζω Α1. Δεν υπήρχε λόγος να φτάσουμε στο σημείο αυτό όντας 13 ετών.
Πιστεύω ότι στα 13 μου δεν ήταν η θέση μου να βρίσκομαι με τους άντρες. Σε μικρή ηλικία θες να βρίσκεσαι με τους φίλους σου! Μέχρι ενός σημείου με αντιμετώπιζαν σαν παιδί αλλά όταν ήμουν 15 χρονών ήταν η πρώτη φορά που άκουσα κανονικό “χώσιμο”. Δεν σκέφτηκα ποτέ να τα παρατήσω. Ειδικά όταν βρέθηκα στα 15 μου, είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με κάποιους από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους. Με είχαν καλέσει στην Εθνική και ήταν από τα πιο σημαντικά άτομα που έχω γνωρίσει. Ο πατέρας μου ήταν στο Καμερούν για δουλειές και ό,τι έχω μάθει να συμπεριφέρομαι ως άντρας και ως άνθρωπος, το έχω μάθει από τα παιδιά. Ήταν σαν να αντικατέστησαν την πατρική φιγούρα. Έχω μάθει πολλά μαθήματα από αυτούς!».
«Έχω μια περίεργη σχέση με το μπάσκετ. Αγάπη – μίσους! Όταν ακούς τα μπινελίκια σου και τυχαίνει να μην έχεις παίξει καλά, υπάρχει μια οργή, ένας θυμός. Το κακό είναι πώς δεν ξέρεις ποτέ από πού έρχεται, δεν το καταλαβαίνεις. Αναρωτιέσαι μέσα σου ότι δεν έπαιξες καλά γιατί δεν είσαι καλά μέσα σου ή φταίνε όλοι οι άλλοι; Όταν είσαι μικρός δείχνεις κατευθείαν με το δάχτυλο τους άλλους. Με τους συναθλητές μου δεν είχα κανένα θέμα ποτέ.
Στο γήπεδο κάποια συνθήματα δεν έχουν θέση αλλά συμβαίνουν. Δέχτηκα ρατσισμό και για το χρώμα αλλά όχι τόσο όσο να φανεί. Την πρώτη φορά που πάτησα στο γήπεδο δέχτηκα ρατσισμό. Πιστεύω ότι με προστάτεψαν οι συμπαίκτες μου».
«Είχα πάθει κατάθλιψη και δεν είχα την θέληση να συνεχίσω. Γνώρισα ένα ζευγάρι ψυχολόγων και με βοήθησε πάρα πολύ. Μιλήσαμε για όλα τα θέματα, για την σχέση μου με το μπάσκετ τις προσωπικές μου σχέσεις. Ήμουν 21 χρονών. Με βοήθησε. Ήμουν πολύ καλύτερα από τότε κι ήμουν ακόμα πιο σίγουρος» είπε ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης.
«Τα μοιραζόμουν με τον ατζέντη μου, ο οποίος είναι ένας άνθρωπος πραγματικά κοντά μου και τον αγαπώ πραγματικά. Όχι δεν τα έλεγα όλα. Δεν είχα κάποιον αν εξομολογηθώ τα πράγματα έτσι όπως ήταν. Δεν το αντιλήφθηκα ότι ήμουν έτσι πραγματικά, αλλά ήταν μία δύσκολη περίοδος. Οι πρόεδροι του Ολυμπιακού, τα αδέρφια Αγγελόπουλοι, με βοήθησαν πάρα πολύ σε αυτό και πραγματικά θα τους ευχαριστώ για πάντα για την ευκαιρία που μου έδωσαν» πρόσθεσε ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης.
Μίλησε για τη γνωριμία με τη σύζυγό του αποκαλύπτοντας πως εκείνη δεν είχε ιδέα για το ποιος είναι αλλά και για τα παιδιά του τα οποία βοηθά και ο ίδιος στα μαθήματα.
«Η γυναίκα μου όταν γνωριστήκαμε δεν είχε ιδέα ποιος είμαι. Είναι αστείο για το οποίο μου φωνάζει κιόλας, και τώρα θα μου φωνάξει αν το δει. Τότε η σύζυγός μου σπούδαζε Φυσιοθεραπεία στο Αίγιο και δούλευε σε μια καφετέρια στην Καλλιθέα, εκεί γνωριστήκαμε. Μου άρεσε, μιλήσαμε, ήμουν με τον κολλητό μου που έχει φύγει από τη ζωή.
Αυτό που είχα πει κι εγώ και ο φίλος μου τότε, ήταν ότι είναι γυναίκα για σπίτι. Το ιστορικό μου δεν ήταν και τόσο καλό, δεν ήμουν άπιστος, έβγαινα έξω όμως αρκετά, δεν πήγαινα πολύ στα μπουζούκια, στα κλάμπ περισσότερο» ανέφερε αρχικά ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης.
«Είναι μια χαρά που είμαι με τα παιδιά στο σπίτι. Το μόνο μου θέμα είναι ότι έχουν πολλές δραστηριότητες τα παιδιά. Θέλουν μπάσκετ, μετά πίνγκ – πόνγκ, μετά τέννις, μετά βόλεϊ. Τα γράφω, πληρώνω συνδρομή και μετά δεν ξαναπάνε. Η κόρη μου, που είναι μικρότερη με καταφέρνει κιόλας.
Τα βοηθάω στα μαθήματα… Η μικρή, όταν θέλει τη βοήθειά μου έρχεται μόνη της, ο μεγάλος έχει αποκτήσει μια άλλη στρατηγική, προσέχει πάρα πολύ στο σχολείο ώστε να μην αναγκάζεται να διαβάζει… Πλέον έχω αρχίσει να προσεύχομαι περισσότερο. Πιστεύω πάρα πολύ. Τώρα με τα παιδιά αρχίζω να προσεύχομαι περισσότερο, για την υπομονή. Φοβάμαι πολύ περισσότερο για τα παιδιά, κάθε φορά που θα βγουν έξω μόνα τους ή με τη μητέρα τους, με ανησυχεί αυτό λίγο» πρόσθεσε σε άλλο σημείο για τα παιδιά του.