Η Μαρία Κωνσταντάκη ήταν καλεσμένη στο «Στούντιο 4» και μίλησε με πολύ κέφι για την παιδική της ηλικία, τον «Έρωτα φυγά» όπου παίζει αυτή την περίοδο αλλά και τις εμπειρίες της δουλεύοντας ως σερβιτόρα πριν γίνει γνωστή.
«Λιποθυμούσα από το στρες όταν βρισκόμουν σε δημόσιο χώρο για να πω κάτι. Μια φορά στην πρώτη ή δευτέρα Λυκείου με σήκωσε ο μαθηματικός, αρχίζω και στρεσάρομαι και λιποθύμησα. Από τότε μου έβαζε 17 και δεν με ξανασήκωσε. Και στη γιορτή του Πολυτεχνείου βγήκα να πω ένα ποίημα, έκανα ένα μικρό σαρδάμ και λιποθύμησα. Από το μικρόφωνο είπαν ότι διακόπτουν γιατί ένα παιδάκι λιποθύμησε και η μαμά μου φώναζε “α, το δικό μου θα είναι”. Βρήκα γιατί λιποθυμούσα αλλά είναι προσωπικό θέμα. Δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι εγώ» είπε.
«Στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά μού έδιναν λεφτά για να μην μιλάω! Μάζευα χρήμα! Μετά προσπαθούσαν να με κάνω να μιλήσω!» είπε με χιούμορ.
Μιλώντας για τον «Έρωτα φυγά» όπου ο ρόλος της είναι δραματικός είπε:
«Θα χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη στον Τσελεμέγκο για τον ρόλο. Είχα πει σε όποιον μιλάει Ελληνικά ότι θέλω έναν δραματικό ρόλο. Πάω στο γραφείο του και μου λέει “δράμα εποχής και κάνεις και την πολύ κακιά”. Στην πραγματικότητα θα μπορούσα να πληρώσω για αυτόν τον ρόλο, θα το έκανα και τσάμπα» είπε χαρακτηριστικά.
Οι εμπειρίες της από τη 10ετή καριέρα της ως σερβιτόρα
Η ηθοποιός είχε πολλές ενδιαφέρουσες ιστορίες να θυμηθεί από την εποχή που δούλευε ως σερβιτόρα, που κράτησε 10 χρόνια μέχρι τον ρόλο της στο «Μίλα μου βρώμικα» το 2008.
«Ήμουν πάρα πολύ καλή. Έχω κάνει όλα τα πόστα μέχρι και λάντζα» είπε και διηγήθηκε ένα άσχημο περιστατικό που της έτυχε.
«Φρικτή ιστορία, πήγα μέσα και έβαλα τα κλάματα. Ήταν ένα μαγαζί στο Ζάππειο, ήμουν ντυμένη γιουσουφάκι. Φορούσαμε τοπ και μία παντελόνα. Ήταν η κοιλιά έξω. Πηγαίναμε 5 το απόγευμα και σκουπίζαμε τα φύλλα και φεύγαμε στις 4 το πρωί αλλά χρειαζόμουν την ασφάλεια για να μπω ταμείο ανεργίας. Κάποια στιγμή είμαι με έναν τεράστιο δίσκο με πιάτα και είναι ένας τύπος μεθυσμένος και είναι με το τσιγάρο και το περνάει από όλη την κοιλιά μου! Λέω τώρα θα μου πέσει ο δίσκος. Κρατάω την ντάνα με την κάφτρα στην κοιλιά μου, την αφήνω και πάω στην τουαλέτα και βάζω τα κλάματα. Και τώρα που το λέω μου έρχεται να κλάψω γιατί ήταν πολύ στενάχωρο! Τότε ήμουν 28-29 και κάθομαι και ανέχομαι τον καθένα που δεν μπορεί να κρατήσει τα χέρια του! Παρόλο που ήταν ένα μαγαζί πολύ προστατευμένο» περιέγραψε.
