Παραχώρησε συνέντευξη στην Ελένη και μίλησε – μεταξύ άλλων – για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, αλλά και την μοναξιά.
Η αγαπημένη ηθοποιός Ελισάβετ Κωνσταντινίδου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η τρελή του Σαγιό» στο θεατρο Παλλάς και με αφορμή την παράσταση βρεέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Ελένη».
«Είναι μια πολύ ειδική περίπτωση το θέατρο Παλλάς και παίζω πρώτη φορά εκεί. Κάθε βράδυ είναι καινούργια αρχή, μια ανάγκη να είναι όλα εντάξει, να χαρούν οι άνθρωποι, να είσαι εσύ στο ύψος των περιστάσεων. Κάθε βράδυ δίνεις εξετάσεις, κάθε βράδυ είναι καινούργιος κόσμος».
Το εμβληματικό θεατρικό έργο του Ζαν Ζιρωντού, ενός από τους σπουδαιότερους Γάλλους δραματουργούς του Μεσοπολέμου, είναι σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο, της «Τρελής» του Σαγιό, κατά κόσμον Ωρελί, αναλαμβάνει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, και ενσαρκώνει τον αγώνα μιας εκκεντρικής Παριζιάνας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που επηρεάζει τη ζωή μας. Μαζί της ο Νίκος Μουτσινάς στον ρόλο του παλιατζή, ενός δαιμόνιου θεατρίνου του δρόμου και η Αθηνά Οικονομάκου, στον ρόλο της γλυκιάς και ευαίσθητης Ίρμας, μιας Παριζιάνας πόρνης με αγνή ψυχή, σαν μικρού παιδιού.
«Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι τρελή κωμωδία, είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό έργο. Η γυναίκα αυτή μέσα στην τρέλα της βλέπει το φως, οδηγεί τους ανθρώπους μπροστά να δημιουργήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν αυτοί».
Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου , αναφερόμενη στην καριέρα της και στην πορεία της στα χρόνια, τόνισε ότι το σημαντικότερο αγαθό που απέκτησε είναι η αυτοκυριαρχία.
«Η αυτοκυριαρχία είναι το μεγαλύτερο αγαθό, το να μην μπαίνεις στην τρέλα του άλλου ή στον θυμό του. Είναι για μένα πάρα πολύ σημαντικό. Επειδή δεν το είχα και τώρα το έχω κατακτήσει, μου φαίνεται πάρα πολύ σημαντικό. Ήμουν πάντα ένα θυμωμένο παιδί, ήμουν θυμωμένο πλάσμα. Και άρα με το παραμικρό έπαιρνα “φωτιά”, όχι μόνο για δικά μου πράγματα, αλλά για άλλων».
Και στη συνέχεια πρόσθεσε: «Μάλωνα για άλλους που έβλεπα ότι δεν τολμούσαν. Τώρα πια ξέρω ότι είναι εντελώς λάθος και καθόλου σημαντικό, καθόλου δεν με βοηθάει εμένα, αλλά και τον άνθρωπο που πας να βοηθήσεις. Γιατί δεν τον αφήνεις μόνο του να διεκδικήσει το χώρο του. Του κάνεις και κακό δηλαδή».
