Ο Αντώνης Λουδάρος σε μία συνέντευξη-κατάθεση ψυχής μιλά για όλους και για όλα
«Μου είχε τύχει να έχω παράσταση και το μεσημέρι να έχω πάει στην κηδεία του πατέρα μου.»
Στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Γιώργο Μουλά μίλησε αποκλειστικά ο Αντώνης Λουδάρος, σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης σχετικά με την πορεία του στο θέατρο, τις δύσκολες στιγμές της ζωής του, τα παιδικά του χρόνια και τις αλλαγές που έχει βιώσει.
Ο δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε συγκεκριμένα στην απώλεια του πατέρα του, στη θεία του που τον υιοθέτησε και τις ραγδαίες εξελίξεις στον χώρο του θεάτρου με τις καταγγελίες περί κακοποίησης.
Το θέατρο παραμένει δυνατό παρά τις δυσκολίες των τελευταίων ετών. Το ξεκαθάρισμα που έγινε ήταν σημαντικό;
Σημαντικό για τους ανθρώπους που αν έχουν υποστεί αυτά που ισχυρίζονται πρέπει να ξεκαθαριστούν τα πράγματα. Αν δεν έχουν συμβεί, υπάρχει δικαιοσύνη, τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους και θα δείξει η όλη ιστορία. Καλό είναι να υπάρχει σε όλα τα επαγγέλματα μία καλύτερη συμπεριφορά για ανθρώπους που εργάζονται. Το πώς συμπεριφερόμαστε και το μέχρι πού μπορούμε να φτάνουμε τα πράγματα ισχύει σε όλους τους χώρους.
Εσύ προσωπικά συνάντησες αντίστοιχες συμπεριφορές προς εσένα ή κάποιον συνάδελφό σου;
Όχι σε αυτό το επίπεδο. Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα με δύσκολους ανθρώπους αλλά δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου κάτι πολύ σημαντικό πέρα από το να υπάρξει κάποιος εκνευρισμός. Αυτά υπάρχουν σε όλες τις δουλειές.
Υπήρξε κάποια δύσκολη στιγμή πριν ανεβείς στη σκηνή του θεάτρου;
Είχα αρκετές δύσκολες στιγμές να διαχειριστώ. Μου είχε τύχει να έχω παράσταση και το μεσημέρι να έχω πάει στην κηδεία του πατέρα μου. Αυτό είναι μια δύσκολη στιγμή ενός ανθρώπου που έχει να συνεχίσει τη ζωή του. Δεν μπορείς να ακυρώσεις όμως μια παράσταση ό,τι και αν έχει συμβεί, διότι το μαγαζί δεν είναι δικό μου.
Τα παιδικά χρόνια πώς ήταν; Είχες και δύο μαμάδες που σε λάτρευαν.
Ήταν πολύ ωραία τα πρώτα χρόνια και τρυφερά, γιατί ήμουν ο μικρός της οικογένειας και με φρόντιζαν όλοι. Στην εφηβεία έχασα τη μητέρα μου και δυσκόλεψαν τα πράγματα. Κάποια στιγμή με υιοθέτησε η αδελφή της μητέρας μου, πήγα και έμεινα μαζί της και με μεγάλωσε σαν δεύτερη μαμά μου. Την αγάπησα πολύ και αυτήν. Φεύγοντας από τη ζωή και εκείνη κατάφερα και την είπα μαμά, με στήριξε και με ανέστησε από το δύσκολο αυτό πράγμα που μου έτυχε. Στην τρυφερή ηλικία των 12 ετών το να χάνεις τον γονιό σου δεν είναι το πιο εύκολο.