Επέλεγε όσους δεν κλείδωναν τα σπίτια τους – «Νομίζω ότι σκέφτηκαν “δεν υπάρχει περίπτωση να μπει ο Τσάντλερ και να μας κλέψει”» είπε ο ο σταρ από τα «Φιλαράκια»
Ενόψει της κυκλοφορίας του βιβλίου του, ο «Τσάντλερ Μπινγκ» επιβεβαιώθηκε. Μπορεί να είχε αναφερθεί πολλές φορές στο σκοτεινό του παρελθόν, αλλά κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για όσα αποκάλυψε στο «Friends, Lovers and the Big Terrible Thing».
Ο ίδιος βρέθηκε πολύ κοντά στον θάνατο αλλά και στην απελπισία, αφού έφτασε στο σημείο να γίνει κλέφτης για να πάρει μερικά χάπια από αγνώστους. Όπως αποκάλυψε, τις Κυριακές «μπούκαρε» σε σπίτια που δεν ήταν κλειδωμένα, με σκοπό να κλέψει χάπια.
«Και νομίζω ότι σκέφτηκαν “Λοιπόν, δεν υπάρχει περίπτωση να μπει ο Τσάντλερ και να μας κλέψει”» είπε ο Πέρι μιλώντας στην Νταϊάν Σόγιερ, τη viral συνέντευξη που μεταδόθηκε την περασμένη Παρασκευή στο ABC.
Ο σταρ των «Friends» έκανε μία αναδρομή στις 5.000 συναντήσεις του με τους Ανώνυμους Αλκοολικούς, τις 15 προσπάθειες αποτοξίνωσης, αλλά και τη συνήθεια που είχε να παίρνει 55 Vicodin τη μέρα.
«Είχα 2% πιθανότητες να ζήσω»
«Ήθελα να μιλήσω όταν πλέον θα ένιωθα σίγουρος για τον εαυτό μου. Έπρεπε να περιμένω μέχρι να είμαι εντελώς απεξαρτημένος και μακριά από την “ασθένεια” του αλκοολισμού, για να τα γράψω όλα. Με ενδιέφερε τα δικά μου βιώματα να βοηθήσουν κι άλλους ανθρώπους» είχε πει στο περιοδικό People ο 53χρονος ενόψει της κυκλοφορίας του βιβλίου.
Ο Πέρι αποκάλυψε ότι πριν από μερικά χρόνια, σε ηλικία 49 ετών, παραλίγο να πεθάνει από υπερβολική χρήση οπιοειδών. Όπως τόνισε, πέρασε δύο εβδομάδες σε κώμα και πέντε μήνες στο νοσοκομείο, ενώ χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει σάκο κολοστομίας για εννέα μήνες.
«Με είχαν σε μηχάνημα ECMO (υποκαθιστά την καρδιακή και την αναπνευστική λειτουργία). Οι γιατροί είπαν στην οικογένειά μου ότι είχα 2% πιθανότητες να ζήσω» υπογράμμισε ο ηθοποιός.
ο κατήφορός του είχε ήδη ξεκινήσει από την ηλικία των 24 ετών, που σημαίνει ότι όσο υποδυόταν τον χιουμορίστα και ατακαδόρο χαρακτήρα των «Friends» είχε ήδη αρχίσει να βιώνει τη δική του κόλαση.
«Την ώρα που έπρεπε να είμαι ο αγαπημένος ήρωας της πόλης, εγώ βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που δεν συναντούσα κανέναν άλλο παρά εμπόρους ναρκωτικών και ήμουν εντελώς μόνος» εξήγησε. Θυμήθηκε ακόμη, ότι η Άνιστον τον πλησίασε μια μέρα στα γυρίσματα του σίτκομ, για να του πει ότι τόσο εκείνη όσο και το υπόλοιπο καστ «ξέρουν ότι πίνεις».
«Φανταστείτε πόσο τρομακτική ήταν αυτή η στιγμή» εξομολογήθηκε ο Πέρι και στη συνέχεια θέλησε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στη συμπρωταγωνίστριά του. Αυτό γιατί εκείνη ήταν που «άπλωσε το χέρι της περισσότερο από τον καθένα» για να τον βοηθήσει. «Της είμαι πραγματικά ευγνώμων για αυτό» κατέληξε στη σύντομη αναφορά στη Τζένιφερ Άνιστον.«Μπορούσα να το χειριστώ, κατά κάποιο τρόπο. Ωστόσο, όταν έφτασα στα 34 μου, είχα πραγματικά μπλέξει σε πολλά προβλήματα. Υπήρχαν χρόνια που ήμουν νηφάλιος, όπως η 9η σεζόν. Και μαντέψτε ποια σεζόν πήρα υποψηφιότητα για καλύτερος ηθοποιός; Έλεγα: “Αυτό πρέπει να μου λέει κάτι”».
Έχοντας έρθει σε επαφή με το αλκοόλ από την ηλικία των 14 ετών, όπως αποκάλυψε τόσο σε συνέντευξη που έδωσε στους «New York Times» πριν από λίγες ημέρες όσο και εκτενέστερα στο βιβλίο του, ο Πέρι στην πορεία δεν θα αργούσε να βρει νέους τρόπους για να βάζει τα προβλήματά του κάτω από το χαλί με σκοπό βεβαίως να αισθανθεί καλύτερα ψυχολογικά. Η περίοδος εκείνη ήταν περίπου μια δεκαετία αργότερα, όταν η επαγγελματική ζωή του άλλαξε με το κάστινγκ για τα Φιλαράκια, μια περίοδος που όσο μεγάλωναν τα φώτα στην όψη του νομίσματος που έβλεπε το κοινό, τόσο μεγάλωνε η σκιά σ’ αυτή που δεν φαινόταν.
Τα αστεία του σε συνδυασμό με τις εκφράσεις του προσώπου του, τους χορούς του, τα ειρωνικά γέλια και το μεγάλο του όπλο, τον σαρκασμό, έδιναν την εντύπωση πως οι… μαυρίλες σου μπορούν να «παλευτούν» και με τα απλά πράγματα της ζωής, όπως με έναν καφέ στον αγαπημένο καναπέ της παρέας σου πειράζοντας ο ένας τον άλλο, με την συγκατοίκηση ακόμη κι αν έπρεπε να βάζεις όλα σου τα λεφτά στα σάντουιτς και τις οντισιόν του κολλητού σου, αλλά και τον έρωτα, που από ένα σημείο και μετά έμοιαζε ως την πραγματική διέξοδο για όσα είχε κλείσει μέσα του μέχρι τότε. Σεναριακά όλα αυτά ήταν αρκετά, αλλά για εκείνον στην πραγματική ζωή δεν ήταν.
Στην πραγματική ζωή, ο Μάθιου Πέρι δεν πήγαινε στο Central Perk ούτε ήταν μονίμως με παρέα, παρά «φτιαχνόταν» για να καθίσει μόνος του σε ένα γεμάτο αλλά συγχρόνως τόσο άδειο σπίτι για να δει λίγη τηλεόραση, μέχρι να «σβήσει» χωρίς να χάσει το κίνητρο να σηκωθεί από το κρεβάτι ή τον καναπέ του και την επόμενη ημέρα. Και από εκείνο το σημείο οι επιλογές ήταν δύο. Είτε θα προσπαθούσε να ξεφύγει απ’ όλο αυτό, είτε -όπως παραδέχθηκε ο ίδιος- θα πέθαινε, γεγονός που «σε έναν οξύμωρο κόσμο θα σόκαρε πολλούς, αλλά δεν θα εξέπληττε κανέναν». Έτσι, σταμάτησε να προσποιείται ότι όλα είναι ένα αστείο, όπως αναγκαζόταν να κάνει στα γυρίσματα της σειράς πριν επιστρέψει στις καταχρήσεις, και με τους σωστούς ανθρώπους γύρω του, επενδύοντας πολλά χρήματα για να το πράξει, πήρε στα σοβαρά -έστω και αργά- τον δρόμο της απεξάρτησης.
