Μπορεί τα απομνημονεύματά να μην έχουν καλά – καλά κυκλοφορήσει στην αγορά (αυτό αναμένεται να γίνει την 1η Νοεμβρίου), ωστόσο το βιβλίο για τη ζωή του Μάθιου Πέρι, θρυλικού Τσάντλερ από τα Φιλαράκια έχει γίνει το απόλυτο talk of the town.
Με τίτλο «Friends, Lovers, and the Big Terrible Thing», το εν λόγω βιβλίο ρίχνει φως στις σκοτεινές στιγμές της ζωής του αγαπημένου ηθοποιού, υπενθυμίζοντάς μας με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι στον χώρο της showbiz τίποτα δεν είναι όσο φανταχτερό όσο φαίνεται.
Τι διαφέρει αυτή τη φορά; Ότι αφορά έναν σχεδόν… δικό μας άνθρωπο. Με τον Τσάντλερ και εκείνη την παρέα των έξι μεγαλώσαμε, γελάσαμε, ταυτιστήκαμε και στο συγκινητικό «αντίο» δακρύσαμε.
Είναι λοιπόν περίεργο να διαβάζουμε όσα βίωνε ο Τσάντλερ όταν τα φώτα στο στούντιο έσβηναν και οι κάμερες σταματούσαν να γράφουν.
Τα αποσπάσματα από το βιβλίο του, τα οποία μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει αφορούν τις σχέσεις του με τις γυναίκες, αλλά κυρίως εξαιτίας των εθισμών του στο αλκοόλ και τα χάπια.
Ατάκες όπως «έπαιρνα 55 Vicodin ημερησίως και έπινα σχεδόν μισό μπουκάλι βότκα απλώς για να βγάλω τη μέρα», αλλά και το «έδωσα περίπου εννιά εκατομμύρια δολάρια για να απεξαρτηθώ» είναι μερικά από αυτά που θα διαβάσουμε στο βιβλίο για τη ζωή του αγαπημένου ηθοποιού.
Όταν το όνειρο γίνεται εφιάλτης
Για πολλούς μπορεί θα θεωρείται τεράστια τύχη και για άλλους όνειρο ζωής ένας άγνωστος -μέχρι τότε- ηθοποιός να μπαίνει σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή και μέσα σε λίγα χρόνια να έχει γίνει ένας από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς παγκοσμίως. Φυσικά αυτό φαινόταν και στους τραπεζικούς του λογαριασμούς, αφού η επιτυχία της σειρά συνοδευόταν από μεγάλη αναγνωσιμότητα και πολλά (πολλά όμως) εκατομμύρια δολάρια.
Όμως αυτή η τύχη και το… όνειρο ζωής ήταν που έμελλε αν τον οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού. Ένα βήμα πριν τον θάνατο…
Η πρώτη του επαφή με το αλκοόλ ήρθε στην ηλικία των 14 ετών, όπως αποκάλυψε τόσο σε συνέντευξη που έδωσε στους «New York Times» πριν από λίγες ημέρες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα λίγα χρόνια αργότερα να μην του φτάνει ούτε αυτό. Έτσι, αναγκάστηκε αν ψάξει νέους τρόπους προκειμένου να βάζει τα προβλήματά του κάτω από το χαλί.
Η περίοδος εκείνη ήταν περίπου μια δεκαετία αργότερα, όταν η επαγγελματική ζωή του άλλαξε με το κάστινγκ για τα Φιλαράκια. Ήταν η περίοδος που όσο μεγάλωναν τα φώτα μπροστά του, τόσο και η σκιά μέσα του.
Ο πραγματικός Τσάντλερ
Στην πραγματική ζωή, ο Μάθιου Πέρι δεν πήγαινε στο Central Perk ούτε ήταν μονίμως με παρέα, παρά «φτιαχνόταν» για να καθίσει μόνος του σε ένα γεμάτο αλλά συγχρόνως τόσο άδειο σπίτι για να δει λίγη τηλεόραση, μέχρι να «σβήσει» χωρίς να χάσει το κίνητρο να σηκωθεί από το κρεβάτι ή τον καναπέ του και την επόμενη ημέρα.
Και από εκείνο το σημείο, τον απόλυτο πάτο, οι επιλογές ήταν δύο: Είτε θα προσπαθούσε να ξεφύγει απ’ όλο αυτό, είτε -όπως παραδέχθηκε ο ίδιος- θα πέθαινε, γεγονός που «σε έναν οξύμωρο κόσμο θα σόκαρε πολλούς, αλλά δεν θα εξέπληττε κανέναν».
Έτσι, σταμάτησε να προσποιείται ότι όλα είναι ένα αστείο, όπως αναγκαζόταν να κάνει στα γυρίσματα της σειράς πριν επιστρέψει στις καταχρήσεις, και με τους σωστούς ανθρώπους γύρω του, επενδύοντας πολλά χρήματα για να το πράξει, πήρε στα σοβαρά -έστω και αργά- τον δρόμο της απεξάρτησης.
Παρακολουθώντας ξανά τα Φιλαράκια, μία από τις πιο… δημοφιλείς απορίες ήταν για ποιον λόγο ο Πέρι δείχνει τόσο διαφορετικός από σεζόν σε σεζόν. Άλλοτε κουρεμένος, άλλοτε με μακρύ μαλλί, άλλοτε αδύνατος κι άλλοτε πιο γεμάτος, άλλοτε ξυρισμένος κι άλλοτε με goatie, ο ηθοποιός ήταν ο μοναδικός που είχε τόσο εμφανείς αλλαγές στο παρουσιαστικό του συγκριτικά με τους συμπρωταγωνιστές του.
Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος χρόνια αργότερα, εξηγώντας πως η εικόνα του ήταν αυτή που θα μπορούσε να προδώσει στους πιο έμπειρους την πορεία του εθισμού του. Από το αλκοόλ στα χάπια, από τα χάπια στο αλκοόλ και ούτω καθεξής.
Θέλει να περάσει στην απέναντι πλευρά
Σύμφωνα με τον ίδιο, όποιος λέει ότι δεν υπάρχει κόλαση κάνει λάθος, μιας και όπως δηλώνει έχει περάσει από αυτή και γνωρίζει πώς είναι. Με ατάκες όπως αυτή για τον Χιθ Λέτζερ και τον Κιάνου Ριβς, οι κακές γλώσσες ισχυρίζονται ήδη πως σκοπός του είναι το χρήμα, αλλά για εκείνον είναι μια ιστορία που ξεκίνησε να γράφεται στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου σε μορφή σημειώσεων, ως ένας απολογισμός μιας κακής στροφής που εν τέλει δεν τον έβγαλε από την πορεία του.
Παράλληλα αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία να βρεθεί στην απέναντι πλευρά και αυτή τη φορά να είναι εκείνος αυτός που θα βοηθήσει κάποιον που το έχει ανάγκη, όπως κάνει χρηματοδοτώντας κάποια μέλη των Ανώνυμων Αλκοολικών, αν και φαίνεται πως δεν συμφωνεί με τον όρο, αφού για εκείνον υποδηλώνει ότι πρέπει κάποιος να «κρύβεται» αντί να μιλάει ανοιχτά για το πρόβλημά του.
