“Για αυτό στη δουλειά μας το πιο σημαντικό που πρέπει να έχει κάποιος είναι το «στομάχι» δήλωσε ο Δήμος Αναστασιάδης.
Ο Δήμος Αναστασιάδης έδωσε συνέντευξη στο ΟΚ! και στην Φανή Πλατσατούρα και μίλησε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στα πρώτα του βήματα στο τραγούδι.
Δύσκολες στιγμές σε αυτή τη διαδρομή υπήρξαν;
Φυσικά! Όταν ήρθα στην Αθήνα, ήθελα να ξεκινήσω δουλειά ως τραγουδιστής και έτσι άρχισα να πηγαίνω σε διάφορες οντισιόν αλλά με απέρριψαν. Επίσης, είχα πάει σε δισκογραφική εταιρεία και μου είπαν «δεν μας αρέσει η φωνή σου, δεν μας κάνεις». Κάποια χρόνια μετά, η ίδια δισκογραφική μού ζήτησε να συνεργαστούμε. Ξέρω όμως πως και οι απορρίψεις μέσα στο πρόγραμμα είναι. Και μπορεί να υπάρξουν ξανά. Για αυτό στη δουλειά μας το πιο σημαντικό που πρέπει να έχει κάποιος είναι το «στομάχι». Να μπορεί να αντέχει την πίεση και την απόρριψη.
Στα ξεκινήματά σου είχες κάποιον άνθρωπο να σε συμβουλεύσει;
Κανέναν, πήγαινα τελείως ενστικτωδώς. Με αυτό που εγώ θεωρούσα σωστό και αισθανόμουν άνετα και βολικά να κάνω. Θα έλεγα πως μπήκα λίγο σε αυτό τον χώρο σαν τον Μικρό Εξερευνητή. Με μοναδικό όπλο την αγάπη μου για το τραγούδι και τη μουσική, τίποτα παραπάνω.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που ανέβηκες στη σκηνή για να τραγουδήσεις επαγγελματικά;
Ξεκίνησα από έναν πολύ έντεχνο χώρο, τον Σταυρό του Νότου. Πήγα στην πρώτη οντισιόν και με απέρριψαν. Πήγα στη δεύτερη, πάλι τα ίδια. Την τρίτη φορά αποφάσισα να πάω ως πελάτης. Τότε, θυμάμαι, τραγουδούσε ο Γιώργος Αλουπογιάννης. Πιάνω λοιπόν σε κάποια φάση το αφεντικό και του λέω: «Μιχάλη, σε παρακαλώ, βάλε με να τραγουδήσω. Έστω μια φορά, να πω κάτι στον πατέρα μου γιατί θέλει να γυρίσω πίσω στα χωράφια. Πρέπει κι εγώ με κάποιον τρόπο να εκπληρώσω το όνειρό μου. Στις οντισιόν είχα δύο άτυχες στιγμές. Ανέβασέ με τώρα πάνω και θα δεις!». Και, όντως, με έβαλε ο άνθρωπος εκείνη την ώρα να πω ένα τραγούδι. Θυμάμαι ότι είχα τραγουδήσει το «Πώς μπορώ» του Γιάννη Κότσιρα. Ο κόσμος από κάτω ενθουσιάστηκε πάρα πολύ, αλλά το ίδιο ενθουσιασμένος ένιωθα κι εγώ. Ήξερα μέσα μου ότι τα είχα πάει καλά… Με φωνάζει ύστερα ο Μιχάλης και μου λέει: «Από βδομάδα ξεκινάς!». Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Από μια απόρριψη, ίσως και περισσότερες!
