Ήταν το βράδυ της 25ης Ιουλίου του 1983, όταν άλλαξε ο τρόπος που ο κόσμος αντιλαμβανόταν την έννοια της συναυλίας και υπεύθυνος γι΄αυτό είναι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Ο αείμνηστος συνθέτης, στιχουργός αλλά και τραγουδιστής αποφάσισε να διοργανώσει μία συναυλία, η οποία τελικά εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο πάρτυ και να κάνει άπαντες να παραμιλούν
Είχαν προβλεφθεί 25.000 θεατές και ανάλογος ήταν ο αριθμός των εισιτηρίων. Σε κάποιους το νούμερο ακούστηκε υπερβολικά αισιόδοξο. «25.000 άτομα σε συναυλία, στην Αθήνα, μέσα στο καλοκαίρι;», αναρωτιόντουσαν όλοι.
Όσοι όμως έδωσαν τελικά το «παρών» ήταν πολλοί περισσότεροι. Τα δημοσιεύματα της εποχής έκαναν λόγο για περίπου 50.000 άτομα, που έζησαν το πάρτυ της ζωής τους, ακούγοντας τα hits της εποχής κάτω από το φεγγάρι, κολυμπώντας και πίνοντας μπύρες.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της αστυνομίας πάντως παρευρέθηκαν 100.000 άτομα και ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερος αν ο κόσμος δεν είχε κολλήσει στη κίνηση, που έφτανε μέχρι τη λεωφόρο Αμαλίας, στο κέντρο της Αθήνας.
Παρέλαση καλλιτεχνών από τη σκηνή
Στην παραλία είχε στηθεί μια πλωτή εξέδρα και είχε εγκατασταθεί στα δύο μέτρα από την ακτή. Η προσμονή του κόσμου ήταν τέτοια που το κρατικό ραδιόφωνο είχε συμφωνήσει για την αναμετάδοση της συναυλίας.
Από τη σκηνή πέρασαν πολλοί καλλιτέχνες όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Γιώργος Νταλάρας, η Αφροδίτη Μάνου και η Μαντώ.
Η βραδιά έκλεισε περίπου στις 2:00 τα ξημερώματα όταν ο Κηλαηδόνης τραγούδησε με τον Νταλάρα το «Θερινά Σινεμά». Ένα κομμάτι που μιλά για «νύχτες που περνούν και δεν θα ξαναρθούν», όπως και εκείνη η νύχτα, που έμεινε ανεξίτηλα στη μνήμη και την καρδιά όσων είχαν την τύχη να τη ζήσουν από κοντά.
«Θυμάμαι να…»
Τέσσερις περίπου δεκαετίες μετά το ελληνικό Γούντστοκ, όπως έχουν χαρακτηρίσει πολλοί το συγκεκριμένο πάρτυ, ο παραγωγός Γιάννης Δουλάμης θυμάται στο nou-pou.gr τις στιγμές που έζησε.
«Στο πάρτυ του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη πήγα κατά λάθος. Ήμουν στην εταιρεία, δούλευα στην Polygram εκείνη την εποχή ως βοηθός παραγωγός. Ήμουν νέος, πρέπει να είχα ξεκινήσει με τους Τερμίτες στο στούντιο και επειδή ήμασταν συνεργάτες με τον Γιάννη τον Πετρίδη, που είχε το διεθνές ρεπερτόριο της εταιρείας, θυμάμαι πως μου είπε: “Απόψε θα είμαστε κάτω στη Βουλιαγμένη, με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, στο πάρτυ που διοργανώνεται. Άντε, όταν τελειώσεις από το στούντιο έλα κάτω”. Τόσο απλά. Ο Γιάννης έκανε αναμετάδοση της συναυλίας στο ραδιόφωνο και ταυτόχρονα έπαιζε μουσική. Του απάντησα λοιπόν: “Καλά, θα δω”. Σε τέτοια φάση. Έμενα στη Γλυφάδα και εφόσον ήμουν κοντά, τελικά αποφάσισα να πάω μια βόλτα από εκεί», λέει αρχικά.
Και συνεχίζει: «Πήγα νωρίς και δεν είχε ακόμα κόσμο, δεν είχε γίνει το “μπαμ”, ούτε περίμενε κανείς να γίνει. Περίμεναν γύρω στις δέκα χιλιάδες κόσμο και ήρθαν πάνω από εκατό. Έγινε χαμός. Επίσης, πρέπει να αναφέρουμε ότι τότε δεν υπήρχαν κινητά και όλο αυτό έγινε από στόμα σε στόμα. “Πάμε στον Λουκιανό”, έλεγε ο ένας στον άλλο».
«Ξαφνικά άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Ήρθε η φίλη μου η Μαντώ, η οποία τραγούδησε και τελικά “έσκασαν” πολλοί καλλιτέχνες, έτσι αυθόρμητα. Δεν ήξερα το πλάνο, τι θα γινόταν δηλαδή. Νομίζω κανείς δεν ήξερε ακριβώς. Έτσι ξαφνικά, άρχισαν να έρχονται και καραβάκια από γύρω, ο κόσμος άρχισε να πέφτει στη θάλασσα και έγινε ένας χαμός. Θυμάμαι να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή ο Σαββόπουλος, ο Γερμανός, η Αφροδίτη Μάνου, ο Γιοκαρίνης, η Λία Βίσση, πολλοί καλλιτέχνες», περιγράφει ο Γιάννης Δουλάμης.
«Περιμέναμε να είναι απλά ένα beach party, δεν πήγαμε να δούμε ένα μεγάλο γεγονός. Δεν ήταν σε στάδιο ή σε γήπεδο, σε έναν οργανωμένο χώρο δηλαδή, όπως ξέραμε μέχρι τότε. Ο Λουκιανός ήταν ο πρώτος που άρχισε να κάνει πράγματα σε ανοιχτούς χώρους κι αυτήν την πρωτοπορία του θαυμάζουμε και μνημονεύουμε μέχρι σήμερα. Προσέλκυσε κόσμο κι αυτό λειτούργησε», παραδέχεται.
