“Ήταν πολύ σκοτεινή περίοδος και είναι η πρώτη φορά που το λέω” εξομολογείται ο ηθοποιός Δημήτρης Γιώτης.
Σε μια εξομολόγηση ψυχής προχώρησε ο Δημήτρης Γιώτης στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό Λοιπόν και τη δημοσιογράφο Μαρία Σοφιαννού με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Όταν ο Μενέλαος συνάντησε την Ελένη». Σε αυτήν ο ηθοποιός αναφέρθηκε στην παιδική του ηλικία, την πρόωρη ωρίμανση και την κατάθλιψη.
Τα παιδικά σας χρόνια ήταν δύσκολα. Θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας πώς ξεκίνησαν όλα και τι έχει αφήσει όλο αυτό στην ψυχή σας;
Παιδικά χρόνια δεν υπήρξαν ή αν θέλετε όπως χαρακτηρίζονται τα παιδικά χρόνια, ξέγνοιαστα, ανέμελα, με παιχνίδια και άλλα τέτοια κινηματογραφικά… Ωρίμασα γρήγορα, οι καταστάσεις και τα γεγονότα ήταν πάνω από τους ώμους μου, μα τα χρόνια πέρασαν κι όσο κι αν οι πληγές δεν έκλεισαν, επουλώθηκαν…Φέτος αποχαιρέτησα τον πατέρα μου και ξέρετε κάτι; Είχα καταφέρει να τον καταλάβω, να τον κατανοήσω, να το συμπονέσω και να τον συγχωρήσω… Έκανε ακραία πράγματα που όχι στον γιο σου δεν κάνεις, μα ούτε σε εχθρό… Όμως τελικά ήταν ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος, εγκλωβισμένος στον θυμό του που χώρισε με τη μάνα μου και στον φόβο της απόρριψης που δέχθηκε… πλήρωσα εγώ(!) πολύ και ακριβά. Η απόρριψη, ο φόβος, ο πόνος και η ντροπή που ένιωθα ήταν γίγαντες στο παιδικό μυαλό μου. Δεν με πήρε ποτέ αγκαλιά, δεν μου είπε ποτέ έναν καλό λόγο, δεν ήρθε ποτέ σε παράστασή μου, δεν έζησε τις αγωνίες μου μα ούτε τις χαρές μου… Ήταν απών. Μα όσο κι αν έχω πονέσει, όσες νύχτες αξημέρωτες με έτρωγαν τα πώς και τα γιατί… εκείνος σκεφτείτε τι στέρησε από τον εαυτό του… Μόνο ένα «και τι κατάλαβες;» ψιθύριζα συνέχεια στον αποχαιρετισμό μας. Δεν είναι που φεύγεις και όλα τελειώνουν, δεν είναι που τώρα τα μάτια βουρκώνουν, δεν είναι που μένει σε μένα ο πόνος και χάνονται οι μέρες, οι ώρες, ο χρόνος… μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω, εδώ να πονέσω…δεν είναι που πρέπει να δω τι θα κάνω, δεν είναι η πίκρα που έχω… μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω… Μια ολόκληρη ζωή μέσα σε λίγα λεπτά… Έκλαιγα αυτό που δεν είχα ποτέ…
Έχετε φτάσει ποτέ να φλερτάρετε με την κατάθλιψη εξαιτίας των όσων περάσατε;
Με μεγάλη επιτυχία. Ναι, όντως πέρασα τα όρια της κατάθλιψης με πολύ μαύρες σκέψεις. Πέρασα τη διαχωριστική κόκκινη κλωστή και οι δαίμονες του μυαλού έκαναν πάρτι. Ήταν πολύ σκοτεινή περίοδος και είναι η πρώτη φορά που το λέω… γιατί τώρα μπορώ… Είναι πολλά χρόνια πριν, όλα ήταν μαύρα, είχα πιάσει πάτο, κανείς δεν το κατάλαβε – ξέρω να πειθαρχώ και να μη δεις τι περνάω, μαθημένος από παιδί βλέπεις – ξέρεις, οι πραγματικές νίκες είναι αυτές που δεν τις πήρε χαμπάρι κανείς… Με πάρα πολλή δουλειά, είναι θέμα απόφασης το σκοτάδι ή το Φως και εγώ διάλεξα το Φως.