Το ντοκιμαντέρ των Παραπολιτικών, Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, «Ένας ψίθυρος αγάπης στην αιωνιότητα», φωτίζει σημαντικές στιγμές από τις ανθρώπινες σχέσεις του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας με τον κόσμο που έγινε η οικογένειά του , από το 1991 που έφθασε στην Αλβανία μέχρι την στιγμή που του είπαν το τελευταίο αντίο.
Ιστορικές στιγμές που κατέγραψε η κάμερα των Παραπολιτικών που βρέθηκε στην Αλβανία κατά τον αποχαιρετισμό στον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, μπορείτε να παρακολουθήσετε στο ντοκιμαντέρ που υπογράφει η Μαρία Γιαχνάκη.
Το 1991 ήταν μια ημερομηνία σταθμός για την Αλβανία αλλά και για την ορθόδοξη εκκλησία και την ιεραποστολή της διότι μέσω ενός εκπροσώπου της ιεραπόστολου απελευθέρωσε τις φυλακισμένες ψυχές χιλιάδων καταπιεσμένων αλβανών που το καθεστώς του Χότζα τους είχε θάψει τα όνειρα και την ελπίδα.Εκείνη την εποχή η Αλβανία ήταν μια χώρα που σε κάθε της γωνιά κυριαρχούσε ο φόβος, η ανασφάλεια αλλα κυρίως η καχυποψία.
Από την Β. Ήπειρο μέχρι την Κορυτσά και από τα Τίρανα μέχρι το Τεπελένι οι άνθρωποι πεινούσαν, είχαν ανάγκες και αναζητούσαν τον ήλιο που δεν ερχόταν μέσα στο σκοτάδι.
Ο Αναστάσιος απεσταλμένος του οικουμενικού πατριαρχείου στην Αλβανία ως επίσκοπος Ανδρούσης μετά την πτώση του καθεστώτος του Χότζα, είδε όλες τις πραγματικές ανάγκες ενός λαού που φοβόταν να μιλήσει για Θεό και να εκφράσει τις αναζητήσεις του..Η αθεΐα ήταν το μόνο που υπήρχε στην καθημερινότητά τους
Η είδηση του κοίμησης του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας μετά την πολυήμερη ασθένειά του στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός της Αθήνας έφερε στο μυαλό τους όλες εκείνες τις στιγμές που έζησαν κοντά του . Τις στιγμές που τους πήρε από το χέρι και τους έβγαλε στο φως. Τις στιγμές που τους έμαθε να μην φοβούνται , να εκφράζουν την πίστη τους, να προσεύχονται και να μην εγκαταλείπουν τον τόπο τους.
Νέοι και ηλικιωμένοι τα 33 χρόνια της ποιμαντορίας του Αρχιεπισκόπου βίωσαν το θαύμα. Τα ορφανά βρήκαν τον πατέρα που τους έμαθε να παλεύουν, οι φτωχοί τον εμπνευστή που τους έδειξε πως να σταθούν στα πόδια τους , ενώ το έργο του έλκυε εκατοντάδες συνοδοιπόρους που στάθηκαν δίπλα του στο έργο της ανασύστασης της Αλβανίας. Έγινε διεθνής επαίτης όπως ο ίδιος έλεγε πάντα για τον εαυτό του και ζητούσε βοήθειες για να ξαναγεννηθεί η ορθόδοξη εκκλησία στην Αλβανία. Και τα κατάφερε, έχτισε εκκλησίες, σχολεία, οικοτροφεία, γηροκομεία, θεολογικές σχολές, βιβλιοθήκες αλλά κυρίως έχτισε αναστήματα που σήμερα καλούνται να συνεχίσουν το έργο του.
Την ημέρα που το σκήνωμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου έφτασε στα Τίρανα χιλιάδες λαού τον προϋπάντησε. Ανάμεσά τους τα μικρά παιδιά που σήμερα πια είχαν μεγαλώσει, οι τότε νέοι που σήμερα πια είχαν γεράσει αλλά και όλοι του οι κληρικοί που κάποτε ήταν αμούστακα παιδιά φοβισμένα, που βαπτίζονταν κρυφά και αργότερα χειροτονήθηκαν από τον ίδιο.
Η κοίμηση του αρχιεπισκόπου έφερε όλη την ορθοδοξία στα Τίρανα, προκαθήμενοι, εκπρόσωποι εκκλησιών, αποστολές από ιερές μονές αλλά και χιλιάδες απλού κόσμου συναντήθηκαν στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως του Χριστού γύρω από το σκήνωμά του για να προσευχηθούν για την ψυχή του. Η προσωπικότητα του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου ήταν διεθνώς αναγνωρισμένη και η παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σφράγισε την παραδοχή αυτή εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης.
Χρόνια πολέμιοι του έργου του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου , βρέθηκαν στον τελευταίο ασπασμό και ο μεγαλύτερος ήταν ο Σαλί Μπερίσα, που για δεκαετίες δεν παρείχε καν διαβατήριο στον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος τελικά υποκλίθηκε στον σκήνωμά του κι έμεινε καθόλη τη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας αναγνωρίζοντας έτσι, έστω και στη δύση της ζωής του, το μέγεθος της προσφοράς του Αρχιεπισκόπου στην Αλβανία. Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα στον αποχαιρετιστήριο λόγο του ένωσε τις φωνές όλων των Αλβανών ορθοδόξων και μή την στιγμή του αποχωρισμού ενώ οι κατά σάρκα συγγενείς του αν και πάντα διακριτικοί εκπροσωπήθηκαν από την ανιψιά του ηοποία μίλησε για την αγαπημένη και γλυκιά προσωπικότητα του θείου της όπως ή ίδια την αντιλαμβανόταν.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος όταν έφυγε από την Αφρική για να πάει στην Αλβανία, οι Αφρικανοί τον παρακαλούσαν να μην τους αφήσει και τότε ο ίδιος τους εξήγησε ότισε μιαν άλλη χώρα στην Αλβανία οι άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι να προσεύχονται να χορεύουν και να τραγουδούν για τον Θεό όπως κάνουν οι ίδιοι. Δεν πρέπει τους είπε να τους βοηθήσω; Και τότε οι Αφρικανοί του έδωσαν την ευχή τους και τον κατευόδωσαν όπως ο ίδιος έλεγε πάντα χαμογελαστός.
Όταν έφτασε στην Αλβανία και ολοκλήρωσε την αποστολή της έρευνας που του είχε αναθέσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο οι Αλβανοί επίσης δεν τον άφηναν να φύγει και του φώναζαν: «Εδώ να μείνεις… εδώ να μείνεις».
Κι έμεινε 33 ολόκληρα χρόνια. Δύσκολα. Με δοκιμασίες. Κινδύνους. Πικρίες, αλλά βαθιάπίστη στον Θεό, ώσπου ο Ίδιος τον κάλεσε κοντά του, αφήνοντας πίσω του την ανθρώπινη ευγνωμοσύνη να τον μνημονεύει για όσα πρόσφερε αλλά και μια χαρμολύπη που έφυγε από κοντά τους αλλά που θα πρεσβεύει για εκείνους στους ουρανούς.
