«Από τη χρεοκοπία σε δραχμές στη χρεοκοπία σε ευρώ»
Το 3ο και το 4ο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ, την Πέμπτη 16 Μαΐου και την Παρασκευή 17 Μαΐου στις 20:50/ Περίοδος 1989-2001 & 2001-2010
Ο Άρης Πορτοσάλτε και ο Τάσος Τέλλογλου επιχειρούν την καταγραφή όλων των σημαντικών γεγονότων της περιόδου 1989-2001 (επεισόδιο Πέμπτης 16 Μαΐου) και της αμέσως επόμενης από το 2001-2010 (επεισόδιο Παρασκευής 17 Μαΐου) με σημαντικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα.
Όταν η κυβέρνηση Τζαννετάκη παραδίδει τη διακυβέρνηση της χώρας στην κυβέρνηση Ζολώτα, η Ελλάδα είναι μια χρεωκοπημένη χώρα (σε δραχμές) που δεν είναι σε θέση να πληρώσει τις εισαγωγές της. Ο Τίμος Χριστοδούλου διαπραγματεύεται ένα δάνειο με την ΕΟΚ που ζητάει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. «Γνώριζα ότι δεν μπορούσα να διαπραγματευθώ όρους που δεν μπορούσαμε να τηρήσουμε», αναφέρει ο ίδιος. Η ΕΟΚ διασώζει τη χώρα και έτσι ανοίγει τον δρόμο για την υπογραφή από την κυβέρνηση Μητσοτάκη της συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992.
Οι δύο υπουργοί Οικονομικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ΤίμοςΧριστοδούλου και Στέφανος Μάνος, διαφωνούν μπροστά στην κάμερα του ΣΚΑΪ για το εύρος των διαρθρωτικών αλλαγών που έγιναν την πρώτη διετία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, με τον κ. Μάνο να υποστηρίζει ότι “χάθηκε η διετία ” ενώ ο κ. Χριστοδούλου θεωρεί ότι «δεν μπορούν να γίνουν όλες οι αλλαγές απελευθέρωσης των αγορών ταυτόχρονα καθώς λείπουν “οι θεσμοί”».
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, που αναλαμβάνει τα δημόσια οικονομικά με την εκλογή της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου μετά τον Γ. Γεννηματά, λέει ότι «το δημόσιο ταμείο είχε τόσα χρήματα “όσα ένα περίπτερο στο Σύνταγμα”» με την ανάληψη της εξουσίας και πάλι από το ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση που εκλέγεται το 1993 ακολουθεί πολιτική προσαρμογής της χώρας στην ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων ενώ αρχίζουν να δημιουργούνται θεσμοί ανεξάρτητοι από την εκτελεστική εξουσία με πρώτο το ΑΣΕΠ. Επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη δημιουργούνται και πρόσθετα θεσμικά αντίβαρα στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή, ενώ εντοπίζει τα προβλήματα που θα προκύψουν από την προσαρμογή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, δεν τα αντιμετωπίζει, με αποκορύφωμα το ασφαλιστικό που, εκτός από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ουδείς από τους κοινωνικούς φορείς συντάσσεται με το σχέδιο Γιαννίτση για την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού.
Όσο πλησιάζει το τέλος του εκλογικού κύκλου το 2004, τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα εξασθενούν και η χώρα φθάνει στην πολιτική αλλαγή του 2004 χωρίς να έχουν οι πολιτικές ηγεσίες εξηγήσεις στο εκλογικό σώμα τι σημαίνει η συμμετοχή στην ευρωζώνη. Η κυβέρνηση Καραμανλή εκλέγεται με το σύνθημα της «επανίδρυσης του κράτους». Ο Αντώνης Μακρυδημήτρης, τότε σύμβουλος του Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, ομολογεί ότι επιλέγεται η οδός της «ήπιας προσαρμογής».
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση βρίσκει την Ελλάδα σε «μια νιρβάνα». Ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος ΓιώργοςΠροβόπουλος επισημαίνει ότι το ίδρυμα του οποίου προΐστατο «είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου από το τέλος του 2008» στην τότε κυβέρνηση και ότι ήταν αντίθετη με την τόνωση της ζήτησης με χρήματα του προϋπολογισμού διότι «η χώρα “είχε τεράστιο πρόβλημα με το εμπορικό της ισοζύγιο”». Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου υπερασπίζεται την πολιτική του 2009 λέγοντας ότι αν η κυβέρνηση Καραμανλή έπαιρνε τα μέτρα που απαιτούνταν χωρίς να επιδιώξει την συναίνεση της αντιπολίτευσης «θα γινόταν επανάσταση».
Οι Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Φίλιππος Σαχινίδης περιγράφουν πώς και οι εταίροι μας δεν βιάζονταν καθόλου να ενεργοποιήσουν έναν μηχανισμό διάσωσης ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρούσε να αποκλιμακώσει την επαγγελία “λεφτά υπάρχουν” σε κάτι πιο κοντινό στην δημοσιονομική πραγματικότητα την ώρα που η χώρα έμενε εκτός των διεθνών αγορών.
