«Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου είναι ένας πολύ αγνός συνάδελφος με ψυχή μικρού παιδιού», λέει η Γεωργία Καλλέργη.
Συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και τον Θάνο Ξάνθο έδωσε η Γεωργία Καλλέργη. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε για τη σειρά «Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαϊμη» και χαρακτήρισε τον Νίκο Σεργιανόπουλο ως έναν από τους καλύτερους ανθρώπους που συνάντησε στη ζωή της.
Πώς προέκυψε ο ρόλος σας στη σειρά;
Στη σειρά υποδύθηκα τη Γαλλίδα «Ζουζού Ντε Λα μερ». Εκείνη την περίοδο με είχε δει ο κύριος Αλέξανδρος Ρήγας να παίζω στο θέατρο, έναν ρόλο στα γαλλικά, στη «Λούλου» του Φρανκ Βέντεκιντ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, μια σπουδαία παράσταση. Έτσι μου πρότεινε να υποδυθώ στους «Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη» τη συγκεκριμένη γυναίκα. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος θέλησε να υπάρχουν μέσα στην όμορφη «φυλακή» μας κι άλλες εθνικότητες, ώστε να έχει περισσότερα χρώματα η αίσθηση και το γενικότερο κλίμα της σειράς.
Κατά πόσο ο ρόλος, σας βοήθησε στην πορεία της καριέρας σας;
Θεωρώ ότι ο ρόλος αυτός με βοήθησε πάρα πολύ, όπως και κάθε ρόλος που είναι ενταγμένος σε μία γνήσια καλλιτεχνική δουλειά, όπως ήταν οι «Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη». Με εξέλιξε αυτός ο ρόλος και με έκανε να σκεφτώ μέσα από μια άλλη οπτική τα πράγματα.
Πώς θυμάστε αυτήν τη συνεργασία και ποιες οι δυσκολίες;
Η συνεργασία ήταν τόσο σπουδαία, που νιώθω -πραγματικά σας το λέω- πως δεν υπήρχαν δυσκολίες. Ναι, τα γυρίσματα ήταν πολύωρα και δύσκολα, γυρίσματα με σκηνές συνόλου, πολλά εξωτερικά και όλες μαζί. Αλλά όλοι ήμασταν μια αληθινή ομάδα, αυτό θυμάμαι έντονα. Είχαμε μεταξύ μας σύμπνοια και καλή διάθεση, κάναμε πλάκες ακόμη και μέσα από μικροεντάσεις πάνω στο γύρισμα. Αυτό που έχει ύψιστη σημασία, είναι ότι οι άνθρωποι είχαν ποιότητα και χιούμορ τρομερό. Αυτό θυμάμαι και κρατάω πάνω απ’ όλα σ’ αυτήν τη δουλειά.
Θυμάστε έντονες στιγμές από τα γυρίσματα ή κάτι που σας έχει μείνει στη μνήμη;
Μου έχουν μείνει βαθιά στη μνήμη μου, οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Αρχικά, τον αείμνηστο Νίκο Σεργιανόπουλο, έναν από τους πιο καλούς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου. Επίσης, τον Γιάννη Μποσταντζόγλου, έναν πολύ αγνό συνάδελφο με ψυχή μικρού παιδιού. Αλλά γνώρισα και γυναίκες με αξία, γιατί όλες οι συνάδελφοι ήταν μία και μία. Είχαμε πολλή χημεία και άψογο κλίμα μεταξύ μας. Όλοι οι συνεργάτες της σειράς, ήταν με χαρίσματα τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τις κάμερες. Και πάνω απ’ όλα γνώρισα έναν άγγελο επί της γης: τον Άγγελο Παπαδημητρίου (Ντίμης Τσιμισκής-Χόφμαν), με τον οποίο ξεκίνησε μια φιλία πολύ σημαντική για τη ζωή μου.
