Την τελευταία της πνοή σε ηλικία 93 ετών άφησε η σπουδαία Ιταλίδα σκηνοθέτις και σεναριογράφος Λίνα Βερτμίλερ. Ηταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια για Όσκαρ, το 1977, τότε έχασε το βραβείο, αλλά έλαβε τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο της προσφοράς της το 2020. Από τις πιο γνωστές της ταινίες ήταν η Ιστορία Ερωτα και Αναρχίας, η Κυρία και ο Ναύτης.
H είδηση έγινε γνωστή μέσω των ιταλικών μέσων ενημέρωσης:
È #morta #Lina Wertmuller, la regista aveva 93 anni https://t.co/vM7moTUoLw
— Il Messaggero (@ilmessaggeroit) December 9, 2021
Δείτε το βίντεο από βράβευσή της το 2019:
Η Βερτμίλερ γεννήθηκε στη Ρώμη στις 14 Αυγούστου 1928 και είναι η πρώτη γυναίκα υποψήφια για Όσκαρ το 1977 για την ταινία της Pasqualino Settebellezze (Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές), ενώ πέντε χρόνια νωρίτερα ήταν η πρώτη γυναίκα υποψήφια στις Κάννες για την ταινία «Μίμης ο σιδεράς» το 1972.
Οι ρηξικέλευθες, στρατευμένες και μαχητικές ταινίες της Βερτμίλερ των χρόνων του ’70 έχουν αγαπηθεί τόσο στην Ιταλία, όσο και στο εξωτερικό, ενώ πάμπολλα είναι τα αφιερώματα που έχουν οργανωθεί προς τιμήν της—το επόμενο είναι προγραμματισμένο στο Μάντσεστερ μέσα στο καλοκαίρι. Ανάμεσα στα τόσα έργα της, από το «Ξεφάντωμα με τη Ρίτα Παβόνε» και την «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας», τον «Μίμη τον Σιδερά», ή την «Κυρία και τον Ναύτη», ο «Πασκουαλίνο» παραμένει η πιο δημοφιλής της ταινία, που επιστέφει τη σημαντική της συνεργασία με τον ηθοποιό Τζανκάρλο Τζανίνι, για τον οποίο τρέφει και από την πλευρά του εισπράττει επίσης, μία λατρεία και αφοσίωση.
Η ίδια η Βερτμίλερ δήλωνε ότι δεν γνώριζε ποιά ήταν η αγαπημένη ταινία της για την ίδια και όπως τόνιζε και η κόρη-φύλακας άγγελός της «η μητέρα μου το έχει δηλώσει πως όλες της είναι παιδιά της».
Στο Φεστιβάλ των Καννών, η Βερτμίλερ είχε κληθεί να παρουσιάσει την καινούργια, επεξεργασμένη με νέες τεχνολογίες από το Πειραματικό Κέντρο Κινηματογραφίας της Ιταλίας, κόπια του «Πασκουαλίνο».
Η ταινία κέρδισε μία υποψηφιότητα για τις «Χρυσές Σφαίρες» και τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ (καλύτερης σκηνοθεσίας, για πρώτη φορά στα χρονικά του θεσμού για μία γυναίκα). Αποτελεί μία ιδιοφυή, αλλά συνάμα και σκληρή απολογία της τέχνης στην προσπάθειά της να επιβιώσει και να εξοικειωθεί με το περιβάλλον της, μία τάση ταυτόσημη με τον χαρακτήρα των Ναπολιτάνων. Ο Τζανίνι είναι ένας από τους “λεβέντες” (guappi) που το 1936 σκοτώνει στη Νάπολι τον άνθρωπο που πλάνεψε τη μία από τις επτά άσχημες αδελφές του (εξ ου και η ονομασία του), κλείνεται σε ψυχιατρείο, από το οποίο βγαίνει για να πολεμήσει ως εθελοντής στον πόλεμο και μετά καταλήγει σε ένα ναζιστικό “λάγκερ” και γίνεται επικεφαλής.
