… και έπεται συνέχεια
Hταν το πρώτο, ήρθε το δεύτερο, περιμένουμε το τρίτο και το τέταρτο κύμα της έξαρσης του COVID και των μεταλλαγμένων αυτού αδελφών. Πώς τα υπολογίζουμε τα κύματα δεν ξέρω. Με τα κύματα της θάλασσας, ξέρουμε. Τα βλέπουμε και παίζουμε ή κάνουμε surf. Μ’ αυτά εδώ του COVID, που ξέκαναν ανθρώπους, ζωές, έρωτες, αγκαλιές, φιλίες, κοινωνίες ολόκληρες, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Μνήμη κοντινή, που μας πλήγωσε ανεπανόρθωτα. Το ΔΝΤ, τα capital controls, η οικονομική και κοινωνική ανισότητα, η κρίση και στο καπάκι η πανδημία. Δεναντέχεται.
Οι ημέρες που ζήσαμε, ημέρες που πέρασαν από πάνω μας βαριές, χωρίς ελπίδα και χαμόγελο, καταιγιστικά άγριες. Και έπεται συνέχεια. Και μέσα στην κρίση και την αρρώστια, πίσω από τις πλάτες μας υπογράφονται συμβόλαια, σχεδιάζονται ανακατατάξεις, ξεπουλιούνται πρόσωπα και πράγματα -ιδέες και πιστεύω-, πατρίδα και Ιστορία.
Οι λαοί υποδουλώνονται εις το όνομα του χρήματος και της ύλης. Οι ελπίδες και τα όνειρά μας, θύματα γονατιστά μπροστά στο παγκόσμιο κόλπο. Αποξένωση. Μην πλησιάζεις, θα φας πρόστιμο. Μην ακουμπάς, μην αγκαλιάζεις, μη φιλάς… πρόστιμο. Είσαι ενήλικας, πρόστιμο. Είσαι παιδάκι, πρόστιμο. Είσαι
μ@λ@κ@ς, σώθηκες.
Παλιά, η μεγάλη μου αγωνία ήταν η καταστροφή των δασών και η μόλυνση της θάλασσας. Ημουν, λέει, στην ακρογιαλιά και μπαίνοντας στη θάλασσα διαπίστωνα ότι ήταν βρώμικη, γεμάτη σκουπίδια και πετρέλαιο. Παχύρρευστο. Πεταγόμουν απ’ τον ύπνο μου. Φρίκη. Σήμερα, η μεγάλη μου αγωνία είναι αυτός ο άρρωστος, αόρατος εχθρός, που ήρθε να με τιμωρήσει, να με απομονώσει, να μου βάλει πρόστιμα, να με κάνει πιόνι και να με υποδουλώσει με φόβο. Σήμερα η μεγάλη μου αγωνία είναι μην καταστραφούν τα όνειρά μου για μια καλύτερη ανθρωπότητα.
Παρατηρώ το χάσμα των λίγων πλουσίων με τα δισεκατομμύρια των φτωχών. Τα παιδάκια στην Αφρική που δεν έχουν φαΐ και νερό, τους πολέμους, τουςπρόσφυγες, ανθρώπους σε αντίσκηνα μέσα στο κρύο, ξεριζωμένους, διαλυμένους. Παρατηρώ τις τράπεζες που ρουφάνε το αίμα του κοσμάκη. Παρατηρώ τον «πόλεμο» των φαρμακευτικών εταιρειών, τις τηλεοράσεις που αποβλακώνουν και αποχαυνώνουν, τους νέους σκυμμένους στα smart phones… Μετρώντας τις αντοχές μας. Υπομένοντας την κλεισούρα. Κοιτάζοντας στα μάτια το αδιέξοδο… … και έπεται η συνέχεια!
