30 χρόνια αδιάλειπτης τηλεοπτικής πορείας και πολύ περισσότερα ως αστυνομική ρεπόρτερ – με απαρχές στον έντυπο Τύπο – η Αγγελική Νικολούλη δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο γνωστό ή οικείο.
Ενσαρκώνει με κάθε κύτταρό της αυτό που περιγράφει η λέξη θεσμός. Σε πρόσφατη συνέντευξή της αποκαλύπτει πώς «γεννήθηκε» ο τίτλος της εκπομπής της αλλά κα την πιο καθοριστική στιγμή της καριέρας της.
Θυμάστε, αλήθεια, πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία του «Φως στο Τούνελ» αλλά και ο τίτλος με τον οποίο πορεύεστε για 30ή σεζόν;
«Η ιδέα του “Τούνελ” γεννήθηκε από μια βαθιά ανάγκη να δοθεί φωνή στους συνανθρώπους μας που πονάνε. Σε αυτούς που αναζητούν αγνοούμενους συγγενείς, που προσπαθούν να βρουν κρυμμένες αλήθειες σε περίεργους θανάτους και σε ανεξιχνίαστες δολοφονίες. Πάντα ήθελα να σκάβω βαθύτερα στις ιστορίες και να μένω και στις πιο μικρές λεπτομέρειες που άλλοι προσπερνούν. Ήθελα και λόγω χαρακτήρα το κάτι παραπάνω, να φέρω το φως εκεί που υπάρχει σκοτάδι. Έτσι συμβολικά επέλεξα και τον τίτλο της εκπομπής “Φως στο Τούνελ”. Είναι η έκφραση που αποτυπώνει την ελπίδα, τη λύτρωση, τη διέξοδο από την αβεβαιότητα και τον πόνο. Σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο πορευόμαστε μέχρι σήμερα. Είναι ένα ταξίδι που συμπλήρωσε τρεις δεκαετίες και εξακολουθεί να με συναρπάζει».
Ποια ανακαλείτε ως την πιο καθοριστική ή την πιο κομβική στιγμή σε αυτή τη μακρά διαδρομή; Χωρίς ποια στιγμή της καριέρας σας δεν θα ήσασταν αυτή που όλοι μας γνωρίζουμε σήμερα;
«Η πρώτη πολύπλοκη και πολύκροτη υπόθεση που λύθηκε μέσω της εκπομπής ήταν καθοριστική. Ήταν η στιγμή που καταλάβαμε όλοι πως το “Φως στο Τούνελ” δεν είναι μόνο μια δημοσιογραφική εκπομπή έρευνας. Κάναμε τους τηλεθεατές εθελοντές και συμμέτοχους στην προσπάθεια να εξιχνιάσουμε την άγρια δολοφονία δυο ανθρώπων.
Ήταν η απαγωγή και δολοφονία του Γιώργου Νικολαΐδη και της Σούλας Καλαθάκη. Ένα απίστευτο θρίλερ χρόνων και βαθιάς έρευνας μέχρι τη δικαίωση. Αυτή η επιτυχία έβαλε τα θεμέλια για ό,τι ακολούθησε. Ηταν το ξεκίνημα μιας δέσμευσης απέναντι στους τηλεθεατές που μας πίστεψαν και καθόρισε την πορεία μου. Εκείνα τα πρώτα χρόνια ξεκίνησαν και τα “θαύματα” στην ενότητα “Παιχνίδια της Ζωής”. Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας βρήκαμε στη Ζάκυνθο την αγνοουμένη μητέρα που αναζητούσε ο γιος της μετά από 42 ολόκληρα χρόνια. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και οι καμπάνες χτύπησαν αναστάσιμα, με πλήθος κόσμου να συγκεντρώνεται στο νησί. Αυτή η εξέλιξη άνοιξε τον δρόμο για να ενωθούν εκατοντάδες οικογένειες που είχαν διαλυθεί στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Μία από αυτές τις υποθέσεις μάς έδωσε το πρώτο ρεκόρ Γκίνες».
Πηγή: Βήμαgazino
