Ο Μάρκος Σεφερλής βρέθηκε καλεσμένος στο πλατό του “Χαμογέλα και πάλι” και μίλησε για την ζωή του, τα επαγγελματικά του, ενώ έκανε και μια ιδιαίτερη αναφορά στις δυσκολίες που βίωσε.
“Χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα, που γεννήθηκα εδώ και δημιουργώ, και ο κόσμος έρχεται και απολαμβάνει αυτά που κάνω εδώ. Χαίρομαι για το ότι έρχονται και Έλληνες του εξωτερικού και με βλέπουν τα καλοκαίρια και τον χειμώνα στις παραστάσεις που κάνω. Έχω πάρει τόση αγάπη από τον κόσμο που δεν μου έλειψε το κάτι παραπάνω. Στην πρεμιέρα πάντα έχω άγχος, μέχρι να πάρω το πρώτο χειροκρότημα. Κάνω τον σταυρό μου πριν την παράσταση. Όταν ακούω το πρώτο γέλιο το πρώτο χειροκρότημα, μετά άσε με ώρες ατελείωτες να παίζω” είπε αρχικά ο Μάρκος Σεφερλής.
Ο Μάρκος Σεφερλής είπε στη συνέχεια:
“Με την σύζυγό μου δεν είμαστε στο ίδιο καμαρίνι, στο θέατρο είμαστε συνάδελφοι. Η Έλενα θέλει τον χώρο της, να βαφτεί, να ακούσει μουσική. Βγαίνοντας στην σκηνή περνάω από το καμαρίνι της Έλενας. Βγαίνει μου δίνει ένα φιλί και μετά βγαίνω. Κάνω παρατηρήσεις σε όλους τους ηθοποιούς μεταξύ αυτών και στην Έλενα. Δεν αλλάζει κάτι. Μου λέει πως είμαι πιο αυστηρός μαζί της αλλά έχω πιο πολλές απαιτήσεις από εκείνη”.
Για την καινούρια του παράσταση «20 χρόνια Δελφινάριο», ο Μάρκος Σεφερλής τόνισε:
“Ήθελα να τιμήσω τα 20 χρόνια που είμαι στο Δελφινάριο, τον κόσμο που έρχεται στο Δελφινάριο και θέλω να κάνω ένα πάρτι, με όλον αυτόν τον κόσμο και να δημιουργήσουμε πράγματα. Έχει επίκαιρα πράγματα η νέα παράσταση, αλλά και επανεμφάνιση τύπων που είχα ενσαρκώσει παλαιότερα στο Δελφινάριο. Έκανα ένα γκάλοπ στο ίντερνετ για το τι θέλει να δει ο κόσμος να ξανακάνω”.
“Υπήρχαν στιγμές που πόνεσα”
Αναφορικά με τα πρόσωπα που σατιρίζει, ο Μάρκος Σεφερλής ανέφερε:
“Δεν με νοιάζει αν ακούσω κάποιο αρνητικό σχόλιο γιατί δεν κάνω κάτι κακό. Κάνω αναπαράσταση της πραγματικότητας, αυτό είναι και το θέατρο. Δεν επινοώ τις φιγούρες που ενσαρκώνω, τις βλέπω. Θα «ακούσουμε» Κασσελάκη, δεν θα δούμε. Δεν εξαρτώμαι από καμία κυβέρνηση τόσα χρόνια ή πολιτικούς. Κάνω αναφορές για όλους. Τον Κασσελάκη δεν θα τον κάνω, γιατί δεν έχω κάποιον λόγο να τον κάνω, τα έχει κάνει όλα μόνος του, δεν ξέρεις από πού να τον πιάσεις.
Κάνω και τον Καραγκιόζη που μού τον ζήτησαν και κάνω ένα πολύ συγκινητικό μονόλογο με το Κολλητήρι που εστιάζει στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση και στη σχέση του γονιού με το παιδί. Επέλεξα για πολλούς λόγους τον καραγκιόζη που είναι ένας λαϊκός ήρωας. Δεν κάνω κηρύγματα όπως κάποιοι άλλοι που κάνουν σάτιρα. Δεν βγαίνω να κάνω τον έξυπνο, δεν με ενδιαφέρει να αποδείξω τίποτα, όλα είναι λόγια ψυχής. Με έχει αλλάξει ο ερχομός του γιου μου, με έχει κάνει να βλέπω διαφορετικά τον κόσμο”.
Για τις δύσκολες στιγμές που βίωσε, ο Μάρκος Σεφερλής είπε:
“Καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου, υπήρχαν στιγμές που πόνεσα, που έγινα πιο δυνατός και ξανασηκώθηκα. Τας πρώτα χρόνια του Δελφιναρίου τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα ήθελα, πιέστηκα και εγώ και η Έλενα, και ο γιος μας ο Χάρης. Ήταν βουνό όχι λόφος. Τα καταφέραμε όμως και το ανεβήκαμε. Είμαι καλλιτέχνης και όχι επιχειρηματικό μυαλό. Η Έλενα γνωρίζει πως αν μου μπει κάτι στο κεφάλι, δεν υπάρχει περίπτωση να μου αλλάξεις γνώμη. Δεν είμαι επιχειρηματίας, κάνω τον επιχειρηματία γιατί κανένας επιχειρηματίας δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτό που έχω στο μυαλό μου”.
“Μου έχουν πει ότι είμαι ο «τελευταίος Αριστοφανικός»”
Για την Επίδαυρο, ο Μάρκος Σεφερλής ανέφερε:
“Δεν είναι στόχος μου η Επίδαυρος, αλλά το κοινό με θέλει στην Επίδαυρο. Μου έχουν πει ότι είμαι ο «τελευταίος Αριστοφανικός». Στην Επίδαυρο δεν πας έτσι. Πρέπει να εγκριθείς κτλ. Αν με καλούσαν θα πήγαινα. Δεν σημαίνει κάτι αν πας ή δεν πας στην Επίδαυρο. Πιστεύω θα ερχόταν πολύς κόσμος και πολλές οικογένειες, που δεν έχουν πάει στην Επίδαυρο, να το κάνουν σαν εκδρομή. Δεν ξυπνάω με αυτόν τον πόθο αλλά θα ήθελα να το κάνω”.
Κλείνοντας, ο Μάρκος Σεφερλής μίλησε για ένα από τα είδωλά του, τον Τσάρλι Τσάπλιν:
“Έναν άνθρωπο θα ήθελα να συναντήσω και το έχω ξαναπεί, τον έχω μελετήσει και πάρα πολύ, και αυτός είναι ο Τσάρλι Τσάπλιν. Πολλά από αυτά που κάνω με το σώμα μου που γελούν τα παιδιά, το έχω πάρει από τον Τσάπλιν. Έχει αφήσει τεράστιο έργο χωρίς καν να μιλάει. Ήταν πολύ συγκινητικός, θα ήθελα να του μοιάσω και να τον έχω γνωρίσει”.
