Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Νάντια Μουρούζη και αναφέρθηκε τόσο στον γάμο της όσο και στη σχέση της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
«Ξανά έφυγα στη Γαλλία γιατί έπρεπε να φύγω! Την Γαλλία την έχω πάντα σε καταφύγιο. Το βασικό ήταν που έφυγε η μαμάκα μου και εκεί γνώρισα τον Νίκο μου σε μια ποιητική βραδιά. Μου έδωσε ένα βιβλίο του και διάβαζα του Νίκου τα ποιήματα. Ο Νίκος είναι από 20 χρονών στη Γαλλία και αν του πεις για μεγάλα ονόματα δεν τα ξέρει. Ήταν ένα κλικ που έγινε! Παντρευτήκαμε πολύ σύντομα, μετά από μισό χρόνο περίπου γνωριμίας. Ο μόνος και ο πρώτος που παντρεύτηκα γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ, ήμουν ασφαλής. Είχα τη μαμά μου, τον πατερούλη μου, είχα μια προστασία. Ενώ είχα μεγάλες σχέσεις δεν ήθελα να παντρευτώ! Δεν μεγαλώνουμε όλοι τόσο εύκολα, κάποιοι μένουμε λίγο πιο… Ο Νίκος είναι μποέμ, αντισυμβατικός, ποιητής, διανοούμενος, πολύ πετυχημένος γεωλόγος. Έχει του ανθρώπου τις περιπέτειες! Κάναμε έναν απλό πολιτικό γάμο. Δεν θεωρώ ότι είμαι καλή σύζυγος. Η μαμά μου παντρεύτηκε δύο φορές, ο πατέρας μου τέσσερις. Έχω πάει στους γάμους και μου φαινόταν σαν παραμύθι. Δηλαδή γιατί να το κάνω αφού θα χαλάσει; Μικρή ήμουν επαγγελματίας παρανυφάκι. Μου έχουν ζητήσει πολλοί να παντρευτούμε. Φοβόμουν ότι θα με περιορίσουν! Ήμουν σε μακροχρόνιες σχέσεις και πιστή. Δεν έλεγα “όχι” αλλά ήμουν στο “άστο και θα δούμε”».
«Είχα υποσχεθεί στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ ότι θα φτιάξω το καμαρίνι του. Μου είχε πει κάποια στιγμή “Άμα πεθάνω τι θα τα κάνω όλα αυτά;”. Είχε μια αγάπη στα αντικείμενα. Του είπα “σου υπόσχομαι, θα κάνω ό,τι μπορώ για αυτό”. Δεν το έφτιαξα εγώ το καμαρίνι, χάρισα τα πράγματα. Ήταν μια ομάδα ανθρώπων που τους ήξερα από μικρούς και τον αγαπούσαν πολύ. Και ζήτησα από έναν σκηνογράφο τον κ.Παντελιδάκη και το έκανε με αγάπη μεγάλη. Έγινε μια σύνθεση και έχει και την υπογραφή του. Είναι και κάποια άλλα μικρά αντικείμενα που θα προστεθούν. Ο Δημήτρης ίσως έλεγε “όταν φύγω”. Το τελευταίο διάστημα ήταν μελαγχολικός, ήταν υπερευαίσθητος. Όταν ακούω να λένε για τους τσακωμούς με την Αλίκη, δεν μπορώ να τον φανταστώ βίαιο ούτε για αστείο. Είχε μια παρουσία φοβερή, είχε κάνει πολλούς αγώνες. Πάταγε τη φωνή, σήκωνε την μπουνιά στη Βουλή και έλεγε “Το θέατρο είναι ο ηθοποιός”. Τις αγαπούσε τις ταινίες του. Θεωρώ ότι η καλύτερη ταινία για τον Δημήτρη ήταν Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο και ο Παπαφλέσσας.
Είμαστε μια γενιά πίσω, δεν μεγαλώσαμε με την ιδιωτική τηλεόραση. Εγώ την Αλίκη την είχα δει σε ταινία στο σινεμά, αλλά ήταν δεκαετία του ’70. Δεν είχα δει τις ασπρόμαυρες! Τον Παπαμιχαήλ τον γνώρισα στο θέατρο. Δεν ήταν ακριβώς έρωτας, ήταν κάτι πιο βαθύ. Κάτι που σε τραβάει και δεν σε αφήνει να φύγεις, ήταν πολύ έντονο. Είχε και επιφύλαξη ο Δημήτρης γιατί ήμουν μικρότερη και πολύ μέσα στα πράγματα, δούλευα. Κάποια στιγμή είχε κάποιες δυσκολίες. Δεν ήταν πολύ μεγάλος! Από ένα σημείο και πέρα θεωρώ ότι είχε κάποια κατάθλιψη. Έμενα και εγώ κλεισμένη μαζί του. Δεν μπορούσα να φύγω. Είναι κάποιες στιγμές που λες “δεν μπορώ να φύγω”. Είχε πολύ ενδιαφέρον πνευματικό, είναι και ένα σημείο δικό μου λίγο “αυτοκαταστροφικό”. Δεν είναι εύκολο αντί να τρέχεις στις παραλίες… Λες “γιατί; Πού βγαίνει;”. Και βγαίνει, έπρεπε να είμαι εκεί. Ήμασταν στο Πόρτο Ύδρα και τρέμω ολόκληρη, και γύρισα πίσω και σε μια μέρα πέθανε. Ο Δημήτρης είχε πολύ χιούμορ, μαύρο χιούμορ. Μπορεί να ήταν κάποια στα πατώματα και μετά τραλαλά. Το “φάντασμα” της Αλίκης δεν υπήρχε στη σχέση μας. Δεν θα μπορούσα να παντρευτώ ποτέ τον Δημήτρη γιατί ήταν με την Αλίκη. Σαν ζευγάρι έχουν αφήσει μια εποχή για την Ελλάδα, έχουν μια “ιερότητα”. Δεν έχω δουλειά εκεί! Ήμουν εκεί αλλά άλλο ο γάμος και άλλη η σχέση. Εκείνος ήθελε να παντρευτούμε, μου το είχε πει δύο φορές. Πρέπει να σεβόμαστε ότι κάποιος έχει μια ιστορία και εγώ είμαι “αλλού”. Τα μίντια μας αντιμετώπισαν πολύ συμπαθητικά. Ο Δημήτρης τα έδινε, όχι εγώ. Τους έλεγε “γράφε”, έτσι κατάλαβα εκ των υστέρων. Κάποια στιγμή είχαν γράψει ότι πάμε για γάμο και είχα τρομάξει αλλά το είχε δώσει ο ίδιος σαν είδηση. Είχαν άλλη σχέση με τους δημοσιογράφους».
