Η Κατερίνα Βρανά καλεσμένη στην εκπομπή Πρωίαν σε είδον μίλησε για την σχέση που έχει χτίσει με τους γονείς της, καθημερινές της συνήθειες, την κοινότητα των ΑΜΕΑ και την περιπέτεια της υγείας της.
Αναφερόμενη στη σχέση που έχει χτίσει με τους γονείς της μετά την περιπέτεια της υγείας της, είπε:
«Πάντα είχα μια φυσική εξωστρέφεια και ακόμα την έχω. Από μικρή έκανα συνέχεια παραστάσεις στο κρεβάτι μου μπροστά στους γονείς μου ή και χωρίς κοινό δεν με ένοιαζε. Σε αντίθεση με το στερεότυπο ότι το παιδί θέλει να είναι ο γονιός πάντα στο κοινό εγώ δεν ήθελα. Αν έρθουν ήθελα να μη τους βλέπω. Ντρέπεσαι δεν έχει την ίδια άνεση. Το έχω ξεπεράσει αυτό, βοήθησε το ότι ήμουν ημίγυμνη στο νοσοκομείο για μήνες. Είχα ήδη πολύ χαμηλά την ντροπή αλλά μετά από αυτό που μου συνέβη χάθηκε», είπε η Κατερίνα Βρανά .
Για τις καθημερινές της συνήθειες, ανέφερε:
«Με εκνευρίζουν τα πάντα και την παλεύω με χιούμορ. Εκνευρίζομαι παρά πολύ εύκολα και νομίζω ο μόνος τρόπος αποφόρτισης είναι γερό μπινελίκι και γέλιο. Τα χώνω όσο πιο πολύ μπορώ. Βρίζω πολύ, γεμίζει το στόμα. Σαν να αναλαμβάνει το βρισίδι και παίρνει το φόρτο του νεύρου και φεύγει και ανακουφίζεσαι. Προσπαθώ να μην βρίζω τον άλλον αλλά να ρίχνω το μπινελίκι στον αέρα. Αν βρίζεις τον άλλον προσθέτει έξτρα εκνευρισμό. Αν με εκνευρίσει κάποιος πρόσωπο με πρόσωπο προσπαθώ να φύγω αλλά είναι δύσκολο με το αμαξίδιο», δήλωσε η Κατερίνα Βρανά.
Επίσης μίλησε για την κοινότητα των ΑΜΕΑ:
«Τη δική μου είσοδο στην κοινότητα των ΑΜΕΑ την έκανα μόνη μου τελείως δηλαδή δεν ήταν ατύχημα, το ανέβασα ένα level. Έχω μάθει πολλά από τον κόσμο των ΑΜΕΑ. Ήταν όπως ήταν πάντα στην Ελλάδα, τσακωνόμαστε μεταξύ μας ακόμα και εάν αυτό είναι σπάνιο, υπάρχουν διαφωνίες. Τα άτομα που έχω γνωρίσει είναι καταπληκτικά, περνάω τέλεια μαζί τους. Έχω μάθει πολλά για την αναπηρία από εκείνους. Ο περισσότερος κόσμος με αναπηρία τείνει να έχει και χιούμορ», ανέφερε η Κατερίνα Βρανά.
«Η αναπηρία είναι σαν να πηγαίνεις σε άλλη χώρα και να μαθαίνεις αλλά έθιμα άλλο τρόπο ζωής. Δεν πέρασα δύσκολα μαθαίνοντας την αναπηρία μου, γιατί ήταν τόσο σταδιακό. Ξεκίνησε από το, ”θα πεθάνεις και έπειτα τελικά δεν θα πεθάνεις”, πρώτη χαρά μετά ότι θα είμαι παράλυτη από το λαιμό και κάτω και τελικά δεν θα είμαι παράλυτη.
Οπότε το ότι δεν θα έχω απλά την κινητικότητα που είχα, δεν μου φαινόταν τίποτα και σκέφτηκα, ”έχω χέρια, έχω πόδια…”. Μου δόθηκε μεγάλο διάστημα να συμφιλιωθώ με όλο αυτό γιατί σε κάποια φάση τυφλώθηκα κιόλας, εκεί τα πήρα, έλεγα ”έλεος”»κατέληξε η Κατερίνα Βρανά.
