Καλεσμένος στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε ο Γιώργος Κέντρος, τον οποίο και απολαύσαμε μέσα από τη σειρά του ERTFLIX, Έρημη Χώρα.
Ο ηθοποιός μιλά για τον χαρακτηρισμό που του στέρησε δουλειές, για το πώς ο ίδιος έχει αλλάξει την οπτική του στα πράγματα αλλά και την απόφασή του να μάθει τα πάντα για τον κινηματογράφο.
«Όταν ξεκινάω μια δουλειά παίζει ρόλο ποιος την κάνει αυτή τη δουλειά. Στον κινηματογράφο αυτός που έχει την τελευταία κουβέντα είναι ο σκηνοθέτης. Στο θέατρο έχει λόγο και ο ηθοποιός. Και αυτό που μετράω πάντα είναι και το ποιοι παίζουν, παίζει μεγάλο ρόλο. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Αν δεν τους ξέρω, θέλω να τους γνωρίσω πριν πω το “ναι”. Λένε ότι ο Κέντρος είναι περίεργος και δύσκολος. Η δυσκολία μου έγκειται στον φόβο μου γιατί θέλω να κάνω ό,τι μπορώ από τη δική μου πλευρά. Γιατί ξέρω ότι είμαι γραναζάκι για να γυρίσει το ρολόι.
Το “ιδιόρρυθμος” το έχω πληρώσει αρκετά. Με πείραξε αλλά όχι τόσο πολύ. Θα με πείραζε γιατί είμαι αρκετά σαν άνθρωπος…ψάχνομαι, κάνω την αυτοκριτική μου. Είμαι ιδιόρρυθμος με την έννοια που το λένε αυτοί. Είμαι πολύ προσεκτικός και ίσως έχω γίνει για αυτά που έχω δει γύρω μου. Τώρα όχι πια γιατί όσο μεγαλώνεις τα βλέπεις με μεγαλύτερη κατανόηση τα πράγματα. Όταν έφυγα από το θέατρο του Τριβιζά, έβλεπα ότι οι γύρω μου, οι άνθρωποι με πλησίαζαν γιατί κάτι ήθελαν και μετά έμενα ενεός όταν μου ζητούσαν κάτι που δεν θέλω ή με πίεζαν. Προτίμησα να έχω μια στάση απόστασης και μια επιλογή. Γενικότερα ήταν μια στάση “μην πλησιάζετε”. Είναι πανοπλία!».
«Τώρα είμαι συνταξιούχος. Τα δύο πρώτα χρόνια ήταν θαύμα γιατί ήταν μια πορεία 42-43 χρόνια που δούλευα ασταμάτητα. Όταν ξεκίνησα είχα βάλει όριο 2-3 χρόνια πώς αν δεν κάνω κάτι, τέλος. Η ζωή είναι μικρή και πρέπει να κάνεις τις επιλογές σου. Έλεγα πριν ότι όλα είναι σχετικά. Τώρα μπορώ να πω και δύο κουβέντες παραπανίσιες. Έχω πάντα την διαθεσιμότητα, δεν έχω την επιφύλαξη. Σταμάτησαν οι διπλές παραστάσεις και λέω “ωραία είναι και κάθε μήνα μπαίνει και ένα ποσό”. Όταν πέρασαν αυτά τα δύο χρόνια, έπαιρνα τη μηχανή μου και έκανα βόλτες. Άρχισα να ζητάω μια επαφή και λέω “τι μου λείπει; Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος”. Ξεσήκωσα όλα τα βιβλία περί κινηματογράφου. Πήρα τα βιβλία, διάβασα και με φώναζαν για διάφορα πράγματα. Στην Ελλάδα είναι εύκολο να σε ξεχάσουν ακόμη και μετά από επιτυχία. Οδηγώ μηχανή αλλά η γυναίκα μου μού λέει να πάρω αυτοκίνητο μικρό».
