Στη Φανή Πλατσατούρα και το «Στούντιο 4» μίλησε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ και έφερε στο μυαλό της μνήμες από την παιδική της ηλικία.
Μεταξύ άλλων αποκάλυψε και ποιο πρόσωπο θα ήθελε να είχε γνωρίσει τη ζωή της!
«Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι ότι γεννήθηκα πτωχή, τόσο που όταν δεν μου άρεσε ένα φαγητό και ήθελα να φάω κάτι, έβαζαν όλοι κάτι για να μου πάρουν ένα αυγό. Θυμάμαι και τη γειτονιά που τώρα έχει γίνει μεγαλοαστική. Μεγάλωσα στον Βύρωνα.
Ήμουν δυναμική γυναίκα, δεν είμαι πια. Με τον χρόνο γίνεται πληθυντικός και το “εμείς” είναι πια το μεγάλο. Οπότε ο πληθυντικός!
Η ήττα είναι τελείως ένα πράγμα εμπειρικό. Τη δέχεσαι ή δεν τη δέχεσαι. Όταν τη δεχτείς για ήττα είσαι ηττημένος. Όταν τη δεχτείς για εμπειρία είναι μια νέα εμπειρία. Εγώ τις ήττες μου τις θεωρούσα ως ένα σταθμό μιας επιτυχίας. Τρεις φορές με έκοψαν από ένα διαγωνισμό. Από την οδήγηση! Η οδήγηση για εμένα είναι το πιο δύσκολο πράγμα και η απόδειξη ότι δεν οδηγώ πια ποτέ.
Από όλα τα πρόσωπα που μου έκαναν εντύπωση ήταν ο Γκάντι. Μου έκανε εντύπωση που θεωρούσε ότι με την ειρήνη πετυχαίνεις τα πάντα και όχι με τον πόλεμο. Τώρα αν θα ήταν αυτός που θα ήθελα να γνωρίσω, δεν θα ήθελα κανέναν. Αν μπορούσα να γνωρίσω κάποιον για να γελώ θα είναι ο Σωκράτης. Τον θεωρώ τον πιο αστείο άνθρωπο χωρίς να ξέρει ότι κάνει αστεία. Θα ήθελα κάποτε να τον γνωρίσω!
Η μεγάλη παθογένεια της Ελλάδας είναι ότι θεωρούμε ότι είμαστε οι καλύτεροι της παρέας. Δεν είναι κανένας που δεν θα σου πει ότι εμείς όταν κάναμε εκείνο, οι άλλοι ήταν στα δέντρα. Όταν ακούω κάτι τέτοια, λέω πάμε πιο κάτω.
Φαντάζομαι τον κόσμο με ιπτάμενα αυτοκίνητα, τίποτα άλλο!
Όταν λέω “όρθια”, εννοώ ορθή. Πάνω από όλα να μην έχω κάνει πράγματα για τα οποία νιώθω ή ενοχή ή τύψεις. Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία! Μέχρι στιγμής δεν τα έχω καταφέρει. Απόδειξη ότι έχω μεγάλες τύψεις και κυρίως όταν άνθρωποι περίμεναν από εμένα μια υποστήριξη και δεν τη βρίσκουν ποτέ. Είναι το μόνο πράγμα που αξίζει να κάνεις, όλα τα άλλα είναι για το θεαθήναι.
Το να βοηθάς τον άλλον κυρίως όταν δεν το ξέρουν είναι σαν να ασκείς την αρετή χωρίς θεατές και χωρίς ακροατές».
