Η Disney είναι γνωστή για τα μεγάλα μηνύματα που περνάει μέσα από μικρές ταινίες, και μία από τις τελευταίες ταινίες μικρού μήκους των Disney Animation Studios λέει πολλά σε μόλις 2 1/2 λεπτά.
Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς Short Circuit Experimental Films της Disney, «Reflect», πραγματεύεται το θέμα της εικόνας του σώματος και της θετικότητας του σώματος μέσα από τα μάτια μιας plus-size μπαλαρίνας ονόματι Bianca (Μπιάνκα). Το ταξίδι που κάνει στην ταινία είναι γνωστό σε πολλές και πολλούς και διαφορετικοί άνθρωποι μπορεί να δουν τον εαυτό τους σε κάθε στάδιο του.
Η μικρού μήκους ταινία ξεκινά με την Μπιάνκα να χορεύει μόνη της σε ένα στούντιο μπαλέτου, εξασκώντας με χαρά τις κινήσεις της με το κεφάλι ψηλά και το πρόσωπό της να λάμπει. Αλλά μόλις οι υπόλοιποι μαθητές και η δασκάλα μπαίνουν στην αίθουσα, η Μπιάνκα μαραζώνει, γίνεται αμήχανη και ανασφαλής για τον εαυτό της. Πλησιάζει τον καθρέφτη μαζί με τα άλλα κορίτσια, αλλά κρατάει το κεφάλι της κάτω και αποφεύγει να κοιτάξει το είδωλό της.
Η Μπιάνκα δεν λέει ούτε μια λέξη καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στην πραγματικότητα, οι μόνες λέξεις που ακούγονται σε ολόκληρη τη μικρού μήκους ταινία είναι η δασκάλα μπαλέτου που κατονομάζει τις χορευτικές κινήσεις για να εξασκηθούν τα κορίτσια και εκείνη που λέει στην Μπιάνκα: «Σφιχτή κοιλιά, μακρύς λαιμός» καθώς περνάει από δίπλα της.
Όταν τελικά η Μπιάνκα κοιτάζει το είδωλό της, βάζει το χέρι της στο στομάχι της και ξαφνικά όλα σκοτεινιάζουν. Ο καθρέφτης, μαύρος πλέον μπροστά της, αρχίζει να ραγίζει και να σπάει σε θραύσματα, και στη συνέχεια μεταμορφώνεται σε ένα αλλόκοτο πλάσμα που αιωρείται απειλητικά πάνω της. Προσπαθεί να ξεφύγει γυρνώντας αλλού και καλύπτοντας τα μάτια της.
Όταν ανοίγει τα μάτια της, το μόνο που βλέπει είναι σκοτάδι και το είδωλό της μέσα σε εκατοντάδες καθρέφτες που την περιβάλλουν. Κι αυτοί αρχίζουν να σπάνε και να διαλύονται. Όπου κι αν γυρίσει, βλέπει όλο και περισσότερο την αντανάκλασή της στα σπασμένα κομμάτια γυαλιού.
Τελικά, κλείνει τα μάτια της και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Δείχνει το δάχτυλο του ποδιού της και η μουσική αλλάζει. Καθώς αρχίζει να χορεύει, στριφογυρίζοντας σε μια όμορφη πιρουέτα, τα θραύσματα του καθρέφτη μπροστά της ζωντανεύουν και στη συνέχεια θρυμματίζονται στην ανυπαρξία. Συνεχίζει να χορεύει με όλο και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, συνειδητοποιώντας ότι έχει τον έλεγχο των καθρεφτών και μπορεί να τους θρυμματίσει κατά βούληση.
Μόλις καταλαγιάζει μέσα της αυτή η συνειδητοποίηση, πηδάει μέσα από τα σπασμένα θραύσματα και προσγειώνεται πίσω στο στούντιο μπαλέτου μαζί με τις άλλες μαθήτριες. Εξασκώντας ένα πλιέ στη μπάρα, χαμογελά στην αντανάκλασή της, μη φοβούμενη πια να κοιταχτεί στον καθρέφτη.
Η ομορφιά του μηνύματος αυτής της ταινίας είναι ότι η Μπιάνκα βρίσκει τη θετικότητα του σώματος χρησιμοποιώντας το σώμα της για αυτό που αγαπάει. Στο τέλος, δεν είναι το πώς μοιάζει το σώμα της, αλλά το τι μπορεί να κάνει, πώς διαμορφώνεται το πώς αισθάνεται γι’ αυτό.
Η σκηνοθέτις Χίλαρι Μπράντφιλντ, η οποία εργάστηκε επίσης στις ταινίες της Disney «Encanto» και «Frozen II», έκανε σχόλια στην αρχή του επεισοδίου.
«Αισθάνομαι ότι είμαι κατ’ αρχήν ένα πολύ θετικό προς το σώμα γενικά, ως προς όλα τα σώματα» είπε. «Αλλά σε προσωπικό επίπεδο, είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι θετικός στο σώμα σου… Όταν οι άνθρωποι δουν αυτή τη μικρού μήκους ταινία ελπίζω να μπορέσουν να νιώσουν πιο θετικά για τον εαυτό τους και για το πώς φαίνονται και να νιώσουν οκέι με όλα τα δύσκολα κομμάτια του ταξιδιού αυτού ως προς την αυτοπεποίθηση».
Οι αντιδράσεις του κόσμου για την ταινία ήταν σε μεγάλο βαθμό θετικές, ενώ κάποιοι μοιράστηκαν τους δικούς τους αγώνες με τις κοινωνικές αντιδράσεις για το μέγεθος του σώματός τους.
Η εικόνα του σώματος είναι κάτι με το οποίο πολλοί άνθρωποι παλεύουν, ακόμη και αν δεν ζουν σε ένα μεγαλύτερο σώμα, οπότε η απήχηση της ιστορίας είναι πιο οικουμενική από ό,τι φαίνεται αρχικά. Είναι επίσης μεγάλη έμπνευση, ανεξάρτητα από το ποιος είσαι, να βλέπεις έναν χαρακτήρα να περνάει μια μεταμορφωτική εμπειρία και να βγαίνει θριαμβευτής από την άλλη πλευρά.
Όπως είπε η Μπράντφιλντ «ίσως μερικές φορές να πρέπει να περάσεις από το σκοτάδι για να φτάσεις στο φως και αυτό απλά κάνει τη διαδρομή πολύ πιο όμορφη».
Δείτε την ταινία:
