Η ηθοποιός Μαίρη Ράζη, έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εφημερίδα On Time.
«Κάτι ψιθυριζόταν στα καμαρίνια…»
Εσύ το περίμενες όλο αυτό που έσκασε για τους δύο συγκεκριμένους συναδέλφους σου;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Γιατί να το περιμένω; Από κάτι ψιθύρους και κουτσομπολιά στα παρασκήνια κάτι ερχόταν στα αυτιά μας. Ο Δημήτρης Λιγνάδης μένει στην ίδια γειτονιά με μένα και τον ξέρω από παιδί, δεν με ενδιέφεραν οι σεξουαλικές προτιμήσεις του. Δεν με ενδιαφέρει κανενός η σεξουαλική του προτίμηση, είναι δικό του θέμα, προσωπικό.
Ένας μορφωμένος άνθρωπος, με πετυχημένη καριέρα, καλός ηθοποιός, με έργα, αλλά κοίταξε, το πάθος πάντα δεν ελέγχεται. Βεβαίως θα κρίνει η δικαιοσύνη, μένει να αποδειχτούν όλα αυτά, όπως επίσης και για τον Πέτρο Φιλιππίδη. Κάτι ψιθυριζόταν στα καμαρίνια, παντρεμένος, εντάξει θα πάει και με κάποια και τι έγινε; Θα τον κρεμάσουμε; Έλεος! Αλλά, άλλο αυτό, άλλα αυτά που καταγγέλθηκαν.
Επειδή μας έχουν κάνει πολλά δώρα καλλιτεχνικά και ο ένας και ο άλλος, παραμένω σε αυτό που έχουν προσφέρει στην τέχνη κι όχι σε οτιδήποτε άλλο και φυσικά περιμένω να αποφανθεί η δικαιοσύνη. Αλλά το ρεζιλίκι μένει. Το θέατρο δεν είναι αυτό. Το θέατρο είναι φως. Βρέθηκαν και δυο τρεις που είναι σκοτεινοί. Έγινε. Αυτό δεν αλλάζει. Φυσικά είναι αυτονόητο ότι είμαι με την πλευρά των θυμάτων και θλίβομαι για όλα αυτά.
«Ξέρεις τι είναι στην Ελλάδα να σε φωνάζουν τουρκόσπορο;»
Η Μαίρη Ράζη μίλησε επίσης για το ρατσισμό που βίωσε όταν ήρθε στην Ελλάδα από την Κωνσταντινούπολη.
Ένιωσες στα 15 σου χρόνια, που ήρθες από την Τουρκία στην Ελλάδα, ρατσισμό;
Βέβαια. Το ρωτάς; Πολύ. Ακόμα και στο θέατρο όταν βγήκα το ένιωσα αυτό. Μου έλεγαν κάποιοι «άντε από ‘δω, ξέρουμε τι είναι οι Πολίτισσες». Τα άκουγα, αλλά δεν έδινα σημασία. Αναπτύσσαμε μηχανισμούς και δεν τα ακούγαμε. Ξέρεις τι είναι στην Ελλάδα να σε φωνάζουν τουρκόσπορο; Δυστυχώς έτσι ήταν τα πράγματα. Κι εμείς έπρεπε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Όταν πήγα στη δραματική σχολή έκανα με τον Νίκο Παπακωνσταντίνου ορθοφωνία για να μη φαίνεται. Κι έτσι ποτέ δεν έλεγα ότι είμαι από την Κωνσταντινούπολη. Το έκρυβα. Μετά από χρόνια ανακάλυψαν τα ΜΜΕ και ο κόσμος ότι είμαι από την Κωνσταντινούπολη. Τα τελευταία χρόνια το είπα. Από τότε που έπαιξα με την αγαπημένη μου φίλη Κάρμεν Ρουγγέρη στο «Η ώρα η καλή», εκεί πια μαλάκωσε η ψυχή μου και είδα τη θετική πλευρά αυτών των ανθρώπων. Κι αυτό το οφείλω στον Πάνο Αμαραντίδη που μου έγραψε έναν τόσο ωραίο ρόλο.
Ήμουν πολύ σκληρή. Να σκεφτείς ότι τον πρώτο καιρό που είχα βγει στο θέατρο και μου έπαιρναν συνέντευξη απαγόρευα να με ρωτήσουν ή να μου μιλήσουν για την Κωνσταντινούπολη, γιατί έκλαιγα. Αυτό ακόμα και τώρα έχω πολύ μεγάλη δυσκολία να το ξεπεράσω. Δηλαδή δεν βλέπω τούρκικα σίριαλ, είναι σαν να μην έχω περάσει από ‘κει. Δεν θέλω να θυμάμαι γιατί στεναχωριέμαι.
«Έχω εισπράξει τεράστια αχαριστία από…»
Αφοπλιστική ήταν επίσης, και για την αχαριστία που έχει βιώσει μέσα στο χώρο.
Έχετε νιώσει να αδικείστε από τον χώρο;
Θα στο πω όπως το νιώθω. Το πρόβλημα δεν είναι δικό μου, αλλά δικό τους. Δεν μου αρέσει να λέω ότι αδικήθηκα. Τα διαπιστευτήριά μου εγώ τα έχω, εκείνοι αδίκησαν τους εαυτούς τους, αφού δεν με σκέφτηκαν. Το σίγουρο είναι πως δεν θα αλλάξω τη στάση ζωής μου για να αρέσω. Έτσι λειτουργώ, με χαμηλούς τόνους. Έχω τη θεατρική μου πορεία, έχω κάνει ενενήντα έργα.
Δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι παίζουν μόνο θέατρο και δεν κάνουν τηλεόραση. Φυσικά θα μπορούσα να εκφράσω μια πίκρα, ένα παράπονο, αλλά επειδή δεν ανήκουν στον χώρο τον συναισθημάτων μου να νιώθω έτσι, δεν θα το κάνω. Υπό έννοια φυσικά και έχω αδικηθεί, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Τι μου λείπει και δεν δουλεύω αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση; Δεν το καταλαβαίνω.
Εισπράξατε αχαριστία από ανθρώπους που βοηθήσατε;
Έχω εισπράξει μεγάλη αχαριστία. Για την ακρίβεια, είμαι λουσμένη με αυτή. Ωστόσο έχω λάβει και πολλή αγάπη και έχω ισορροπία στη ζωή μου. Δεν θέλω να παραπονιέμαι. Όλοι οι ηθοποιοί με φωνάζουν Μαιρούλα. Τι άλλο να ζητήσω;
